: ପ୍ରମିଳା ପ୍ରଧାନ

ନାରୀ ମୁଁ,

ସର୍ବଂସହା ନାମ ବହିଛି,

ଶାଶୁଘରେ ପାଦ ଦେଉଦେଉ

ମୁଁ କେତେ ଯେ ଗଞ୍ଜଣା ସହିଛି

କେତେ ଯେ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇଛି୤

ନିଇତି ନିତି ଜହର ପିଇ ମୁଁ

ଆଜିଯାଏ ପୁଣି ବଞ୍ଚିଛି

ମୁଁ ସର୍ବଂସହା ନାମ ବହିଛି୤

ଗଡ଼ିଆ ଘାଟର ପଥର ସମାନ

ତୁଠ ପାଖେ ମୁଁ ରହିଛି୤

କିଏ କେତେ ଗୋଡ଼ ଘଷୁଛି

ନିଷ୍ଠୁର ମଣିଷ ଜଣେ ହେଲେ କିଏ

ମୋ ଦୁଃଖ ପଚାରି ବୁଝିଛି?

ମୁଁ ସର୍ବଂସହା ନାମ ବହିଛି୤

ରଜକ କେଳିକୁ କେନ୍ଦ୍ରକରି ମୁଁ

ଅଗ୍ନିପରୀକ୍ଷା ଦେଇଛି୤

ନିର୍ବାସନ ଦଣ୍ଡ ପାଇଛି୤

ବସୁଧା କୋଳେଇ ନେଇଛି୤

କୁରୁସଭା ତଳେ ନେହୁରା ହୋଇ ମୁଁ

ଅଶ୍ରୁଧାର କେତେ ଢାଳିଛି,

ମୋ ଇଜ୍ଜତ୍ ନିଲାମ ହୋଇଛି

ମୁଁ ସର୍ବଂସହା ନାମ ବହିଛି୤

ଭଗିନୀ, ଜନନୀ, ଜାୟା ବୋଲି ମତେ

ଏବେ ବି ଜଗତ କହୁଛି୤

ସହିଯିବି ସବୁ, କହିବିନି କିଛି

ସତେ କି ଶପଥ ନେଇଛି୤

କ୍ରୀତଦାସୀ ପରି ଜୀବନ ବିତାଇ

ପରଘରେ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଛି୤

ଶକ୍ତିସ୍ବରୁପିଣୀ, କରୁଣାମୟୀ

ଦେବୀର ଆଖ୍ୟା ମୁଁ ପାଇଛି୤

ମୁଁ ସର୍ବଂସହା ନାମ ବହିଛି୤

ବୃଦ୍ଧକାଳେ ମୁହିଁ ଜରାନିବାସରେ

ରହି ସବୁବେଳେ କାନ୍ଦୁଛି୤

ଜାୟା ରୂପରେ ପତିଟିଏ କି ବା

ପତ୍ନୀକୁ କି କେବେ ବୁଝିଛି?

ଭଗିନୀ ରୂପରେ ଧର୍ଷିତା ହୋଇ

କଳଙ୍କର ମୁଖା ପିନ୍ଧିଛି୤

ନାରୀ ନୁହେଁ ମୁଁ ନାରାୟଣୀ ବୋଲି

ଏବେ ବି ଚିତ୍କାର କରୁଛି୤

ମୁଁ ସର୍ବଂସହା ନାମ ବହିଛି୤