: ବିନୟ ମହାପାତ୍ର

କିଏ କହେ,

ଆତ୍ମା ମରେ ନାହିଁ, ଜଳେ ନାହିଁ,

ଆତ୍ମାର ଅନୁଭବ ନାହିଁ,

ଆତ୍ମାକୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ହୁଏନା ?

ଆତ୍ମାର ଆତ୍ମା ବି ଜଳି ଯାଏ,

ନିତି ନିତି ଲହୁ ଲୁହାଣ ହୁଏ

ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦେ,

କେହି ଜଣେ ଆତ୍ମୀୟର

ଟିକିଏ ଆଘାତରେ ୤

କିଏ କହେ,

ଆତ୍ମାର ଭୋକନାହିଁ, ଶୋଷନାହିଁ ?

ନିତି ଏଠି ଆତ୍ମସାତ ହୁଏ,

ଆତ୍ମା ଲୁଟିନିଏ, ଶୋଷିନିଏ

ଅନ୍ୟର ସର୍ବସ୍ୱ 'ଆତ୍ମସାତ' କରିଯାଏ ୤

'ପର ର ଆତ୍ମା'କୁ ତ ଚେହ୍ନେନା ମଣିଷ

ନିଜ ଆତ୍ମା ଖୁସି ପାଇଁ ସବୁ କରିଯାଏ,

ବିଡମ୍ବନା ଦେଖ,

ଜୀବନର ଅବଶେଷେ

'ପରମ-ଆତ୍ମା'କୁ ଖୋଜେ !

କିଏ କହେ,

ଆତ୍ମାରେ ଲାଗେନା ନିଆଁ

ଆତ୍ମା କେବେ ଜଳେ ପୋଡେ ନାହିଁ ?

ଆତ୍ମା ଏଠି ନିତି ଜଳିଯାଏ,

ସମାଜର ସମ୍ପତି ଲୋଭର ୤

ପରଝିଅ ଭେଟି ଚଢିଯାଏ,

ନୁଆଁ ବୋହୁ ନିତି ଜଳି ଜଳି

ଅବଶେଷେ ଆତ୍ମାରେ ତା

ଢାଳି ଦିଏ କେରୋସିନ୍

ନିତି କେତେ 'ଆତ୍ମଦାହ' ହୁଏ ୤

କିଏ କହେ ଆତ୍ମା କେବେ

ସମ୍ପର୍କରେ ବାନ୍ଧି ହୁଏ ନାହିଁ?

ଯେତେ ସବୁ 'ଆତ୍ମୀୟ' ସେ ସବୁ ତ

ଆତ୍ମାର ଆପଣାର ଜନ !

ଆତ୍ମାରେ ଆତ୍ମା ଯୋଡିଛି

ସମ୍ବନ୍ଧର ଡୋରୀ,

ଆତ୍ମା ଦେହାତୀତ ନୁହେଁ

ଆତ୍ମା ନୁହେଁ 'ତୃତୀୟ ପୁରୁଷ' ଅବା

ଆତ୍ମା ଆମ ଭିତରେ

ଆଉ 'କେହି ଜଣେ' ନୁହେଁ ୤

ଆଖି ଦେଖେ, କାନ ଶୁଣେ

ଆତ୍ମା ବି ଅନୁଭବ କରେ ୤

ଆତ୍ମା କାନ୍ଦେ, ହସେ, ଭଲପାଏ,

ଆତ୍ମା ସନ୍ତୋଷ ବି ହୁଏ ୤

ଆତ୍ମା ଲୋଭକରେ, ହିଂସା ବି କରେ,

ଆତ୍ମା ହତ୍ୟା କରେ, ପୂଣ୍ୟ କରେ

କରେ ଅନେକ ପାପ ବି,

ଆତ୍ମା କଳୁଶିତ ହୁଏ ପବିତ୍ର ବି,

ଆତ୍ମା ଚାହେଁ କୁଶଳତା ସର୍ବ ସିଦ୍ଧି ପାଇଁ ୤

କିଟ୍ ସ୍କୋୟାର, ପଟିଆ

ଭୂବନେଶ୍ୱର, ଓଡିଶା