: ପଙ୍କଜ

କବି ନୁହେଁ ମୁହିଁ, ନୁହେଁ ବ୍ରହ୍ମ ଜ୍ଞାନୀ !

ଲେଖୁଛି କବିତା ଆଜି, ବସି ଅନ ଲାଇନି I

ଭୁଲ ହେବାଟା ତ ସ୍ୱାଭାବିକ କଥା

ଆଶା ଭାଇ ଭଉଣୀ ମୋ ନ ମଣିବେ ବ୍ୟଥା I

ଭାବୁଛି ନିଜକୁ ନିଜେ, ମୁ ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ଡାର !

ପ୍ରକୃତି ହସି କହୁଛି, ତୁ ପୋକ ଅଟୁ ଛାର !

ପାଟି ନାହିଁ ତାହାର, ଦିଏ ସେ ଇସାରା !

ବୁଝି ହୁଏ ନାହିଁ ତାହା, କାରଣ ମୁ ବ୍ୟସ୍ତ ଦିନ ସାରା !

ଆଖି ଖୋଲିବାକୁ ମୋର, ଚାହୁଁ ଥିଲି ଦିନେ

ପ୍ରବେଶିଲି ଯେବେ ମୁହିଁ, ସାଂସାରିକ ଜ୍ଞାନେ !

ସାହି ପଡିସା ମୋ, ସାଥି ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବେ

ଛନ୍ଦି ଦେଲେ ମୋତେ ଜଞ୍ଜାଳ କର୍ତ୍ତବୟେ !

ଭୁଲିଗଲି ମୁଁ ଯେ, ନିଜକୁ ନିଜ ଭିତରେ

ଡୁବି ଗଲି ଭବ ସଂସାର ସାଗରେ !

ପିଲା କୁଟୁମ୍ବ ଙ୍କୁ ନେଇ ପହଁରିଲି ନଈ

ନଜାଣିଲି ଲକ୍ଷ ସ୍ଥଳ କୋଉଠେ ମୋ ଯାଇ !

ଜନ ଧନ ଅର୍ଜନ ମୋ ନ ଥିଲା ମୋ ପାଶେ

ସରିଲା ବେଳକୁ ଜଞ୍ଜାଳ, ମୋ ଜୀବନ ଶେଷେ !

ପୁଣି ଥରେ ଖୋଜି ବୁଲେ, ଚିହିଁବାକୁ ନିଜକୁ ନିଜେ

ନାହିଁ ଆଉ ସମୟ କି ଶକ୍ତି, ଯାହା ନିତି ଖୋଜେ !

ଭାବି ଭାବି ବସି ଥାଏ, ଜୀବନ ରହସ୍ୟ ଊଂଖୁରୀ

ମାୟା ମାୟା ଲାଗୁ ଥାଏ ଚତୁର୍ପାର୍ଶ୍ୱ ଘେରି !

ନିଶ୍ୱାସ ତ୍ୟାଗ ର କିଛି କ୍ଷଣ ପୂର୍ବେ

ବୁଝିଗଲି ସଂସାରକୁ ନ ଫେରିବି ଆଉ କେବେ !

ହେଲି ଏ ଭବ ସଂସାରୁ ପାରୀ, ହେ ମୋର ଜନନୀ ଜନ୍ମ ଦାତ୍ରୀ ନମସ୍ୟ ମୁ ପାଖରେ ତୁମରି !!!

ପଙ୍କଜ