: ସଂଘମିତ୍ରା କାନୁନଗୋ

ବୁଭୁକ୍ଷିତଂ କିଂ ନକରୋତି ପାପଃ,

ଭୋକିଲା ପେଟରେ ସବୁ କରିହୁଏ,

ଭୋକ ପାଖେ ପାପ ପୁଣ୍ୟର ବିଚାର ନଥାଏ।

ଭୋକ!

ସେ ଦେହର ଭୋକ ହେଉ କି ପେଟର ଭୋକ,

ଅହରହ ଜାଳୁଥାଏ ମଣିଷକୁ,

ଶାନ୍ତିରେ ରଖେଇ ଦିଏନା,

ହଜାଇ ଦିଏ ତା ମନୁଷତ୍ବ,

ବୁଦ୍ଧି ଓ ବିବେକ,

ଭୋକ ,ସେ ଦେହର ଭୋକ ହେଉ କି

ପେଟର ଭୋକ।

ଭୋକର ଭୂଗୋଳ କିଏ ପଢି ପାରେ ନାହିଁ,

ଭୋକର ଚିତ୍ରକୁ କିଏ ଆଂକି ପାରେ ନାହିଁ,

କଥାରେ ବି ବର୍ଣ୍ଣି ହୁଏ ନାହିଁ,

ଭୋକର ରୂପକୁ।

ସେ ଥାଏ ମଣିଷ ଭିତରେ ଏକ,

ଅଦ୍ରୁଶ୍ୟ ଦାନବ ପରି

ଭୋକ କେବେ ବୁଝେ ନାହିଁ,

ପ୍ରେମ ଅବାସ୍ର୍ନୁତିର ପୁଲକ,

ଭୋକ ପାଇଁ ଘଟିଯାଏ ସଂସାରରେ,

ଅନର୍ଥ ଅନେକ।

ଭୋକ,ସେ ଦେହର ହେଉ......

ପେଟ ଭୋକ ତାଡନାରେ,

ମଣିଷ ଯେ ଛାଡୁଥାଏ ନିଜ ଭିଟାମାଟି।

ଭୋକିଲା ମଣିଷ ଜାଣେନା,

କିମିତି ସାଇତି ରଖିବ ସଂପର୍କର ଗଣ୍ଠି।

ଭୋକର ନାହିଁ ଯେ ସୀମା ପରିସୀମା,

ଅବା ଆକାର ପ୍ରକାର।

ଭୋକିଲା ମଣିଷ କରିପାରେ,

ସବୁ ପାପ ସବୁ ଅନାଚାର।

କଅଁଳା ଶିଶୁର କାଂଦ ଅବା

ତରୁଣୀର କରୁଣ ବିକକ ଚିତ୍କାର।

ସବୁର କାରଣ ସେ ଭୋକ।

ଭୋକ,ସେ ଦେହର ଭୋକହେଉ

ବା ପେଟର ଭୋକ,

ଅହରହ ଜାଳୁଥାଏ ମଣିଷକୁ,ଶାନ୍ତିରେ

ରଖାଇ ଦିଏନା,ହଜାଇ ଦିଏ

ତା ବୁଦ୍ଧି ଓ ବିବେକ।