: ଉଦୟନାଥ ଗୌଡ଼

ମୁଁ ତ ଅନେକ ଦିନହେଲା

ଭୂଲିଲିଣି

ମୋ ଠିକଣା, ପାଶୋରିଲିଣି

ଯିବାବାଟ, ଫେରିବା ସମୟ,

କାଳର ସୁଅରେ!

ଆଉ କଣ ଆଜି ଫେରିହେବ

ମୋ ପରାଜିତ ପୃଥିବୀର

ପୁରୁଣା ନୂଆଁଣିଆ ଜୀବନ ଭିତରକୁ

ସେଇ ଲିଭି ଆସୁଥିବା ପଦଚିହ୍ନକୁ

ପରଖି ପରଖି;

ଦପ୍ ଦପ୍ କରୁଥିବା

ବୟସର ଲଣ୍ଠନ ଆଲୁଅକୁ

ଆଶା ଓ ଅବଶୋଷର

ମଦିରା ଇନ୍ଧନେ,

ପୁଣି ଜଳାଇ,

ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ଆଧୁନିକତା

ମୋ ଉପରେ ତା ଅଧିକାର

ଯୋରକରି ଲଦିଦେଲାପରେ,

ଜୀବନ ଦର୍ଶନରେ

ନିସ୍ବତା ଓ କ୍ଲାନ୍ତିର ପରିଭାଷା

ବଦଳିଲା ପରେ,

ବିବେକ ଓ ବିଚାର ଭିତରେ

ରିତିମତ ଲଢେଇଟେ ଲାଗିଗଲା ପରେ!

ଏବେ ତ ମୁଁ

ଦାୟୀତ୍ବ ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର

ଦୁଇ ଷ୍ଟେସନ ଭିତରେ

ଅଭାବ ଓ ଅବସାଦକୁ ନେଇ

ଅଙ୍କ କଷୁଥିବା,ଦାରିଦ୍ର୍ୟର

ପ୍ରତିଟି ଷ୍ଟପେଜ ଡେଇଁ

ନିତି ଧାଉଁଥିବା ରେଳ ଗାଡିଟିଏ,

ବ୍ୟସ୍ତ ଏକ ସମ୍ପର୍କ ଯୋଡିବାରେ

ବିବର୍ତ୍ତନର ଆସନ୍ତାକାଲି ସହିତ

ଆଉ

ବଳକା ବୟସ ଟିକକ

ହିସାବକରି ନେବାକୁ

ବଞ୍ଚିବା ଓ ବଞ୍ଚିଯିବାର

ହାରଜିତ ଖେଳ ଭିତରେ

ଯୁଦ୍ଧଫେରା ସୈନିକଟେ

ତଥାପି ତା ଶତୃର ଆହ୍ବାନକୁ

ଲମ୍ଫଦେଲାପରି,

କ୍ଲାନ୍ତ ପଥିକଟେ ତା

ଆଗରେ ଥିବା

ବଳକା ତମାମ ରାସ୍ତାକୁ

ଆତ୍ମପ୍ରତୟର

ବିଶ୍ବାସ ଓ ଭରସାରେ

ଡେଇଁଗଲାପରି!

ଅମୂଲ୍ୟ ନିବାସ, ତୁଳସୀ ନଗର, ବ୍ରହ୍ମପୁର