: ସ୍ବାତୀ ସୁଚରିତା ନାୟକ

ଚିନ୍ତା ଚେତନାର ସୀମାରୁ ବାହାରି

ଚନ୍ଦ୍ର ଶୀତଳତା ଚନ୍ଦନରେ ଭରି,

ଚମ୍ପା କେତକୀର ସୁଗନ୍ଧ ସାଥିରେ

ଆମ୍ଭେ ବାହାରିଛୁ ନୂତନ ଆଶାରେ୤

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଲୋକରେ ଆମ୍ଭେ ଆଲୋକିତ

ସ୍ବର୍ଗ ପାରିଜାତ ଆମ୍ଭ କରାଗତ

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଶିକୁଳିରୁ ହୋଇଅଛୁ ମୁକ୍ତ

ଶ୍ବେତପଦ୍ମସମ ଆମ୍ଭେ ଉଜ୍ଜ୍ବଳିତ

ଶତ ସିଂହବଳ ବହିଛୁ ଶରୀରେ

ଆମ୍ଭେ ବାହାରିଛୁ ନୂତନ ଆଶାରେ୤

କଳୁଷ କାଳିମା ଯାଇଅଛି ହଜି

ଦୁର୍ଗୁଣକୁ ଆମେ ଦେଇଅଛୁ ତେଜି

କୌସ୍ତୁଭ ସନ୍ଧାରେ କୃଷ୍ଣସାର ଯେହ୍ନେ

କିବା ମରୁଭୂମି ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଆନେ

କାଞ୍ଚନ କିରୀଟ ନାହିଁ ପ୍ରୟୋଜନ

କୌତୁକ ଆମୋଦେ ନାହିଁ ଆମ ମନ

କୃପା କରୁଣାର ବାରିଧି ମଧ୍ୟରେ

ଆମ୍ଭେ ଚାଲିଅଛୁ ନୂତନ ଆଶାରେ୤

ଅମା ଅନ୍ଧକାର ବନ୍ଧ କରି ଭେଦ

ଆତସବାଜିର ଆଡମ୍ବର ନାଦ

ଆଗକୁ ଚାଲିଛୁ ପାଇବାର ଆଶେ

ନିଶ୍ଚେ ମିଳିବ ସେ କ୍ଷଣେ ବା ବରଷେ

ଅନ୍ତରେ ପରମଙ୍କୁ କରି ଆଲିଙ୍ଗନ

ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭିଛୁ ହେବାକୁ ନୂତନ

ଥକିବୁନି ଆମ୍ଭେ ବୀର ସୂତାସୂତ

ପ୍ରୟାସେ ସେ ନିଶ୍ଚେ ହେବ କରାଗତ

ନିଷ୍ଠା ଅଛି ଆମ ନିଜର କର୍ମରେ

ଆମ୍ଭେ ବାହାରିଛୁ ନୂତନ ଆଶାରେ୤

ବ୍ରହ୍ମପୁର, ଓଡ଼ିଶା