: ଶୁଭକାନ୍ତ ଦାସ

ଲଭ୍ ଲଭ୍ ଲଭ! ହେ ଭଗବାନ୍ ଏଇ ଶବ୍ଦଟା ଏତେ ଭୟଙ୍କର ହେଲାଣି! ବଳିଗଲାଣି ଆତଙ୍କିତ ଏଡ଼୍‌ସ୍ ଠାରୁ। କହିଲେ କହିବେ ପାଗଳର ପ୍ରଳାପ କରୁଛି। ତୁମେ କୁହତ ବିଶ୍ୱ ଆତଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିକାରୀ ଏଡ଼୍‌ସ୍ ଦ୍ୱାରା ଆକ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ମରଣକୁ ହାତ ଠାରି ଡାକୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ମାନେ କ’ଣ ଜାଣି ନଥିଲେ ବହୁଜନ ସଂଗେ ଯୌନ ସଂଗମରୁ ଏଡ଼୍‌ସ୍ ହୁଏ ବୋଲି? ତେବେ! ତଥାପି ସେମାନେ ଯାଉଥିଲେ କାହିଁକି? ଏଡ଼୍‌ସ୍ ଆକ୍ରାନ୍ତ ସମସ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତିବିଶେଷ ଯେ କେବଳ ନିହାତି ମୁର୍ଖ ଅମଣିଷ, ତା’ନୁହେଁ; ସବୁ ସୁଖ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦରେ ବୁଡ଼ି ରହିଥିବା ଧନୀକ ବ୍ୟକ୍ତି ଓ ଉଚ୍ଚ ପଦସ୍ଥ ଅଫିସରମାନେ ମଧ୍ୟ ଏହାର କବଳରୁ ମୁକ୍ତ ନୁହନ୍ତି। ସ୍ୱଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ହେଉ ପଛେ, ସେଥିରେ ରହିଛି ଯୌନ କ୍ଷୁଧା ନିର୍ବାପନର ନିଶ୍ଚିତ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି। ସେଇ ସାମୟିକ ସୁଖକୁ ପାଇ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି ଭବିଷ୍ୟତ ଜୀବନ। ସବୁ ଜାଣି ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି ଅଜଣା।

ଲଭ୍ ବା ପ୍ରେମ ମଧ୍ୟ ଏଇ ଜାତିର ଅନ୍ୟ ଏକ ରୋଗ। ଏଇ ଦେଖୁ ନାହାନ୍ତି ତ’ର ମୌଳିକ ଗୁଣ ସହିତ ଏହାର ମୌଳିକ ଗୁଣର ଅନେକ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଅଛି। ତୁମେ କୁହ ତ ପ୍ରେମ କରୁଥିବା ଯୁବକଯୁବତୀ ମଧ୍ୟରୁ କେତେ ପ୍ରତିଶତ ପାଆନ୍ତି ସୁଖ? କେତେ ପ୍ରତିଶତ ଦୁଃଖ? କେତେ ହତାଶ ଆଉ କେତେ ନିରାଶ? ପ୍ରେମରେ ସାଫଲ୍ୟ ହାସଲ କରୁଥିବ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ୍ କମ୍। ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ପ୍ରେମ ଏକ ଅଜଣା ରାଇଜର ଫଳ; ପାଇବା ପୂର୍ବରୁ ମରଣ ଦୁର୍ଦ୍ଧଶାର ସମ୍ମୁଖୀନ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ। ତଥାପି କ’ଣ କମୁଛି ଗରୀବ ପୁଅ ଧନୀ ଝିଅକୁ, ଗରୀବ ଝିଅ ଧନୀ ପୁଅକୁ, ଗୋଟିଏ ଜାତିର ପୁଅ ଅନ୍ୟ ଜାତିର ଝିଅକୁ ଭଲ ପାଇବାର ଦୁଃସାହାସିକତା? ହେ ଭଗବାନ୍! ତୁମେ କୁହତ କାହିଁକି ମଣିଷ ମନରେ ଏମିତି ଏକ ଭାବନା ଦେଇଛ? ଯେଉଁଥି ପାଇଁ ସବୁ ସୁଖ ସ୍ୱଛନ୍ଦକୁ ଭୁଲି ମଣିଷ ଭାସିଯାଏ ପ୍ରେମ ନଈରେ? ସତରେ ପ୍ରେମରେ କ’ଣ ଏତେ ସୁଖ ମହଜୁଦ୍ ହୋଇ ରହିଛି!

ନଈକୂଳେ, ପାହାଡ଼ ଉପରେ, ଛାତ ଉପରେ, ବଗିଚାରେ, ବେଡ୍ ରୁମରେ ଏକାନ୍ତରେ ଅନେକ ଚିନ୍ତା କରିଛି। ହେଲେ ମୁଁ ଖୋଜି ପାଉନି ଏହାର ପ୍ରତିକାର। ଏ ମଧ୍ୟ ତ ଏଡସ୍ ପରି ଔଷଧ ବିହୀନ ରୋଗ। ତୁମକୁ ଏତେ ଡାକୁଛି ଏତେ ପୂଜାର୍ଚ୍ଚନା କରୁଛି, ତଥାପି ମୋତେ ଏ ରୋଗରୁ ତ୍ରାହି ମିଳୁନି। ସର୍ପ ଦଂଶନଠୁଁ ଆହୁରି ଅଧିକ ଜ୍ୱାଳାମୟ ପ୍ରେମ ଦଂଶନ। ସେ ଗରଳରେ ଜଳିଯାଉଛି ଦେହ ଆଉ ମନ। ଜାଣିଗଲିଣି ପ୍ରେମପଥ କଣ୍ଟକମୟ। ତଥାପି ମୁଁ ଏ ପଥର ନୀରବ ପଥିକ। ତା’ପ୍ରତି ମୋ ମନରେ ରହିଛି ଅହେତୁକ ଦୁର୍ବଳତା। ମୁଁ ଭୁଲି ପାରୁନି ସେଇ ଷୋହଳ ବର୍ଷିୟା ଝିଅଟିକୁ। ଯେଉଁ ଡ୍ରେସ୍ ପିନ୍ଧୁ, ଯେଉଁ ଅବସ୍ଥାରେ ଥାଉ ସେ ମୋତେ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ। ନ ଦେଖିଲେ ନାଇଁ, ଦେଖି ଦେଲେ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଅସମ୍ଭବ ଦୁର୍ବଳତା। ସେଇ ଚାରି ଫୁଟ୍ ଛଅ ଇଞ୍ଚ ଉଚ୍ଚତା ମଧ୍ୟମ ଚେହେରାର ଗୋରୀ ଝିଅଟି ଠାରେ ମୋର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ସାହସ ହାର୍ ମାନେ। ତା’ ନାଁ କହିବାକୁ ଇଛା ହୁଏ କିନ୍ତୁ ବଡ଼ ପାଟିରେ କହି ପାରେନି। କାଳେ କିଏ ଶୁଣିନେବ। ଏ ପାଖେ ସେ ପାଖେ ଚାହିଁ ଖୁବ୍ ଧୀରେ କୁହେ ‘ଲିପି’ କିଏ ଶୁଣିନେବ ବୋଲି ଡର ମାଡେ। ତଥାପି ମୁଁ ତା’ପାଇଁ ପାଗଳ। ସେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ଆସେ ବାରମ୍ବାର। ଗତ କେଇ ମାସ ହେବ ଚିନ୍ତା କରିଛି ତା’ଠୁଁ ଦୂରେଇ ଯିବାକୁ। ହେଲେ ପାରୁଛି କେଉଁଠି? ତାକୁ ଦେଖିଲେ ହୃତ୍ ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢ଼ିଯାଏ। ଲୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠେ। ତଥାପି ମୁଁ ନିରୁପାୟ। ଏଇ କାଲି ସ୍ୱପ୍ନରେ ମୋତେ କାଲି ଯେମିତି କିଏ କହିଲା, “ପ୍ରେମ ମଣିଷ ଠାରୁ ହରିନିଏ ମଣିଷ ପଣିଆ। Loveର ଆକ୍ଷରିକ ଅର୍ଥ ହେଲା “loss of laugh, omit of aim, vanish of ownship, elusive dream” ଅର୍ଥାତ୍ ଖୁସିର ପତନ, ଲକ୍ଷ୍ୟ ପଥରୁ ବିଚ୍ୟୁତ, ନିଜତ୍ୱ ଉଭେଇଯିବା ଏବଂ ଅପହଞ୍ଚ ସ୍ୱପ୍ନ। ଆଉ ପ୍ରେମର ଅର୍ଥ ହେଲା ପ୍ରେତ ମହଲ। ଯେଉଁଠି ଥରେ ପାଦ ଦେଲେ ଆଉ ଫେରି ହୁଏନା। ନିଜକୁ ମୁକ୍ତି ଦେଇ ହୁଏନା। ଜୀବନ ପାଲଟିଯାଏ ହା-ହୁତାଶ। ସବୁ ବେଳେ ଡରକୁଳା ହେବାକୁ ହୁଏ। ପ୍ରେମ ଏକ ମରୀଚିକା। ପୁଣି ସେଇ ଚିନ୍ତା ପ୍ରେମ, ଭଲ ପାଇବା ଭିତରକୁ ମୁଁ କାହିଁକି ପଶିଲି? କେମିତି ପଶିଲି?? ଏଥିରୁ ମୁକ୍ତିର ଉପାୟ କ’ଣ???

ମୁଁ ତାକୁ ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତିଣି। ହେଲେ ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ଦେଖେ ସେ ମୋତେ କେମିତି ଏକ ବଙ୍କିମ ଚାହଣିରେ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ। ମୋତେ ଲାଗେ ତା’ ଆଖିର ମୋ ଠାରେ କିଛି ଦାବି ଅଛି। ଆଉ ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ତାକୁ ଏକ ପ୍ରେମାତ୍ମକ ଦୃଷ୍ଟି ନିକ୍ଷେପ କରେ ସାନ୍ତ୍ୱନା ପାଇବା ପରି ଫେରିଯାଏ ତା’ ଦାବି ଉପସ୍ଥାପନକାରୀ ନୀଳକଇଁ ଆଖି ଦୁଇଟି। ମୋତେ ଲାଗେ ସତେ ଯେମିତି ସେ ତା’ ଆଖିରେ କହେ ମୁଁ ତାକୁ ସବୁବେଳେ ଏମିତି ଚାହିଁ ରହିଥାଏ।

ନାଁ ଆଉ ନୁହେଁ। ମୋତେ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଗୋଟେ କରିବାକୁ ପଡିବ। ମୁଁ ଯେମିତି ହେଉ ଏ ପ୍ରେମ ରୋଗରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବି। ଏଇ ସାଙ୍ଗମାନେ ଶୋଇଛନ୍ତି। ମୁଁ ଏବେ ତା ପାଖକୁ ଚିଠି ଲେଖିବି। ହୋଇଯାଉ ମୋ ଆତ୍ମ ସମ୍ମାନ ନଷ୍ଟ। ତଥାପି ମୁଁ ତାକୁ ଲେଖି ଜଣାଇ ଦେବି, “ତୁ ମୋତେ ଆଉ ଏମିତି କିମିଆଁ ଚାହାଁଣିରେ ଚାହିଁବୁନି। ଯଦି ବି ମୋତେ ଭଲ ପାଉଥିବୁ ଭୁଲିଯିବୁ, ଘୃଣା କରିବୁ। ତୁ ଘୃଣା କଲେ ହୁଏତ ତୋ ପ୍ରତି ଥିବା ମୋର ଦୁର୍ବଳତା କମିଯିବ।” ଏମିତି ଭାବି ମୁଁ ଚିଠିଲେଖା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲି।

କିଛି ସମୟ ପରେ ହଠାତ୍ ଚିନୁର ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା। ସେ ମୋତେ ଏ ଯାଏଁ ପଢ଼ା ଟେବୁଲ୍ ପାଖେ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲା। ସେ କହିଲା, “ଆରେ ଯେଉଁ ଟୋକା ଦଶଟାରୁ ସାଢ଼େ ଦଶଟା ଯାଏଁ ପଢ଼ା ଟେବୁଲ୍ ପାଖରେ ବସି ପାରନାହିଁ, ଢୁଳେଇ ଢୁଳେଇ ବାରମ୍ବାର ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଥାଏ, ସେ ରାତି ଗୋଟାଏ ଯାଏଁ ଲେଖାପଢ଼ା କରୁଛି! ଆରେ କ’ଣ ଲେଖୁଛୁ ଦେଖି?” ମୁଁ କହିଲି, “ନା, ଏ କିଛି ନୁହେଁ।” ସେ ମୋଠାରୁ ଛଡାଇ ନେଇ ଦେଖିଲା ଚିଠିଟି। ଏତେ ବେଳକୁ ସବୁ ସାଙ୍ଗ ଉଠି ସାରିଥିଲେ। ସମସ୍ତେ ଏକ ସ୍ୱରରେ କହିଲେ, “ଆରେ ତୁ ବି ଶେଷରେ ଏ ରୋଗର ଶିକାର? ଆମେ ଭାବିଥିଲୁ ଆମେ ସିନା ଛତେରା ବାତେରା ଟୋକା, ଝିଅମାନଙ୍କ ପଛରେ ଗୋଡାଇ ଗୋଡାଇ ଏ ରୋଗର ଶିକାର ହେଉ। ହେଲେ ତୋ ଭଳି ଶାନ୍ତ ସୁଧାର ପିଲା ହେଲେ...... ଆରେ ଭାଇ ଆଉ ମୁକ୍ତି ନାହିଁ ଏ ରୋଗରୁ। ବୟସ ହେଲେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସଂକ୍ରମିତ ହୋଇଯାଏ ପ୍ରେମର ଏଇ ଏଡସ୍।”

ଗୋପବନ୍ଧୁ ହାଇସ୍କୁଲ,

ପୋଲସରା, ଗଞ୍ଜାମ ପିନ୍-୭୬୧୧୦

ମୋବାଇଲ୍-୯୮୬୧୭୩୨୨୫୬,

E-mail- subhakantasahu@rocketmail.com