: ଡା ଜ୍ୟୋତି ପ୍ରସାଦ ପଟ୍ଟନାୟକ

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲାପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ନିଶ୍ଚୟ କରିଥିଲା ଯେ ଆଜି ସେ ଯେମିତି ହେଲେ ଗାଡ଼ିକୁ ସଫା କରିବ୤ ଦାଣ୍ଡଦୁଆରେ ଥୋଇ ଥୋଇ ଗାଡ଼ି ଉପରେ ମଇଳା ପରସ୍ତେ ପଡ଼ିଯାଇଛି୤ ଅଗତ୍ୟା ସେ ହାତରେ କନା ଆଉ ପାଣି ବାଲତି ଧରି ଯାଇ ଗାଡ଼ି ଧୋଇବାରେ ଲାଗିଗଲା୤ ଏହି ସମୟରେ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଗୋଟିଏ ଲୋକ ସେଠାରେ କିଛି ସମୟ ଅଟକି ଗଲା ଆଉ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ କହିଲା, “ଆଜ୍ଞା ଟଙ୍କା କୋଡ଼ିଏଟା ଯଦି ଦେବେ, ମୁଁ ଧୋଇଦେବି୤” ପ୍ରଶାନ୍ତ ତାକୁ ଚାହିଁ କହିଲା, “ତୁମକୁ ଗାଡ଼ି ଧୋଇଆସେ?” ସେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ହଁ ବୋଲି ଜଣାଇଲା୤ ମନେ ମନେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭାବୁଥିଲା ମାତ୍ର କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାର କଥା୤ ଗ୍ୟାରେଜକୁ ନେଲେ ଅନ୍ତତଃ ଦେଢ଼ଶହ ଟଙ୍କା ଚାଲିଯିବ୤ ସେ ରାଜି ହୋଇଗଲା୤ ଲୋକଟାକୁ ବାଲତି ଦେଉ ଦେଉ ପଚାରିଲା, “ତମର ଘର କୋଉଠି?”

“ଆଜ୍ଞା, ଏଇ ଆମ୍ବପୁଆ ତଳ ସାହି୤ ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିର ସାଇଡ଼ରେ ଯୋଉ ରାସ୍ତାଟା ଯାଇଛି, ସେଇ ରାସ୍ତାରେ ଆଗକୁ ଗଲେ ଧାନଖଳାକୁ ଲାଗି ଆମ ଘର୤” ପ୍ରଶାନ୍ତ ହାତରୁ ବାଲତି ନେଇ ପାଣି ପାଇପ୍ ଆଡ଼କୁ ଆଗେଇ ଯାଉ ଯାଉ କହିଲା୤

ବାହାରକୁ ଦେଖିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ୤ ସାଇକେଲ୍ ପଛରେ କୋଦାଳଟିଏ ଲାଗିଛି୤ ଆଉ ଆଗରେ ଝୁଡ଼ିଟିଏ୤ ପାଣି ବୋତଲଟେ ବି ଲାଗିଛି୤ ବୋଧହୁଏ ଅନେକ ବର୍ଷ ହେଲା ସେ ବୋତଲକୁ ସଫା କରାଯାଇନି କିମ୍ବା ସେ କୋଉଠୁ ଗୋଟେଇ ଆଣିଛି୤ ନିଜ କାରର କବାଟ ଖୋଲି ଖାଲି ପାଣି ବୋତଲଟିଏ ବାହାର କରି ଲୋକଟା ଆଡ଼କୁ ବଢ଼େଇ ଦେଉ ଦେଉ କହିଲା, “ଏଇଟା ନିଅ୤ ପାଖରେ ରଖ୤ କଣ ଗୋଟେ ମଇଳା ବୋତଲ ଧରିଛ ସାଙ୍ଗରେ୤ କେତେ ରୋଗ ହେବ ଜାଣିଛ?” ଲୋକଟା ନୂଆ ବୋତଲଟାକୁ ଭଲ କରି ଦେଖିଲା ଆଉ ଟିକେ ଦୂରରେ ଥୋଇଦେଇ ବାଲତିରୁ ପାଣି ଜଗ୍‌ରେ ନେଇ ଗାଡ଼ି ଉପରକୁ ଛାଟି ଛାଟି କରି ମାରିଲା୤

ଲୋକଟାକୁ ଗାଡ଼ି ଧୋଇ ଆସେ ବୋଲି ପ୍ରଶାନ୍ତ ଜାଣିପାରିଲା୤ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ଗାଡ଼ିଠାରୁ ଦୂରକୁ ଯାଉ ଯାଉ ପଛରୁ ସେ ଲୋକଟା ସାମ୍ପୁଟିକେ ଦେବାପାଇଁ କହିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ବାଲତି ପାଣିରେ ଗାଡ଼ିଧୂଆ ସାମ୍ପୁ ଦୁଇଠିପି ପକାଇଦେଇ କହିଲା, “ଏଥିରେ ଧୁଅ୤ ଭଲ ସଫା ହବ୤” ଲୋକଟା ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଶୁଣି ଗାଡ଼ି ଧୋଇବାରେ ଲାଗିଗଲା୤ ବାଲତି ପାଣିକୁ ଭଲକରି ଫେଣ୍ଟି ଫେଣ କରିଦେଇ କନା ବୁଡ଼ାଇ ଗାଡ଼ିରେ ମାରିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ, ଚେୟାର ଉପରେ ବସି ଦେଖୁଥିଲା୤ ଆଶ୍ବସ୍ତ ଲାଗୁଥିଲା ଯେ ରବିବାର ସକାଳଟା ପରିଶ୍ରମରେ ବିତିଲା ନାହିଁ୤ ବାହାରେ ଥୁଆ ହୋଇଥିବା ସାଇକେଲ୍ ପାଖଦେଇ ଯାଉଥିବା ବେଳେ ଗୋଟିଏ ବୁଲା ଗାଇ ଧକ୍କାରେ ପଡ଼ିଗଲା୤ ଲୋକଟା ଗାଡ଼ି ଧୋଇବା ବନ୍ଦ କରି ଧାଇଁଗଲା୤ ଗାଇକୁ ଓଡ଼େଇ ଦେଇ ସାଇକେଲକୁ ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗ କଲା୤ ପୁଣି ସେ ଗାଡ଼ି ପାଖକୁ ଫେରି ଆସିଲା ବେଳେ ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା, “ସାଇକେଲରେ କୋଦାଳ, ଝୁଡ଼ି ଧରି ବାହାରିଥିଲ କୁଆଡ଼େ?”

“ଏମିତି କୋଉଠି କାମଧନ୍ଦା ମିଳିଲେ କରିବି ବୋଲି ବାହାରିଥିଲି ବାବୁ୤”

“ଆଜି ରବିବାରଟାରେ କି କାମ୤ ଘରେ ପିଲାଝିଲାଙ୍କ ସହିତ ରହୁନ୤ ସବୁଦିନ ତ କାମ କରୁଥିବ?” ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା୤

ଲୋକଟା ଗାଡ଼ି ଧୋଉ ଧୋଉ କହିଲା, “ଘରେ ବସିଲେ ପରିବାର ଚଳିବ କି ଆଜ୍ଞା?”

ପ୍ରଶାନ୍ତ କହୁ କହୁ କହିଦେଲା, “ଆଉ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାରେ କଣ ପରିବାର ଚଳିବ?” ମନେ ମନେ ନିଜକୁ ନିନ୍ଦା କରୁଥିଲା ସେ୤ କାହିଁକି ଏମିତି କହିଲା୤ ଏକପ୍ରକାର କଟାକ୍ଷ ହୋଇଗଲା୤ ଭାବିଲା ଲୋକଟା କାଳେ ଖରାପ ଭାବିବ୤ କିନ୍ତୁ ଲୋକଟା ନିର୍ବିକାର ଗାଡ଼ି ଧୁଆରେ ଲାଗିଥିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭାବିଲା ବୋଧହୁଏ ସେ କଥା ଶୁଣିପାରିଲା ନାହିଁ୤ ତଥାପି ନିରେଖି ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଲୋକର ଆଖିରେ ଲୁହ ଦେଖି ସେ ନିଜକୁ ଦୋଷୀପରି ମନେ କଲା୤ ଛି, ଜିଭକୁ ଟିକେ ଆକଟ କରିପାରିଲାନି ସେ? ଏମିତି କଣ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ? ମନକୁ ଭାରି ବୋଝ ବୋଝ ଲାଗିଲା୤ ତଥାପି ଧୈର୍ଯ୍ୟଧରି ପଚାରିଲା, “ଗାଡ଼ି ଧୋଇଦେଇ ପୁଣି କାମରେ ଯିବ?” ଲୋକଟା ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ନାଇଁ ବୋଲି କହିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା୤ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାରେ କଣ ସତରେ ପରିବାର ଚଳେ? ତା ହେଲେ ଯଦି ସେ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା ପାଇଁ ଘରୁ ବାହାରିଥିଲା ତ ସାଥିରେ ଏଇ କୋଦାଳ କାହିଁ ଧରିଛି? ପ୍ରଶାନ୍ତ ଏ ସବୁ କଥା ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ ଚାହୁଁନଥିଲା କିନ୍ତୁ ତା ମନ ସନ୍ତୁଳି ହେଉଥିଲା୤ ପଚାରିଲା, “ତମେ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା ପାଇଁ ଘରୁ ବାହାରିଥିଲ?” ଲୋକଟା ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ହଁ ବୋଲି ଜଣାଇଦେଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ୤ କଣ ସତରେ ଜଣେ ଲୋକ ମାତ୍ର କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାପାଇଁ କୋଡ଼ିକୋଦାଳ ଧରି କାମ କରିବାକୁ ବାହାରେ?

ଲୋକଟା ଗାଡ଼ିରେ ସାମ୍ପୁ ଲଗାଇ ସାରିଥିଲା୤ ବାଲତିରେ ପାଣି ଆଣିବାକୁ ଯାଉଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ ତାକୁ ଅଟକାଇ ଦେଇ ପଚାରିଲା, “କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାରେ କଣ କରିବ? ଏଥିରେ ତ ଚାଉଳ କିଲେ ବି ଆସିବନି? ଆଲୁ କିଲେ ଦଶ ଆଉ ପିଆଜ ଚାଳିଶି ହେଲାଣି୤ ତମେ କଣ ପାଇବ?” ଲୋକଟା ନିରବରେ କହିଲା, “ଆଜ୍ଞା, ସାହୁ ଦୋକାନରୁ ପୁରିଉପମା କିଣିବି୤ ଆଜି ମୋ ସାନ ଝିଅକୁ ପାଞ୍ଚବର୍ଷ ହେଲା୤ କେତେଦିନ ହେଲାଣି ସେ କହୁଥିଲା ପୁରି ଉପମା ଖାଇବା ବୋଲି୤ ସବୁଦିନ କାମଧନ୍ଦାରେ ଲାଗି ସମୟ ପାଉନଥିଲି୤ ଆଜି ତା ବୋଉ କହିଲା ଯାଅ ଝିଅପାଇଁ ପୁରି ଉପମା ଆଣିଦିଅ୤ ସିଏ ତିରିଲା ଲୋକ କଣ ଜାଣିବ ଯେ ମୋ ପାଖରେ ଟଙ୍କା ଦଶଟା ବି ନାଇଁ୤ ସେଇଥିପାଇଁ ବାହାରିଥିଲି୤ ଯାହା ବି ପାଇଲେ ଝିଅଟା ପାଇଁ ପୁରି ଦି’ଟା ଆଉ ଉପମା ଟିକେ ନେଇଯିବି୤ ”

ପ୍ରଶାନ୍ତ ଆଁ କରି ଚାହିଁଥିଲା୤ ସତରେ କେତେ କଷ୍ଟ ନ ଲାଗୁଥିବା ସେ ବାପାକୁ? ନିଜ ଝିଅପାଇଁ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାର ଜଳଖିଆ କିଣି ପାରୁନି୤ ଲୋକଟା ଗାଡ଼ି ଧୁଆରେ ଧ୍ୟାନ ଦେଇଥିଲା ବେଳେ ସେ ଘର ଭିତରେ ପଶିଗଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ଦେଖି ପତ୍ନୀ ସୁରେଖା ପଚାରିଲା, “କିଏ ସେ ଗାଡ଼ି ଧୋଉଛି?” ପ୍ରଶାନ୍ତ ସେ ପ୍ରଶ୍ନକୁ ନ ଶୁଣିବାପରି କହିଲା, “ଆମ ରୀନାର ପିଲାଦିନର ପୋଷାକ ସବୁ ତାକୁ ହଉନି ପରା୤ ଦେଖିଲ ଭଲ ହଳେ ପୋଷାକ ଅଛି ଯଦି୤” ସୁରେଖା, ଆଲମାରୀ ଖୋଲିଦେଇ ପୁରୁଣା ପୋଷାକ ଖୋଜିବାରେ ଲାଗିଗଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ପକେଟରୁ ଟଙ୍କାପର୍ସଟା ଧରି ବାହାରକୁ ଆସିଲା୤

ଲୋକଟା ଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଗାଡ଼ି ଧୋଇବାରେ ଲାଗିଥିଲା୤ ତାକୁ ଅଟକି ଯିବାକୁ କହି ପାଖକୁ ଡାକିଲା୤ ଲୋକଟା ଚିନ୍ତାରେ ପାଖକୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା, “ଆଜି ଗାଡ଼ି ଧୋଇବା ଦରକାର ନାହିଁ୤ କାଲି ଆସି ଧୋଇଦେବ୤ ଏଇ ନିଅ ଟଙ୍କା୤ ଯାଅ, ତମ ଝିଅପାଇଁ ପୁରି ଉପମା ନେଇଯିବ୤”

ଲୋକଟାର ଆଖିରେ ଲୁହ ଭରି ଆସିଥିଲା୤ ସେ କଣ କହିବ ବୁଝି ପାରୁନଥିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ତା ହାତକୁ ପଚାଶ ଟଙ୍କାଟେ ବଢ଼େଇଦେଇ କହିଲା, “ଶୀଘ୍ର ଯାଅ୤ ତମ ଝିଅ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବ୤” ଲୋକଟା ଟଙ୍କାକୁ ଦେଖି କହିଲା, “ଆଜ୍ଞା, ମୋ ପାଖରେ ଖୁଚୁରା ନାହିଁ୤” ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା, “ନା, ଦରକାର ନାହିଁ୤ ସବୁ ତମେ ରଖ୤”

ଲୋକଟା ଅମଙ୍ଗ ହୋଇ କହୁଥିଲା, “କିନ୍ତୁ ଆଜ୍ଞା...”

ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା, “ଆଜି ତମେ ଘରକୁ ଯାଅ୤ କାଲି ଆସିଲେ ଗାଡ଼ି ଧୋଇଦେବ୤”

ଏଇ ସମୟରେ ସୁରେଖା ପୋଷାକହଳେ ଧରି ଆସିଲା୤ ସୁରେଖା ହାତରୁ ପୋଷାକ ନେଇ ସେ ଲୋକଟାକୁ ବଢ଼େଇଦେଇ କହିଲା, “ଏଇଟାକୁ ନେଇ ଯାଅ୤ ଝିଅକୁ ପିନ୍ଧେଇଦେବ୤”

ଲୋକଟା ଥତମତ ହେଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲାପରେ, ସୁରେଖାର ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସବୁ କଥା କହିଲା୤ ସୁରେଖା ଚିରାଚରିତ ଢଙ୍ଗରେ କହିଦେଲା, “ତମେ ନା୤ ଯିଏ ଯାହା କହିଲେ ବିଶ୍ବାସ କରି ପକାଉଛ୤ କଣ ଦରକାର ଥିଲା ତାକୁ ଏତେ ଟଙ୍କା ଦେବାର? ସେ ତ କୋଡ଼ିଏ ମାଗୁଥିଲା, ଦେଇ ଦେଲନି୤ ଏତେ ବଦାନ୍ୟତା କଣପାଇଁ? ଏମିତି ଦାନଧର୍ମ କଲେ ଦେଖିବ କଣ ହେବ୤” ସୁରେଖା ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନ ଭାବରେ କହି ଯାଉଥିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଦେଖୁଥିଲା ସେ ଲୋକଟା ସାଇକେଲ ସଳଖି ସିଧା ଆଗକୁ ମାଡ଼ି ଯାଉଥିଲା୤ “ତା ନାଁ କଣ ପଚାରିଛ?” ସୁରେଖାର ପ୍ରଶ୍ନରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଚିନ୍ତାମଗ୍ନ ହୋଇଗଲା୤ ଆରେ ନା ତ୤ ସେ ତ ନାଁ ବି ପଚାରିନି୤ ସୁରେଖା ପୁଣିଥରେ ଉପଦେଶାତ୍ମକ ଭାଷଣ ଦେଇ ଦେଇ ଘର ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା୤

ପ୍ରଶାନ୍ତ ସେଇ ବାହାରେ ଠିଆ ହୋଇ ଭାବୁଥିଲା, ଯାହା କରିଲି ତାହା କରିବା ଉଚିତ ଥିଲା ନା ନାହିଁ୤ ପଚାଶ ଟଙ୍କାର କଥା୤ ସେମିତିରେ ବି ଲୋକଟା ଗାଡ଼ି ଅଧାଅଧି ଧୋଇ ସାରିଛି୤ ପାଣି ଟିକେ ମାରିଦେଲେ ଚକ୍‌ଚକ୍‌ ହେଇଯିବ୤ ବାଲତିରୁ ପାଣି ଦୁଇ ତିନି ଜଗ୍ ଧରି ସେ ଗାଡ଼ି ଆଡ଼କୁ ଛାଟିଲା୤ ଅଳସୁଆ ଲାଗିଲା୤ ନା ଥାଉ, ସେ ଲୋକଟା ତ କହିଛି କାଲି ଆସି ଧୋଇବ୤

ଘର ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା ସେ୤

ସକାଳର ଜଳଖିଆ ଯେତିକି ମିଳିଲା, ତାଠୁ ଢେର୍ ଅଧିକ ଉପଦେଶ ମିଳିଲା୤ “ଅଜଣା ଅଶୁଣା ଲୋକଙ୍କୁ ଦାନଧର୍ମ କର୤ ଏମିତି ଭୋଳା ହେଲେ ଚଳିବନି୤ ଦେଖୁଛ ସାହି ପଛରେ ମଦ ଦୋକାନ ଅଛି୤ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସେଇଠି କେତେ ଲୋକ ପିଇବା ପାଇଁ ଧାଡ଼ିରେ ଲାଗୁଛନ୍ତି୤ ଲୋକଟା କୋଡ଼ିଏ ମାଗୁଥିଲା୤ ଗାଡ଼ିଟା ଧୋଇଦେଇ ଯାଇଥାନ୍ତା୤ ସେ ପିଇଥିଲେ ବି ଦୁଃଖ ଲାଗିନଥାନ୍ତା୤ ପଚାଶ ଟଙ୍କା ଦେଇ ପକେଇଲ୤ ଆହା... ନିଜକୁ ଉତ୍କଳମଣୀ ବୋଲି ଭାବିଦେଲ କି?...” ସୁରେଖା ଥରେ କଥା କହିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ ଆଉ ବନ୍ଦ ହେବାର ନାଁ ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ୤ ଅଗତ୍ୟା ଟିଭିରେ ନ୍ୟୁଜ୍ ଚ୍ୟାନେଲ୍ ଲଗାଇ ବସିଗଲା ସେ୤ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟକୁ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ମଦ୍ୟପାନର କୁପ୍ରଭାବ ବିଷୟରେ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମଟେ ଲାଗିଗଲା୤ ଓଃ, ସୁରେଖା ତାକୁ ଦେଖି ଦେଇ ପୁଣିଥରେ ମାଇକ୍ ଲଗେଇଦେଇ ଘର କାମରେ ଲାଗିଗଲା୤ ଟିଭିରେ ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ଚ୍ୟାନେଲ୍ ବଦଳାଇ ଚାଲିଥିଲା ସେ୤ ହେଲେ ମନକୁ କିଛି ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା୤ କିଛି ସମୟ ପରେ ତାକୁ ଉପଲବ୍ଧି ହେବାକୁ ଲାଗିଲା ସତେ ଯେମିତି ସେ ମସ୍ତବଡ଼ ଭୂଲଟିଏ କରିଦେଇଛି୤ ସୁରେଖା ଠିକ୍ କହିଛି୤ ଏତେ ବଦାନ୍ୟତା ଦେଖାଇବା ଉଚିତ ନଥିଲା୤ ଲୋକଟା ନିଜ ପ୍ରାପ୍ୟ କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା ନେଇ ଯାଇଥାନ୍ତା୤ ଆଉ ବେଶୀ ହେଲେ ଅଧଘଣ୍ଟାରେ ଗାଡ଼ିଟା ଧୋଇଦେଇ ଚାଲିଯାଇ ଥାଆନ୍ତା୤ ତୁଚ୍ଛାରେ ତାକୁ ଅଧିକ ଟଙ୍କା ଦେଇ ପକାଇଲା ସେ୤

ସେତେବେଳେ ତାକୁ ମନେ ପଡ଼ିଲା ଲୋକଟା ତା ଘର ଠିକଣା ଦେଇଛି୤ ଯଦି ସେ କାଲି ନ ଆସେ, ପ୍ରଶାନ୍ତ ନିଜେ ଯାଇ ତାକୁ ଖୋଜି ବାହାର କରିବ ଆଉ ଦେଇଥିବା ପଇସା ଅସୁଲ କରିବ ବୋଲି ମନେ ମନେ ସ୍ଥିର କରିଲା୤ ଆଉ ଏଇ କଥାଟା ନିଜ ମନରେ ହିଁ ରଖିଲା୤ କାରଣ ମୁହଁ ଖୋଲିଲେ ପୁଣିଥରେ ବିବିଧଭାରତୀ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବାର ସମ୍ଭାବନା ଥିଲା୤ ସେ ବୈଠକର ସୋଫାରେ ବସି ଟିଭି ଦେଖୁ ଦେଖୁ କେତେବେଳେ ଶୋଇଗଲା ଜାଣିପାରିଲା ନାହିଁ୤ କିଛି ସମୟପରେ ସୁରେଖାର ଡାକରେ ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା୤ ସୁରେଖା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ଚାହିଁଥିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ କିଛି ବୁଝିପାରିଲା ନାହିଁ୤ କାନ୍ଥଘଣ୍ଟାକୁ ଚାହିଁଲା୤ ଦିନ ଏଗାରଟା ହେଲାଣି୤ ଓଃ, ସେ ଯେ ପ୍ରାୟ ଦୁଇଘଣ୍ଟା ଶୋଇଯାଇଛି୤ ସେ ଅଳସୁଆ ଭଳି ପୁଣି ସୁରେଖାକୁ ଚାହିଁଲା୤ ଝିଅ ରୀନା ଘର ଭିତରକୁ ଧାଇଁ ଆସି କହିଲା, “ପାପା, ସେ ଝିଅଟା ମୋ ଡ୍ରେସ୍ ପିନ୍ଧିଛି୤” ସୁରେଖା ବୁଲିପଡ଼ି ଘର ବାହାର ଆଡ଼କୁ ଚାଲିଗଲା୤

ପ୍ରଶାନ୍ତ ସୋଫାରୁ ଉଠି ଆଖି ମଳିମଳି ବାହାରକୁ ଗଲାବେଳକୁ ସେଇ ଲୋକଟା ଛିଡ଼ା ହେଇଥିଲା୤ ସାଙ୍ଗରେ ପାଞ୍ଚବର୍ଷର ଝିଅ୤ ତାକୁ ରୀନାର ସେ ପୁରୁଣା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧେଇ ଦେଇଛି୤ ପାଖରେ ବୋଧହୁଏ ତା ସ୍ତ୍ରୀ ଛିଡ଼ା ହେଇଥିଲା୤ ସୁରେଖାକୁ ଚାହିଁଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ୤ ସୁରେଖା କିଛି ନ କହି ଘର ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସେ ଲୋକଟାକୁ ପ୍ରଶ୍ନିଳ ଚାହାଣୀରେ ଚାହୁଁଥିଲା୤ ଲୋକଟା କହିଲା, “ଆଜ୍ଞା, ଗାଡ଼ିଟା ଆଜି ଧୋଇଦେବି୤ ଆପଣଙ୍କ ବଗିଚାରେ ଘାସ ବେଶି ହେଇ ଯାଇଚି, (ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ ଆଡ଼କୁ ଦେଖାଇ) ଇୟେ ଘାସ ବାଛିଦେବ୤ ଆଉ କଣ କାମ ଅଛି ବୋଇଲେ...”

ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ତା ନିଷ୍ପତ୍ତି ଭୂଲ ନାହିଁ ବୋଲି ଉପଲବ୍ଧି ହୋଇଯାଇଥିଲା୤ ଲୋକଟା ବାଲତି ଧରି ଗାଡ଼ି ଧୋଇବାକୁ ଚାଲିଗଲା୤ ତା ସ୍ତ୍ରୀ ବଗିଚାରେ ପଶି ଘାସ ବାଛିବାକୁ ଲାଗିଗଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସୁରେଖାକୁ ବାହାରକୁ ଡାକି କହୁଥିଲା ସେ ସ୍ତ୍ରୀଲୋକଟାକୁ ଟିକେ ବୁଝେଇଦିଅ ତମ ବଗିଚାରେ କଣ କାମ ଅଛି୤ ସୁରେଖା ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ଚାହିଁ, ସରି... କହିଦେଇ ବଗିଚା ଆଡ଼କୁ ଚାଲିଗଲା୤ ପିଣ୍ଡାରେ ବସିଥିଲା ରୀନା ଆଉ ସେ ଲୋକର ଝିଅଟା୤ ଖୁସିରେ କହୁଥିଲା, “ଆଜି ତମେ କଣ ଖାଇଲ? ଜାଣିଛ, ମୁଁ ଆଜି ପୁରି ଉପମା ଖାଇଲି....” ଝିଅର ମୁହଁଟା ଖୁସିରେ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଲାଗୁଥିଲା୤ ଲୋକର ହାତରେ ଯାଦୁଥିଲା ପରା, ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ନିଜ ଗାଡ଼ିଟା ନୂଆ ହେଲା ଭଳି ଲାଗୁଥିଲା୤ ଆଉ ବଗିଚା? ବଗିଚାଟା ସଜାଡ଼ି ହେଇଯାଉଥିଲା୤ ଆଉ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ବହୁତ ଆଶ୍ବସ୍ତ ଲାଗୁଥିଲା୤

ବୀମା ନଗର, ବ୍ରହ୍ମପୁର, ଓଡ଼ିଶା

ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ : ୭୦୦୮୫୬୭୦୮୫