: ସିପ୍ରା ନାମତା

ପ୍ରଶାନ୍ତର ମନ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା୤ ପତ୍ନୀ ଦେଇଥିବା ଚାହା ଥଣ୍ଡା ହୋଇଗଲାଣି୤ ଆସି ସକାଳର ଦୃଶ୍ୟ ମନରୁ ପାଶୋରି ହେଉନି୤

କେଇ ଦିନ ତଳର କଥା...

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ କରିଥିଲା ଯେ, ଆଜି ସେ ଯେମିତି ହେଲେ ଗାଡ଼ିକୁ ସଫା କରିବ୤ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ ଥୁଆ ହୋଇ ହୋଇ ଗାଡ଼ି ଉପରେ ମଇଳା ପରସ୍ତେ ପଡ଼ି ଯାଇଛି୤ ଅଗତ୍ୟା ହାତରେ ସେ କନା ଆଉ ପାଣି ବାଲତି ଧରି ଯାଇ ଗାଡ଼ି ଧୋଇବାରେ ଲାଗିଗଲା୤ ଏହି ସମୟରେ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବା ଗୋଟିଏ ଲୋକ ସେଠାରେ କିଛି ସମୟ ଅଟକିଗଲା ଆଉ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ କହିଲା, “ଆଜ୍ଞା, ଟଙ୍କା କୋଡ଼ିଏଟା ଯଦି ଦେବେ ମୁଁ ଧୋଇଦେବି୤” ପ୍ରଶାନ୍ତ ତାକୁ ଚାହିଁ କହିଲା, “ତୁମକୁ ଗାଡ଼ି ଧୋଇ ଆସେ?” ସେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ହଁ ବୋଲି ଜଣାଇଲା୤ ମନେ ମନେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭାବୁଥିଲା, ମାତ୍ର କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାର କଥା, ଗ୍ୟାରେଜକୁ ନେଲେ ଅନ୍ତତଃ ଦେଢ଼ ଶହ ଟଙ୍କା ଚାଲିଯିବ୤ ସେ ରାଜି ହୋଇଗଲା୤ ଲୋକଟାକୁ ବାଲତି ଦେଉ ଦେଉ ପଚାରିଲା...

ତମ ଘର କେଉଁଠି?

ଗାଡ଼ିରେ ପାଣି ସହ ଓଦାକନା ବୁଲାଉ ବୁଲାଉ ଦୀର୍ଘଶ୍ବାସଟିଏ ଛାଡ଼ିଲା ଲୋକଟି୤

ପ୍ରଶାନ୍ତ ମନର କୌତୁହଳକୁ ଚପାଇ ନ ପାରି ପଚାରିଲା, ‘‘ମାତ୍ର କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କା?”

ନିଜ କଥା ବର୍ଣ୍ଣନା କରିଥିଲା ଲୋକଟା୤

ସପ୍ତମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପାଠ ପଢୁଥିବା ବେଳେ, ଦୁଇଜଣ ପ୍ରତିବେଶୀ ପରିବାରଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଦୀପୁର ପରିବାର ନଦିଆ ନଗରୀ, କଲିକତା ବୁଲି ଯାଇଥିଲେ୤ କଲିକତାର ଆଲିପୁର୍ ଜୁକୁ ଯିବାପାଇଁ ଆଲିପୁରରୋଡ଼ ଷ୍ଟପେଜରେ ଓହ୍ଲାଇବାର ଥିଲା୤ ତାକୁ ଓହ୍ଲାଇବାକୁ କହି ଅନ୍ୟମାନେ ଜଣଜଣ କରି ଓହ୍ଲାଇ ଯାଇଥିଲେ୤ ସେତେବେଳେ ସେ ବସର ଝରକା ଦେଇ ବିଶାଳ ପ୍ରାସାଦ ଗୁଡ଼ିକର ମହଲା ସଂଖ୍ୟା ଗଣୁଥିଲା୤ ୩/୪ଟି ଷ୍ଟପେଜ୍ ଅତିକ୍ରମ କଲାପରେ ସେ ଅନୁଭବ କଲା ଯେ, ବସ ଭିତରେ ସେ ଏକା ଅଛି୤ ସେତେବେଳେ ସେ ବିକଳ ହୋଇ ବସକୁ କୌଣସି ପ୍ରକାରେ ଅଟକାଇ ଓହ୍ଲାଇଲା ସେ୤ ବଙ୍ଗଳା ଭାଷା ଯୋଗୁଁ ନିଜ କଥାକୁ ଠିକ୍ ଭାବେ ବୁଝାଇବା ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ କଥା ବୁଝିବାରେ ଭୀଷଣ ଅସୁବିଧା ହେଉଥାଏ୤ କାହାକୁ ଦେଖିବାକୁ ନ ପାଇ ହତାଶ ହୋଇ ପ୍ରାଣମୂର୍ଚ୍ଛା ପଛକୁ ପଛ ଦୌଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଥାଏ ସେ୤ ଅଜଣା ଜାଗାରେ ହତାଶ ଭାବ ବଢ଼ି ଯାଉଥାଏ ଦୀପୁର୤ ବିକଳ ହୋଇ ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗକୁ ଚାହିଁ ଖାଲି କାନ୍ଦୁଥାଏ ସେ୤ ସେମିତି କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ହାତ ପାତିଲା ପେଟ ଜ୍ବାଳାରେ୤ କେତେଦିନ, ରାତି ଭୋକ ଉପାସରେ ବିତେଇଛି, କେତେ ରାତି ସେମିତି ପୁଙ୍ଗୁଳା ଜାଡ଼ରେ ରାସ୍ତା କଡ଼ କୁକୁର, ଷଣ୍ଢଙ୍କ ମେଳରେ ତ କେବେ ଅସହ୍ୟ ଶୀତରେ ଭିକାରୀଙ୍କ ଛିଣ୍ଡା କମ୍ବଳତଳେ ସେମାନେ ଶୋଇଗଲା ପରେ ତାଙ୍କ ସହ ରାତି ବିତିଛି ହିସାବ ରଖିନି୤

ହୋଟେଲରେ ଅଇଁଠା ବାସନ ମାଜିବାସହ ଏମିତି ଜୀବନରେ ଧିରେ ଧିରେ ଅଭ୍ୟସ୍ତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲା ସେ୤ କେବେ କେବେ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକଙ୍କୁ ପାଇଲେ ତା କଥା ଶୁଣାଏ୤ ଏମିତି ଦିନେ ନନ୍ଦିତା ଦେବୀ ବୋଲି ଜଣେ ସମାଜସେବିକା ଭଦ୍ର ମହିଳା ତା କଥାରେ ତରଳି ଯାଇ, ସେଠାରୁ ତାକୁ ଓଡ଼ିଶା ନେଇ ଆସିଲେ୤ ଦୀପୁ ପରିବାରକୁ ଅନେକ ଖୋଜାଖୋଜି କରି ମଧ୍ୟ ସେ ଅସଫଳ ହେଲେ୤ ସେତେବେଳେ ନିରାଶ ହୋଇ ନନ୍ଦିତା ଦେବୀଙ୍କ ଘରେ ରହିଗଲା ଦୀପୁ୤ କିଛି ବର୍ଷପରେ ତାଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ହେବାପରେ ସେଠାରୁ ଚାଲିଆସିଲା ଦୀପୁ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁଃଖରେ୤ ଯାଯାବର ପରି ହୋଇଗଲା ସେ୤ ଗୋଟିଏ ଅଞ୍ଚଳରୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ଅଞ୍ଚଳ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ଅନୁଭବ ଅନୁଭୂତିକୁ ସାଉଁଟି ବୁଲିଲା୤

ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଲୋକଟିଏ ପାଟି କରି କହୁଛି, “ଶୁଆ କହୁଛି ଭାଗ୍ୟଫଳ, ଆସନ୍ତୁ ଜାଣିବା ନିଜ ନିଜ ଭବିଷ୍ୟଫଳ୤” ଦୀପୁର ପାଦ ଅଟକି ଗଲା୤ ନିଜ କଥାଟିକେ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁବାରୁ ଭବିଷ୍ୟଫଳ କହିବା ପାଇଁ ୨୦ ଟଙ୍କା ଦର୍କାର ବୋଲି ଲୋକଟି କହିବାରୁ ସେ ନିରାଶ ହେଲା୤ ପରଦିନ ସେଇ ସ୍ଥାନକୁ ଆସି ସେ ଶୁଆ ଓ ଲୋକଟିକୁ ନ ଦେଖି ହତାଶ ହେଲା୤ ଅକାରଣେ ତା’ମନ ଖରାପ ହୋଇଗଲା୤ ପିଲାଦିନର ସ୍ମୃତି ଝାପସା, ତା’ ମୁହଁ ସାମ୍ନାକୁ ଆସି ଆଖୋ ଦୁଇଟାକୁ ଭିଜେଇ ଦେଲା୤ କିନ୍ତୁ ପ୍ରବଳ ଭୋକ ଅନୁଭବ କରିବାରୁ ରାସ୍ତା ସେପଟେ ଠେଲା ଗାଡ଼ିରୁ ବରା ଦୁଇଟା ଆଣି ଖାଇଲା୤ ଖାଇ ସାରି କାଗଜଟି ଉପରେ ଆଖି ପଡ଼ିଲା ତା’ର୤ ଏ ଯେ ତାଆରି ଫଟୋ୤ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଢ଼ିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା୤ ‘ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଦୀପେଶ କୁମାର’୤ ତେଲରେ ଛେବଲା ଦେଖା ଯାଉଥିବା କାଗଜ ଖଣ୍ଡକୁ ବାରମ୍ବାର ଏପଟ ସେପଟ କରି କିଛି ଜାଣି ନ ପାରିବାରୁ ସେ ଠେଲା ଗାଡ଼ି ପାଖକୁ ଦୌଡ଼ିଲା ମାତ୍ର ସେତେବେଳକୁ ଗାଡ଼ି ଚାଲିଯାଇଥିଲା୤ କାଗଜ ଖଣ୍ଡକୁ ଭାଙ୍ଗି ଭୁଙ୍ଗି ଯତ୍ନରେ ରଖିଲା ଦୀପୁ୤ ଆତ୍ମା ହାହାକାର କରି ଉଠୁଥିବା ବେଳେ ଆଖି ଦୁଇଟା ଲୁହରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇଯାଇଥିଲା ତା’ର୤

ଇତି ମଧ୍ୟରେ ଆଠ ନଅ ବର୍ଷ ବିତିଯାଇଥାଏ୤ ବାପାମାଆକୁ ଖୋଜିବା ପାଇଁ ରାଇଜସାରା ଯାଯାବର ହୋଇ ଘୁରିବୁଲୁଛି ସେ୤ ସ୍ବଳ୍ପ ମୂଲ୍ୟରେ ମାତ୍ର କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାରେ ଘର ଘର ବୁଲି କାମ କରୁଛି୤ କାଳେ କୋଉଠି ରକ୍ତ ସମ୍ପର୍କର ଭେଟା ଭେଟି ହୋଇଯିବ୤

ଦିନେ ଜଣଙ୍କ ଘରୁ କାମ କରି ଫେରୁଥାଏ କେନାଲ ରାସ୍ତାରେ୤ ବେଳ ରତରତ୤ ହଠାତ୍ କାନ୍ଦଣା ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଅଟକି ଗଲା ସେ୤ ରାସ୍ତା ପାର୍ଶ୍ବ ଘଞ୍ଚ ବୁଦାମୂଳରୁ ଗୋଟିଏ ଶିଶୁକନ୍ୟାକୁ ଆବିଷ୍କାର କଲା ଦୀପୁ୤ ବୟସ ଜାଣିପାରିଲାନି୤ କଣ କରିବ ନ କରିବ ହୋଇ ଶେଷରେ ଅନାଥାଶ୍ରମ ଆଡକୁ ମୁହାଇଁଲା ସେ୤ ଫାଟକ ପାଖରେ ବୃଦ୍ଧ ଜଣେ ତାକୁ ଦୀନ ଭାବରେ ୨୦ ଟଙ୍କା ମାଗିବାରୁ ତାକୁ ଦେବାକୁ ପଡ଼ିଲା୤ ବୃଦ୍ଧଙ୍କୁ ଦେଖି ତା’ର ବାପା କଥା ମନେ ପଡ଼ିଗଲା, ଆଖି ଦୁଇଟା ଝାପସା ହୋଇଗଲା୤

ଶିଶୁକନ୍ୟାଟିକୁ ଅନାଥାଶ୍ରମ ଭିତରେ ଛାଡ଼ି ଆସିବା ବେଳକୁ ସେଇ ବୃଦ୍ଧଙ୍କୁ ଅଳ୍ପଦୂରରେ ଦୁର୍ଘଟନାର ଶୀକାର ହୋଇ ଚିତ୍କାର କରୁଥିବାର ଶୁଣିଲା ସେ୤ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପରି ତାଙ୍କୁ ସେଇ ଅବସ୍ଥାରେ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବାପାଇଁ ନିଜ ବିବେକ ବାଧା ଦେଲା୤ ରିକ୍ସାଟିଏ ୨୦ ଟଙ୍କାରେ ଡାକ୍ତରଖାନା ପାଖକୁ ନେଇଗଲା୤ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସି ସେ ଏକ ଅଜଣା ଖୁସି ଅନୁଭବ କରୁଥିଲା୤ ସରକାରୀ ଡାକ୍ତରଖାନାରେ ଚିକିତ୍ସିତ ହେଉଥିବା ବୃଦ୍ଧ ସାମାନ୍ୟ ସୁସ୍ଥ ହେବାପରେ ତା ଅନୁରୋଧରେ ନିଜ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶାର କାରଣ କହିବାରୁ, ସେ ଯେ ତା’ର ବାପା, ଜନ୍ମଦାତା ସେ କଥା ଜାଣିଗଲା ଦୀପୁ୤

ଦୀର୍ଘ ୨୦ ବର୍ଷ ପରେ ଦୀପୁ ତା ବାପାଙ୍କୁ ଫେରି ପାଇଛି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କୁ ଦେବାପାଇଁ ଆଜି ତା ପାଖରେ କିଛି ନାହିଁ୤ ସେ ହଜିଯିବାର ବର୍ଷେ ଭିତରେ ମାଆ ଇହଧାମ ତ୍ୟାଗକଲେ୤ ବାପା ସାନପୁଅକୁ ନେଇ ଘର ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲେ ରାଜ୍ୟ ବାହାରକୁ ମନ ଦୁଃଖ ଓ ଆତ୍ମଗ୍ଲାନିରେ୤ ପୁଅ ଚାହିଁବାରୁ ବାପା ଫେରି ଆସିଲେ ନିଜ ଭିଟାମାଟିକୁ୤ କିନ୍ତୁ ସେଇ ପୁଅ ତାଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ ବୁଦ୍ଧିରେ ପଡ଼ି ହତାଦର କଲା୤ ଆଜି ଯଦି ଦୀପୁ ଥାନ୍ତା ତାଙ୍କ ପାଖରେ, କେତେ ଖୁସିରେ ରହିଥାନ୍ତେ ସେ! ଏମିତି ବର୍ଣ୍ଣନା ଥିଲା ବାପାଙ୍କର୤

ଶେଷ ଦୁଇପଦ କଥାରେ ଦୀପୁର ଆଉ ସାହାସ ହେଲାନାହିଁ ନିଜର ପରିଚୟ ଦେବାକୁ୤ ତା ତୁଣ୍ଡରୁ ବାହାରି ଆସୁ ଆସୁ ଅଟକିଗଲା, “ବାପା, ମୁଁ ତୁମର ସେଇ ହତଭାଗ୍ୟ ପୁଅ ଦୀପୁ....୤” ଯେଉଁ ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ତାଙ୍କ ଭାବନାରେ ଅଛି ତାହା ସେମିତି ଥାଉ, ବାସ୍ତବକୁ ଆସି ଆହତ ନ ହେଉ୤ କାହାଣୀ ଶେଷ ହେବା ବେଳକୁ ପ୍ରଶାନ୍ତର ଗାଡ଼ି ଆଇ ଦୀପୁ ଆଖି କୋଣରୁ ଝରି ଆସୁଥିବା ଲୁହ ବୁନ୍ଦା କେଇଟା ଖାଲି ଚିକ୍ ଚିକ୍ କରୁଥାନ୍ତି୤

ପ୍ରଶାନ୍ତ ସବୁ ଶୁଣି ଦୀପୁର ଅସହାର ଆଖି ଆଉ କ୍ଲାନ୍ତ ଅବସନ୍ନ ମନଟିକୁ ଚାହିଁ ବୁଝିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା୤

କେତେବେଳେ ଚେତନା ଆସିଲା ଦୀପୁର ସମ୍ବୋଧନରେ, “ଆଜ୍ଞା, ଗାଡ଼ି ଧୁଆ ହୋଇଗଲା୤ ମୁଁ ଯିବି...”

ପ୍ରଶାନ୍ତ ଘର ଭିତରକୁ ଯାଇ ହାତରେ ଶହେ ଟଙ୍କାର ନୋଟ ଖଣ୍ଡେ ଓ ତା ଅଫିସର ଭିଜିଟିଂ କାର୍ଡଟିଏ ଧରି ଆସିଲା ଓ କହିଲା, “ତୁମେ ଏଇ ଠିକଣାରେ ଦିନେ ଆସ୤ ମୁଁ ଆମ ଅଫିସରଙ୍କୁ କହି ତୁମକୁ କିଛି କାମ ଦେବାର ଚେଷ୍ଟା କରିବି୤ ଆଉ ନିଅ ଏ ଶହେ ଟଙ୍କା ରଖ୤”

ଦୀପୁ କୃତକୃତ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା, “ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା, ଖାଲି କୋଡ଼ିଏ ଟଙ୍କାରେ କଥା ହୋଇଥିଲା୤”

ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା, “ଏବେ ବାପା ମିଳିଗଲେ, ତେଣୁ ତୁମକୁ ତୁମର ମୂଲ୍ୟ ବଢ଼ାଇବାକୁ ପଡ଼ିବ୤ ୨୦ ଟଙ୍କାର ମାୟାକୁ କାଟି ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ ନିଜକୁ ଗଢ଼ିବାକୁ ପଡ଼ିବ୤”

ଦୀପୁର ଆଖି ଦୁଇଟି କୃତଜ୍ଞତାରେ ଛଳ ଛଳ ହୋଇଗଲା୤

ପ୍ରଶାନ୍ତର କମ୍ପାନୀରେ ନୂତନ ଶାଖା କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ଏକ ଫାଟକ ଜଗୁଆଳୀର ଆବଶ୍ୟକତା ଥିଲା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଦୀପୁକୁ ସେଇ ଚାକିରୀରେ ନିଯୁକ୍ତ କରାଇଦେଲା୤ ଯାଯାବର ପରି ବୁଲୁଥିବା ଦୀପୁ ବର୍ତ୍ତମାନ ମାସକୁ ଦୁଇ ହଜାର ଟଙ୍କା ଦରମାରେ କମ୍ପାନୀ ପ୍ରଦତ୍ତ କଟେଜରେ ନିଜ ବାପା ଆଉ ଅନାଥାଶ୍ରମରେ ଦେଇଥିବା ଶିଶୁକନ୍ୟାକୁ ଆଣି ନିଜ ପାଖରେ ପିତାର ସ୍ନେହ ଦେଇ ରଖିଛି୤ ଅବଶିଷ୍ଟ ଜୀବନ ସେମିତି ଅବିବାହିତ ରହିବାର ସଂକଳ୍ପ ନେଇ୤

ଆଜି ସକାଳେ ଦୀପୁ ରହୁଥିବା ଘରପାଖ ଛକ ଉପରେ ଏକ ଅଭାବନୀୟ କାଣ୍ଡରେ ସେ ଅଞ୍ଚଳରେ ଉତ୍ତେଜନା ଖେଳିଗଲା୤ ଦୀପୁ ପାଳିଥିବା ଝିଅର ଚେହେରା ସହ ସାମଞ୍ଜସ୍ୟଥିବା ଅନ୍ୟ ଏକ ଝିଅର ଆତ୍ମୀୟ ଦୀପୁକୁ ପିଲାଚୋର କହି ନିସ୍ତୁକ ପିଟି କ୍ଷତାକ୍ତ କରି ଦେଉଥିବା ବେଳେ ଝିଅଟି ତା’ ଦରୋଟି ସ୍ବରରେ ବାବା ବାବା କହି କାନ୍ଦୁଥିଲା୤ କୌଣସି କାମରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସେଇ ରାସ୍ତା ଦେଇ ଫେରୁଥିଲା୤ ଏ ଘଟନାରେ ସେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହତଚକିତ ରହିଗଲା୤ ଦୀପୁ ଯେ ପିଲାଚୋର ନୁହେଁ, ପ୍ରମାଣ କରିବାରେ ବେଶ୍ କେଇ ଘଣ୍ଟା ଲାଗିଗଲା ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ୤ ଦୀପୁକୁ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟକେନ୍ଦ୍ରକୁ ନେଇ ଚିକିତ୍ସା କରାଇଛି୤ ତା’ର କେଇପଦ ବାଷ୍ପକୁଳ କଥା ପ୍ରଶାନ୍ତର କର୍ଣ୍ଣଗହ୍ବରରେ ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହେଉଛି ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ... “ଆଜି ୨୦ ତାରିଖ, ଯୋଉ ଦିନ ମୁଁ ହଜି ଯାଇଥିଲି, ବାପାଙ୍କୁ ପାଇଲି ୨୦ ବର୍ଷପରେ୤ ଯେତେ ସବୁ ଘଟଣା, ଦୁର୍ଘଟଣା ମୋ ଜୀବନରେ ଏଇ ୨୦ ସଂଖ୍ୟାକୁ ନେଇ୤ ନିୟତିର ଖେଳ ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ଓ ପରିହାସପୂର୍ଣ୍ଣ ମୋ ପାଇଁ ପ୍ରଶାନ୍ତ ବାବୁ୤ ସେ ଭିତରେ ଆପଣଙ୍କୁ କିନ୍ତୁ ସେ ରଖିଛି ଏକ ଦେବଦୂତ ସଦୃଶ୤ ବିଷଭାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟରେ ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁଟିଏ ଆପଣ ମୋ ପାଇଁ୤”

ଶାନ୍ତି ଆସି ହଲାଇ ଦେଇ କହିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ....

“କଣ ଏତେ ଭାବୁଛ, ସେତେବେଳୁ... ଚାହାପରା ଥଣ୍ଡା ହେଲାଣି, ଦୁଇ ଦୁଇଥର୤ ହେଇ ନିଅ ଆଉ ଥରେ ଗରମ କରି ଆଣିଛି୤”

ଗଭୀର ଆଶ୍ବସ୍ତିରେ ପତ୍ନୀକୁ ଚାହିଁ, “ନା ସେ କିଛି ନୁହେଁ” କହି ଚା’ କପରେ ଚୁମୁକ ଦେଲା୤ ସତରେ କଣ ଏଇୟା ହିଁ ନିୟତିର ଖେଳ? ସ୍ବଗତୋକ୍ତି କଲା ସେ୤