: ରୋଜା ପଣ୍ଡା

ବହେ ପ୍ରଖର ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବଶ୍ବାସ ମୋର

ନଇଁଯାଏ ଆତ୍ମଗ୍ଲାନୀରେ ମୋ ଶୀର

ଆଖିରେ ପଡ଼େ ଯେବେ ପିତୃମାତୃହୀନ

ଅନାଥ, ଅବହେଳିତ ଶିଶୁଙ୍କର

ଶୁଖିଲା ଆଉ ରୋଗିଣା ଶରୀର୤

ଆଜି କାନ୍ଦୁଛି ମୋ ଧରିତ୍ରୀ ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି

ଦେଖି ଅନାହାର ମୃତ୍ୟୁ କୋଟି କୋଟି

କୃଷକର ପୋକମାଛିପରି

ନିରୁପାୟ, ନିର୍ବିକାର ଚାତକ ସେ

କେଇବୁନ୍ଦା ବାରି ଜଳପାଇଁ

ଗଛ କାଟି କୋଠା କରୁଛି ସମାଜ

ତେବେ ମେଘ ଆସିବ ବା କାଇଁ୤

ସେଇ ତମସାଚ୍ଛନ୍ନ ସମାଜକୁ ସଚେତନ ଦେବାପାଇଁ

ବଢ଼ାଇଛି ପାଦ ଦୀପଟିଏ ଧରି

ବିଶ୍ବକଲ୍ୟାଣର ଶାଖାଟିଏ ହୋଇ

ସୁବର୍ଣ୍ଣପକ୍ଷୀର ସ୍ପପ୍ନ ଅଛି ମନେ

ଆଶା ଅଛି ମୋର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁର ସପ୍ତରଙ୍ଗୀ

ସେଥିପାଇଁ ବାହାରିଛି ବୁଣିବାକୁ

ସମାଜ ଛାତିରେ ବିଶ୍ବକଲ୍ୟାଣର ମଞ୍ଜି୤

ଛୋଟିଆ ମୁଣ୍ଡରେ ଏତିକି ବୁଝିଛି

ସୀମିତି ସୁଖ ଦେଇଥାଏ ସିଏ

ଯାହା ନିଜ ସୁଖ ପାଇଁ କରାଯାଏ

କରାଯାଏ ଯାହା ପରହିତ ପାଇଁ

ତାହା ନିତ୍ୟ ନୂତନ ଆନନ୍ଦ ଦିଏ

ଆଜି କରୁଛି ପ୍ରତିଜ୍ଞା କେବେ ନିର୍ଦ୍ଦେଶକ

ହୋଇ ତ ପୁଣି କେବେ ଦର୍ଶକ ହୋଇ

କରୁଥିବି କାମ ଆଜୀବନ ମୁହିଁ

ବିଶ୍ବର କଲ୍ୟାଣ ପାଇଁ....

ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ଭବନ, ନେତାଜୀ ନଗର

ମଧୁପାଟଣା, କଟକ, ୭୫୩୦୧୦, ଓଡ଼ିଶା