: ଡା ସୁବାସ ଚନ୍ଦ୍ର ରାଉତ

ମୁଁ ଓ ମୋ ସାଙ୍ଗ ନଟ, ଉଭୟ ସୀମାତୀତ ଦୁଷ୍ଟ ଥିଲୁ ୤ ଆମ କଥା ଶୁଣିଲେ ଆପଣ କଳ୍ପନା କରିପାରିବେନି ଯେ ଛାତ୍ର ଜୀବନରୁ ଏଭଳି ଦୁଷ୍ଟ କେହି ଥାଇପାରେ ୤ ଦୁଷ୍ଟାମିର କାହାଣୀ ଲେଖିଲେ ଅନେକ ପୃଷ୍ଠା ନଷ୍ଟ ହେବ, ତେଣୁ କେବଳ ଶ୍ରେଷ୍ଠ କାହାଣୀଟି ଲେଖିବି, ଯେଉଁଥିରେ ଆମର ସର୍ବାଧିକ ଦୁଃସାହସ, ନିର୍ଦ୍ଦୟତା ଓ ନିର୍ଭୟତା ପ୍ରଦର୍ଶିତ ହୋଇଥିଲା ୤ ସେଥିରେ ଅବଶ୍ୟ ମୋର ଅତି କ୍ଷୁଦ୍ର ନଗଣ୍ୟ ଭୂମିକାଟିଏ ଥିଲା, କିନ୍ତୁ ନଟ (ନଟବର ଲାଲ) ସେଥିରେ ପ୍ରକୃତରେ ନଟି, ଭିଲେନ ବା ବଦମାସ ଥିଲା୤ ଗୋଟିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ଉପରେ ଏସିଡ ପକେଇବା ଘଟଣାର ଲୋମହର୍ଷଣକାରୀ ପ୍ରକଳ୍ପ କଥା ଲେଖିବି ୤ ଏହି ଦୁଷ୍କର୍ମ କଲା ପରର କାହାଣୀ ଆହୁରି ମଜାଦାର ୤ ଆପଣ ବହୁତ ଏସିଡ ପକା ଗପ ଶୁଣିଥିବେ କିନ୍ତୁ ଏ କାହାଣୀ ଏକ ନିଆରା କାହାଣୀ ୤

ଓଡ଼ିଶାର ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ସହରରେ ଆମେ କଲେଜରେ ଅଧ୍ୟୟନ କରୁଥିଲୁ ୤ ନଟ ଓଡିଶା ବାହାରର ଏକ ପ୍ରଦେଶରୁ ଆସିଥିଲା, ଯେଉଁ ସ୍ଥାନ ଗୁଣ୍ଡାମି ନିମନ୍ତେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ୤ ହସଖୁସିଆ ପିଲା, କିନ୍ତୁ ବହୁତ ବଦରାଗୀ ଥଲା ୤ ସାମାନ୍ୟ ନରାଗିବା କଥାରେ ଭୟଙ୍କର ଭାବରେ କ୍ରୋଧାନ୍ଵିତ ହୋଇଯାଉଥିଲା ଓ ହାତ ଉଠେଇବାକୁ ପଛଘୁଞ୍ଚା ଦେଉନଥିଲା ୤ ସେହି ଗୁଣଯୋଗୁ ମୋ ଛଡ଼ା କେହି ତା’ ସାଥିରେ ମିଶୁନଥିଲେ ୤ ଆମେ ଦୁହେଁ ମିଶି ଅନେକ ରକମର ବଦମାସୀ କାମ କରୁଥିଲୁ ଯାହା ଆଜି ମନେ ପଡ଼ିଗଲେ ମୁଁ ଲଜ୍ଜା ଅନୁଭବ କରୁଛି ଓ ଏହିଭଳି ଖରାପ କାମ କେମିତି କରୁଥିଲି ଭାବି ପାରୁନି ୤ ମୁଁ ସେହି ସହରରେ ବାପା ମାଙ୍କ ସାଥିରେ ରହୁଥିଲି, ସେ ହଷ୍ଟେଲରେ ରହୁଥିଲା ୤

ମୋ ବିରୁଦ୍ଧରେ ନାଲିସ୍ ଶୁଣି ଶୁଣି ମୋ ମାଆର ଦିନେ ଧୈର୍ଯ୍ୟଚ୍ୟୁତି ଘଟିଲା ୤ ସେଦିନ ‘ମୋର ସର୍ବଦୋଷ ଆବୃତକାରୀ’ ପ୍ରିୟ ମାଆ ମୋ ହାତ ଧରି ଘୋଷାଡ଼ି ଘୋଷାଡ଼ି ଘର ବାହାରକୁ ନେଇ ବାହାରକୁ ଠେଲିଦେଇ କହିଲା, “ତୁ ଏ ଘରୁ ବାହାରି ଯା, ତୋ ଭଳି ପୁଅର ମୁହଁ ଚାହିଁବାକୁ ମୁଁ ଇଚ୍ଛା କରୁନି ୤” ମାଆ ହାତରୁ ଧକ୍କା ଖାଇ କ୍ରୋଧାନ୍ଵିତ ମୁଁ ଘରୁ ପଳେଇଯାଇ ଅନତିଦୂରରେ ଥିବା ମନ୍ଦିର ପ୍ରାଙ୍ଗଣରେ ବସିରହିଲି ୤ ପ୍ରଥମେ ଭାବିଲି ଆଉ କେବେହେଲେ ଘରକୁ ଯିବିନି ୤ ମନେ ମନେ ମାଆକୁ ବହେ ଗାଳି ଦେଲି ୤ “ମାଆ ହେଇ ପୁଅକୁ ଘରୁ ତଡ଼ିଦେଉଛି, ଇଏ କି ମାଆ !” କହିବାକୁ ଏବେ ଲାଜ ଲାଗୁଛି, କ୍ରୋଧରେ ମାଆକୁ ଡାହାଣୀ, ପିଶାଚୁଣି, ଡାଙ୍କୁଣି ଆଦି ନାମ ଦେଇ ଗାଳି କରିଥିଲି ୤ ସେମିତି ବସି ରହିଥିଲି ୤ କିଛି ଘଣ୍ଟା ବିତିଗଲା ପରେ ଭୋକ ହେଲା ୤ ପେଟ ମୋଡ଼ି ହେଲା ୤ କଅଣ କରିବି ! ଜିଦିରେ କିନ୍ତୁ ବସି ରହିଥିଲି ୤

କିଛି ସମୟ ପରେ ରାଗ କମିଗଲା ୤ ମାଆର ସ୍ନେହ ଓ କରୁଣା କଥା ମନେ ପଡ଼ିଲା ୤ ମୋତେ ଗେଲ କରି ଖୁଏଇବା କଥା ମନେ ପଡ଼ିଲା ୤ ଦେହ ଖରାପ ବେଳେ ରାତି ସାରା ଅନିଦ୍ରା ରହି ପାଖରେ ବସିରହୁଥିବା କଥା ମନେପଡ଼ିଲା ୤ ସେହି ମୋ ମାଆର କମନୀୟ, ଶାନ୍ତ, ସ୍ନିଗ୍ଧ, କରୁଣାମୟୀ, ମମତାମୟୀ ଚେହେରା କେମିତି ପରିବର୍ତ୍ତିତ ହୋଇ ଚଣ୍ଡୀ ମୂର୍ତ୍ତି ଧାରଣ କଲା ଭାବି କାନ୍ଦ ଲାଗିଲା ୤ କଅଣ କଲି ଯେ, ସେ ଏମିତି ବଦଳି ଗଲା ! ମୋ ଦୁଷ୍ଟାମି କଥା ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସ୍ମରଣ କଲି ୤ ଆମେ ଯେଉଁ କାମକୁ ଖେଳ ଭାବରେ ବିବେଚନା କରୁଥିଲୁ ତାହା ଅନ୍ୟକୁ ଦୁଃଖ ଦେଉଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଆମେ ହସୁଥିଲୁ ୤ ଜଣକୁ ଯାହା ଖେଳ, ଅନ୍ୟକୁ ତାହା କାଳ ୤ ଭାବି ଭାବି ବହୁତ ଅନୁତାପ ଆସିଲା; ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କଲି ୤ ସକାଳ ଗଲା, ଉପରବେଳା ଗଲା ଓ ସଞ୍ଜ ହୋଇଆସିଲା ୤

ଏତିକିବେଳେ ଦେଖିଲି ଦୂରରୁ ମାଆ ଆସୁଛି ୤ ପାଖକୁ ଆସି ମୋ ପାଖରେ ଠିଆହେଲା ୤ ଆଖିରୁ ତାର ଲୁହ ବୋହି ଶୁଖିଯାଇଥିବା ଦାଗ ଦେଖିଲି ୤ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ତା’ ଆଖି ଫୁଲିଯାଇଥିଲା ୤ ମୁଁ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲିନି ୤ କହିଲି, “ମା, ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦେ, ମୁଁ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରୁଛି ତୋ ଆଗରେ, ଆଉ କେବେ ଦୁଷ୍ଟ ହେବିନି ୤” ଦୁହେଁ ପରସ୍ପରକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ବହୁତ ସମୟ ଧରି କାନ୍ଦିବାକୁ ଲାଗିଲୁ ୤ ସେଇ ଦିନଠାରୁ ମୋର ବିରାଟ ମାନସିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଗଲା ୤ ଏ କଥା କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନଟକୁ କହିଲିନି ୤ ପଢ଼ାପଢ଼ିରେ ମନ ଦେଲି, ନଟ ସାଥିରେ ଯେମିତି ମିଶୁଥିଲି ସେମିତି ମିଶିଲି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ନିଜେ ବଦମାସୀ କାମ କଲିନି ୤

ଦିନେ ନଟ ମୋତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କରେଇ କହିଲା, “ଭାଇ, ମୁଁ ଗୋଟେ ଝିଅକୁ ଭଲ ପାଇଯାଇଛି ୤” ମୁଁ ହସିପକେଇ ପଚାରିଲି, “କାହାର ଭାଗ୍ୟ ଫୁଟିଗଲା ?” ସେ କହିଲା, “ଚୁପ, ମୁଁ ସତରେ ଭଲ ପାଉଛି ୤”

“ସେ ତୋତେ ଭଲ ପାଉଛି କି ନାହିଁ ?”

“ଜାଣିନି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତା ସାଥିରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଛି, ତାକୁ ଦେଖିଲେ ମୋତେ ଭଲ ଲାଗୁଛି ୤ ଆମ ତିନି କ୍ଳାସ ତଳେ ସେ ପଢ଼ୁଛି ୤ ତାକୁ ତୁ ନିଶ୍ଚୟ ଜାଣିଥିବୁ ୤”

“ଆରେ ମୁଁ ତ କଲେଜର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜାଣିଛି ଓ ଚିହ୍ନିଛି ୤ ଏ ପରିଚୟର କିଛି ମାନେ ନାହିଁ୤”

“ତା ନାଁ ମଧୁ, ମଧୁଛନ୍ଦା ୤ କଲେଜ ଓ ହଷ୍ଟେଲରେ ପଢ଼ିବା ସମୟରେ ସବୁବେଳେ ସେ ମନେ ପଡ଼ୁଛି ୤ ମୋ ପାଠ ଘର ଗୋଲ ହେଇଗଲାଣି ୤ ମୁଁ କଅଣ କରିବି, ବୁଝିପାରୁନି ୤”

ମିଛରେ କହିଲି, “ମୁଁ ଏ ମଧୁ ନାମର କାହାକୁ ଚିହ୍ନିନି ୤ କିଏ ସେ ? ଆରେ ଭାଇ, ପରୀକ୍ଷା ପାଖ ହେଲାଣି, ମନ ଦେଇ ପଢ଼ ୤”

ପରେ ଜାଣିଲି, ସେ ମଧୁକୁ ଦେଖାକରେ, ଛୋଟ ଛୋଟ ଉପହାର ଦିଏ ୤ ମଧୁ ସବୁବେଳେ ନାହିଁ କରେ ତାକୁ ନେବାକୁ ୤ କହେ, “ଘରେ ମା ଯଦି ପ୍ରଶ୍ନ କରେ, ଏଇଟା କୋଉଠୁ ଆଣିଲୁ, ମୁଁ କଅଣ କହିବି ? କ୍ଷମା କର,” କହି କିଛି ନେବାକୁ ମନାକରେ ମଧୁ ୤ ନଟ ରାଗିଯାଏ ୤ ଥରେ ନଟ ସାହସ ଜୁଟେଇ କହିଲା, “ଜାଣିଛ, ମୁଁ ତୁମକୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଏ, ତୁମକୁ ବାହା ହେବି ୤” “ହେ, ଖରାପ କଥା କହୁଛ”, କହି ଲାଜରେ ମଧୁ ଦଉଡ଼ି ପଳେଇଲା ୤ ଏମିତି ମଝିରେ ମଝିରେ ନଟ ଭଲ ପାଇବା କଥା କହେ ଓ ମଧୁ ନାହିଁ କରେ୤

ଥିଓରି ପରୀକ୍ଷା ସରିଗଲା, କେବଳ ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲ ପରୀକ୍ଷା ବାକି ଥାଏ ୤ ଦିନେ ମଧୁକୁ କହିଲା, “ଆଜି ସତ କୁହ, ତୁମେ ମୋତେ ଭଲ ପାଅ କି ନାହିଁ?”

“ମୁଁ ତୁମକୁ କେବେ ତ କହିନି ଭଲ ପାଏ ବୋଲି ୤ ପ୍ରକୃତରେ ମୁଁ ଆଉ ଜଣକୁ ଭଲ ପାଏ ୤”

ଏ କଥା ଶୁଣି ନଟ ମୁହଁ ଲାଲ ହୋଇଗଲା ୤ ରାଗରେ ପଚାରିଲା, “କିଏ ସେ, ତା ନାଁ କଅଣ ?”

କିଛି ନ କହି ମଧୁ ଚାଲିଗଲା ୤ କ୍ରୋଧରେ ଜର୍ଜ୍ଜରିତ ହୋଇ ନଟ ତା’ର ଯିବା ବାଟକୁ ଅନେଇ ରହିଲା ୤

ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ମୋ ପାଖକୁ ନଟ ଆସିଲା ୤ ମୁହଁ ଲାଲ ଦିଶୁଥାଏ ୤ ଏପାଖ ସେପାଖ ଚାଲୁଥାଏ, ହାତ ମୁଠା ମୁଠା କରୁଥାଏ ୤ ଏ କ୍ରୋଧାନ୍ଵିତ ଚେହେରା ମୁଁ ଆଗରୁ ଦେଖିଛି ୤ ଜାଣିପାରିଲି, କିଛି ଗୋଟେ ଅଘଟଣ ଘଟିଛି ୤
ପଚାରିଲି, “କଅଣ ହେଲା ଭାଇ ?”

-“ଛାଡ଼ିବିନି, ଛାଡ଼ିବିନି, ମୋଟେ ଛାଡ଼ିବିନି ତାକୁ ୤ ଏତେ ସାହସ ୤ ମୋତେ ଛାଡ଼ି ଆଉ ଜଣକୁ ଭଲ ପାଉଛି ! ଦି ବର୍ଷ ହେଲା ମୋ ସାଥିରେ ମିଶିଛି, ଦିନେ ହେଲେ କହିନି ଆଉ ଜଣକୁ ଭଲ ପାଏ, ଶେଷରେ ଆଜି କହୁଛି, ବଦମାସ ! ଟିକିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ବୋଲି ଏତେ ଗର୍ବ ! ମୋ ସାଥିରେ ଧୋକାବାଜି !" ଟିକିଏ ରହି କହିଲା, “ଏସିଡ ପକେଇଦେବି, ମୋତେ ଚିହ୍ନିନି, ଆଉ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଥିବ ନା କିଏ ଭଲ ପାଇବ, ତା ମୁହଁରେ ଛେପ ପକେଇବାକୁ ବି କେହି ରାଜିହେବେନି ୤”

“ରାଗନା ସାଙ୍ଗ, ଏତେ ରାଗନା, ଦେହ ଖରାପ ହେବ ୤ ଘଟଣା କଅଣ ମୋତେ ଖୋଲିକରି କହ ୤” ସେ ମୂଳରୁ ସବୁ କଥା କହିଲା ୤ ମୁଁ ଜାଣିଗଲି, କେବଳ ଡରରେ ମଧୁ ତା ସାଥିରେ ମିଶୁଥିବ ୤ କଲେଜର ନାମୀ ଗୁଣ୍ଡାକୁ କିଏ ପ୍ରେମ କରିବ ! ମୋତେ ବି ଭୟ ଲାଗିଲା ୤ କଣ ନାହିଁ କଣ କରିଦେବ ! ତା ମୁଣ୍ଡକୁ ଏମିତି ବେଳେବେଳେ ପିତ୍ତ ଉଠେ ୤ ତାକୁ ଶାନ୍ତ କରିବାକୁ କହିଲି, “ହଉ, ତୁ କାଲି ଆ, କିଛି ଗୋଟେ ପ୍ଳାନ କରିବା ୤”

ତା ଆରଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସେ ଘରେ ଆସି ପହଞ୍ଚିଗଲା ୤ ମୁଁ ଭାବିଥିଲି ତା ରାଗ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯିବ ଓ ଆଉ ଆସିବନି, କିନ୍ତୁ ସେ ଠିକ ଟାଇମ୍ରେ ଆସିଗଲା ୤ ତାକୁ ଡାକିନେଇ ମୋ ପଢ଼ାଘରେ ବସେଇଲି ୤ ପଚାରିଲି, “କଅଣ ଚାହୁଁଛୁ ୤”

କହିଲା, “ମୋର ନହେଲେ କାହାରି ହେବାକୁ ଦେବିନି ୤ ମୁଁ ନିଶ୍ଚୟ ତା ମୁହଁରେ ଏସିଡ ପକେଇଦେବି ୤”

“ହେ ଭାଇ, ଏତେ ରାଗନା ୤ ଝିଅ ହେଲେବି ତାର ବି ତ ତାର ଗୋଟେ ନିଜସ୍ଵ ମନ ଥିବ ୤ ବହି ଖାତା ଅଦଳ ବଦଳ ଭଳି ମନଟା ଅଦଳ ବଦଳ କରାଯାଏନି ୤ ସେଥିପାଇଁ ଦୁଇଜଣଙ୍କର ମନରେ ସ୍ଵତଃ ପ୍ରେମର ଫଲ୍ଗୁ ପ୍ରବାହିତ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ୤ ତୋତେ ଦେଖିଲେ ତାର ହୃଦୟରେ ବୋଧେ ଘଣ୍ଟି ବାଜୁନି ୤ ଭୁଲିଯା ଭାଇ ତାକୁ ୤ ଏ ପ୍ରେମ ଫ୍ରେମ କଲେ ଏମିତି ହୁଏ ୤ ଏକ ପାଖିଆ ପ୍ରେମ, ପ୍ରେମ ନୁହେଁ ୤” ମୋତେ କଟମଟ କରି ଅନେଇଲା ସେ ୤ ସେ ଚାହାଣି ଦେଖି ମୁଁ ଡରିଗଳି ୤ କହିଲା, “ହଉ, ତୁ ସାହାଯ୍ୟ ନ କଲେ ନ କର, ଯାହା କରିବା କଥା, ମୁଁ ଏକାକୀ କରିବି ୤”

ଏମିତି କମେଣ୍ଟ ମାରିବା, ରାଗିଙ୍ଗ କରିବା ଅଲଗା କଥା ଓ ଏସିଡ ପକେଇବା ଅଲଗା କଥା ୤ ଇଚ୍ଛା ବିରୁଦ୍ଧରେ ମୁଁ ବସିଥାଏ ୤ କହିଲି, “ହଉ କହ, କଅଣ କରିବା ?”

“ସେ ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଏ ୤ ସେତିକିବେଳେ ପକେଇବି ୤ ମୁଁ ଦିନେ ଯାଇ ବଜାରରୁ ଏସିଡ କିଣି ଆଣି ତୋତେ ଦେବି, ତୁ ଘରେ ରଖିଥିବୁ ୤ ଭାବୁଛି, ଯେଉଁଦିନ ବେଶୀ ଲୋକ ମନ୍ଦିରକୁ ଯାଆନ୍ତିନି, ସେଇ ଦିନ ମୁଁ ଲୁଚିଥିବି ସେ ମନ୍ଦିର ପାଖ ଗଛ ପଛପଟେ ୤ ତୁ ବି ମୋ ସାଥିରେ ଗଛ ପଛରେ ରହିବୁ ୤ ଗୋଟେ ମଟରସାଇକେଲ ମାଗିଆଣି ରଖିଥିବି ଟିକିଏ ଦୂରରେ, ତୋଠୁ ଏସିଡ ନେଇ ତା ଉପରେ ପକେଇ ଦଉଡ଼ି ପଳେଇବି ଓ ମଟରସାଇକେଲରେ ବସି ଛୁ ମାରିବି ୤ ସେଇ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁଁ ଟ୍ରେନରେ ବସି ମୋ ଗାଁକୁ ପଳେଇବି ୤ ମୁଁ ଏସିଡ ପକେଇବାକୁ ଗଲାବେଳେ ଆଉ କେହି ଆସିବା ଦେଖିଲେ ହୁଇସିଲ ମାରି ମୋତେ ଜଣେଇଦେବୁ, ମୁଁ ରହିଯିବି ୤” ଟିକିଏ ଆଶ୍ଵସ୍ତ ହେଲି, ଯାହାହେଉ ମୋତେ ଏସିଡ ପକେଇବାକୁ କହିନି ୤

କହିଲି, “ଯଦି କିଏ ଧରିପକାଏ, ଦୁହେଁ ବନ୍ଧାହୋଇ ମାମୁଁ ଘରକୁ ଯିବା ୤”

ନଟ – “କିଛି ହେବନି ୤ ତୁ ଏତେ ଡରକୁଳା କେବେଠୁ ହେଲୁଣି ୤ ଏତେ ଦିନ ମିଶିଲୁଣି ମୋ ସାଥିରେ, ଆମର କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇଛି କି ? ଏ ଅଭିଯାନ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଫଳପ୍ରଦ ୤” ଚୁପ ରହିଲି, କେମିତି କହିଥାଆନ୍ତି ମୋ ମାଆର ଚଣ୍ଡୀ ଅବତାର କଥା !

ଏହା ପରେ ମୋର ଆଉ କିଛି କହିବାକୁ ବାକି ନଥିଲା ୤ ଭାବିଲା ବେଳକୁ ଛାତି ଧଡ଼ ଧଡ଼ କରୁଥାଏ ୤ ଧରା ପଡ଼ିଗଲେ ଆଉ କିଏ କିଛି କରୁ କି ନକରୁ, ମୋ ମାଆ ମୋ ଦେହରୁ ଚମ ଉତାରି ଦେବ ବା ମୋତେ ଜିଅନ୍ତା ପୋତିପକେଇବ ୤ ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲ ପରୀକ୍ଷା ପରଦିନକୁ ଏହି ସାହସିକ ଅଭିଯାନ କରିବାକୁ ଆପାତତଃ ସ୍ଥିର କରାଗଲା ୤

ଦିନେ ସେ ଗୋଟେ ବଡ଼ ମୁହଁ ଥିବା ବୋତଲରେ ଅଧ ବୋତଲେ ଏସିଡ କ୍ୟାରିବ୍ୟାଗରେ ଆଣି ମୋ ହାତରେ ଧରେଇଦେଲା ୤ ମୋ ଘରଠୁ ମନ୍ଦିରଟା ପାଖ ୤ ତେଣୁ ସୁବିଧା ହେବ ଭାବି ମୋତେ ଦେଇଗଲା ୤ ମୁଁ ସାବଧାନରେ ଧରି ଯାଉଥାଏ ୤ ସେ ବୋତଲ ଧରି ଲୁଚେଇକରି ପଢ଼ା ଘରକୁ ଗଲାବେଳେ ମାଆ ହାବୁଡ଼େ ପଡ଼ିଗଲି ୤ ଚଢ଼ା ଗଳାରେ ମା ପଚାରିଲା, “କଅଣ ଧରିଛୁ ସେଇଟା – ବୋତଲ ? କଅଣ ଅଛି ସେ ବୋତଲରେ ?” ତରତରରେ କହିପକେଇଲି, “କେମିଷ୍ଟ୍ରି ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲରେ ଦରକାର ହେବା ଜିନିଷ, ମାଗିଆଣିଛି, ଆଗରୁ ଅଭ୍ୟାସ କରିବି ୤”

ଅବଶେଷରେ ଆମର ସେଇ ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ଦିନ ଆସିଲା ୤ ମୋ ଛାତି ଥରୁଥାଏ ୤ ବୋତଲଟି ଗୋଟେ ବ୍ୟାଗରେ ପୁରେଇ ମନ୍ଦିର ପାଖକୁ ଗଲି ୤ କେହି କୁଆଡ଼େ ନଥାଆନ୍ତି ୤ ଗଛ ପଛପାଖରେ ନଟ ଲୁଚିଥିଲା ୤ ମୁଣ୍ଡରେ ଗୋଟେ ଟୋପି, ମୁହଁରେ ଗୋଟେ ମୁଖା, ଆଖି ଉପରେ କଳା ଚଷମା ଓ ହାତରେ ଗ୍ଳୋଭ୍ସ ଲଗେଇଥାଏ ୤ ମୋଠୁ ବୋତଲ ନେଇଗଲା ୤ ସାବଧାନରେ ଧରିଥାଏ ୤ ଚାରି ଆଡ଼କୁ ଅନେଇଲୁ ୤ କେହି କୁଆଡ଼େ ଦେଖାଯାଉନଥିଲେ ୤

ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଇଆସିଲା ୤ ଦେଖିଲୁ, ମଧୁ ଧୀରେ ଧୀରେ ମନ୍ଦିର ଆଡ଼କୁ ଆସୁଛି ୤ ମୋ ହୃତପିଣ୍ଡ ଗତି ଦୃତ ହୋଇଗଲା ୤ “ହେ ଭଗବାନ, ମୋତେ ରକ୍ଷାକର, କହି ଆକାଶକୁ ଅନେଇ ନମସ୍କାର କଲି ୤” ମଧୁ ପ୍ରାୟ ଆମ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଗଲା ୤ ଏଥର ନଟ ଆଗେଇଲା ମଧୁ ଦିଗକୁ ୤ ହଠାତ୍ ଦଉଡ଼ି ଯାଇ ତା ମୁହଁକୁ ଲକ୍ଷ କରି ବୋତଲରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ପଦାର୍ଥ ଫୋପାଡ଼ିଦେଲା ଓ ଦୌଡ଼ି ପଳେଇଲା ୤ “ମରିଗଲି, ମରିଗଲି” କହି ମଧୁ ବିକଳ ଚିତ୍କାର କରି ନିଜ ମୁହଁକୁ ଓଢ଼ଣୀରେ ପୋଛି ପୋଛି ତା ଘର ଦିଗରେ ଦୌଡ଼ି ପଳେଇଲା ୤ ତା ଚିତ୍କାର ଶୁଣି ହଠାତ୍ କେଜାଣି କୋଉଠି ଜଣେ ଲୋକ ଥିଲେ, ଗୋଟେ ଠେଙ୍ଗା ଧରି ଦୌଡ଼ି ଆସିଲେ ୤ ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ନଟ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ମଟରସାଇକେଲ ପାଖକୁ ଗଲା ଓ ସେଥିରେ ବସି ଷ୍ଟାର୍ଟକରି ପଳେଇଲା ୤ ତାକୁ କେହି ଧରିବାକୁ ସକ୍ଷମ ହୋଇପାରିଲେନି ୤

ମୋ ଦେହ ଥରୁଥାଏ ୤ ଝାଳ ଗମ ଗମ ହୋଇ ବୋହୁଥାଏ ୤ ଘରକୁ ଗଲି, ଭାଗ୍ୟ ଭଲ ଘରେ ମାଆ ନଥିଲା ୤ ଗାଧୁଆ ଘରକୁ ଯାଇ ପୁରା ଉଲଗ୍ନ ହୋଇ ସାୱାର ତଳେ ଅନେକ ସମୟ ଠିଆ ହେବାପରେ ମନ ଟିକିଏ ଶାନ୍ତ ହୋଇଆସିଲା ୤ ତା ପରେ ଭଲ ରୂପେ ପୋଛି ପାଛି ହୋଇ ବାହାରକୁ ବାହାରିଲି ଓ ରୁମକୁ ଯାଇ ସଫା ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି ବିଛଣାରେ ଗଡ଼ିପଡ଼ିଲି ୤

ରାତିଯାକ ଶୋଇପାରିଲିନି ୤ କାନରେ ସେଇ ‘ମରିଗଲି, ମରିଗଲି’ ଚିତ୍କାର ପ୍ରତିଧ୍ବନିତ ହେଉଥାଏ ୤ ଭୟ ଆସୁଥାଏ, କାଳେ ମା କୌଣସି ମତେ ଜାଣିଯିବ ୤ ହେଲେ ମୋର ଅବସ୍ଥା କଅଣ ହେବ ଭାବି ଭାବି ରାତି କଟିଗଲା ୤ ‘ଚୋରର ସାଥି ଚୋରୀ ନକଲେ ବି ଚୋର’, ସେଇ ନୀତିରେ ମୁଁ ବି ଦୋଷୀ ୤ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଡାକି ଡାକି ରାତି ଶେଷ ପ୍ରହରରେ ବୋଧେ ନିଦ ଆସିଥିଲା, ଉଠିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ନଅଟା ୤ ସକାଳେ ଏ ଘଟଣାର କୌଣସି ଚର୍ଚ୍ଚା ହେଲାନି କି ଖବର କାଗଜରେ ବାହାରିଲାନି ୤ ଅସ୍ଵାଭାବିକ ଲାଗିଲା ମୋତେ ୤ ଭାବିଲି, ମଧୁ ବୋଧେ କୌଣସି ବଡ଼ ଡାକ୍ତରଖାନାକୁ ଚାଲିଗଲା ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ୤ ତା ମୁହଁ ପୋଡ଼ିଯାଇ କେମିତି ଭୟଙ୍କର ଦେଖାଯାଉଥିବ, ଭାବି ମୋର ଆତ୍ମଗ୍ଳାନି ହେଲା ୤ ବିଚାରୀ ନିରପରାଧିନୀ ଝିଅଟା, ତା ଜୀବନ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଥିବ !

ଏ ଘଟଣା ପରେ ମୁଁ ଅନ୍ୟ ସହରକୁ ଚାଲିଗଲି ଓ ଏମସିଏ ପାଠ ପଢ଼ି ବେଙ୍ଗାଲୁରୁରେ ଚାକିରି କଲି ୤ କିଛି ବର୍ଷ ପରେ ଥରେ ଘରକୁ ଆସିଥିଲି ୤ ଦିନେ ସନ୍ଧ୍ୟା ସମୟରେ ଗୋଟିଏ ଗାଡ଼ି ଆସି ଘର ସାମନାରେ ରହିଲା ୤ ମୁଁ ଘର ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲି ୤ କିଛି ସମୟ ପରେ ମୋତେ ଡାକରା ଆସିଲା ୤ ଡ୍ରଇଁ ରୁମକୁ ଯାଇ ମୁଁ ଯାଇ ସୋଫା ଉପରେ ବସିଗଲି ୤ ବାପା ମୋତେ ଚିହ୍ନେଇଦେଲେ, “ଇଏ ମନ୍ମଥ ସାମନ୍ତ, ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ଝିଅ ୤” ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନମସ୍ତେ କରି ଝିଅକୁ ଅନେଇଲି ୤ ଆରେ, ଇଏ ତ ମଧୁ ଭଳି ଦେଖାଯାଉଛି ! ମନ୍ମଥ ବାବୁ କହିଲେ, “ତୁମେ ଦୁଇଜଣ ଭିତରକୁ ଯାଅ, କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୁଅ ୤ କିଛି ତରବର ନାହିଁ ୤”

ଭିତରକୁ ଗଲାପରେ ସେ ଝିଅ କହିଲା, “ମୋତେ ଚିହ୍ନିପାରୁଛନ୍ତି ୤”

“ନା”, କହିଲି ୤

“ମୁଁ ମଧୁଛନ୍ଦା ୤ ମନେପଡ଼ିଲା ୤”

ହଠାତ ମୁଁ ଶିହରୀ ଉଠିଲି ୤ ମୋ ଭୂମିକା କଥା ଇଏ ଜାଣି ପକେଇ ମୋତେ ଗାଳି ଦେବାକୁ ଆସିଛି ନା କଅଣ ୤ ପଛ କଥା ମନେ ପକେଇ ମୁଁ ଲାଜରେ ସଢ଼ିଗଲି ୤ ତା ମୁହଁକୁ ଭଲ ରୂପେ ଅନେଇଲି ୤ କିଛି ଖରାପ ଦିଶୁନି ୤ ଇଏ କେମିତି ସମ୍ଭବ ହେଲା ୤ ଓଲଟା ଅତି ସୁନ୍ଦରୀ ଦିଶୁଛି ୤ କଅଣ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ସର୍ଜରୀ କରିଛି ନା କଅଣ ! କିଛି ଉତ୍ତର ଦେଲିନି ୤

“ଭାବୁଛନ୍ତି ବୋଧେ, ମୋ ମୁହଁର କେମିତି କିଛି କ୍ଷତି ହୋଇନି, ମୋର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କେମିତି ଅକ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ରହିଲା, ଏଇଆ ନା ?

କିଛି କହୁନାହାନ୍ତି କାହିଁକି?”

“ସେ ଭୁଲ କାମ ପାଇଁ ବହୁତ ଅନୁତାପ କରିଛି ୤ ନିଜକୁ ଧିକ୍କାର କରିଛି ୤ ଆଉ ଲଜ୍ଜା ଦିଅନ୍ତୁନାହିଁ ୤”

“ଆରେ ଆପଣ ତ କିଛି ଦୋଷ କରିନାହାନ୍ତି, ବରଂ ମୋର ଉପକାର କରିଛନ୍ତି ୤”

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟରେ ମୁଁ ତା ମୁହଁକୁ ଅନେଇଲି ୤

“ଭାବନ୍ତୁ ତ, ମୋର ମୁହଁ କେମିତି ପୋଡ଼ିଲାନି ୤ ଅସଲ କଥା ହେଲା, ଆପଣ ଓ ଆପଣଙ୍କ ମାଆ ମୋତେ ବଞ୍ଚେଇଲେ ୤”

ଅବିଶ୍ବାସ ଭରା ସ୍ବରରେ ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରିଆସିଲା, “କେମିତି ?”

ଏତିକି ବେଳେ ମୋ ମାଆ ଭିତରକୁ ପଶିଆସିଲେ ୤ ତା ପରେ ମାଆ କହିବାକୁ ଲାଗିଲେ, “ତୁ ମୋତେ କ୍ଷମା ମାଗିବା ପରେ ବି ମୁଁ ତୋତେ ବିଶ୍ବାସ କଲିନି, କାରଣ ତୋର ସାଙ୍ଗ ଦୋଷ ଥିଲା୤ ଇଂରାଜୀରେ ଗୋଟିଏ କଥା ଅଛି, ଟେଲ ମି ଇୟୋର ଫ୍ରେଣ୍ଡ, ଆଇ ଉଇଲ ଟେଲ ହୁ ୟୁ ଆର୤” ମୁଁ ତୋ ଖବର ବରାବର ରଖୁଥିଲି୤ ତୁ ଯେଉଁଦିନ ସେ ବଦମାସ ଟୋକାକୁ ଘରକୁ ଆଣିଲୁ, ମୁଁ ଜାଣିଲି, କିଛି ଅଘଟଣ ଘଟିବାକୁ ଯାଉଛି୤ ପାଖ ବଖରାର କବାଟ କୋଣରେ ଠିଆ ହୋଇ ତୁମର କଥୋପକଥନ ସବୁ ଶୁଣୁଥିଲି ୤ ସବୁ ଶୁଣି ଜାଣିଲି ତୋର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇଯାଇଛି ୤”

“ଯେଉଁଦିନ ଏସିଡ ଆଣି କହିଲୁ ‘କେମିଷ୍ଟ୍ରି ପ୍ରାକ୍ଟିକାଲରେ ଦରକାର ହେବ’, ସେ ଦିନ ତୁ ହଡ଼ବଡ଼େଇ ଯାଇ ଭୁଲିଯାଇଥିଲୁ ଯେ ତୁ କଳାର ଛାତ୍ର ୤” ତୋ ମିଛ କହିବା ମୁଁ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଜାଣିଗଲି ୤ ତୋ ବୋତଲ ରଖିବା ଜାଗା ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥିଲି ୤ ତୁ ଘରୁ ବୁଲିବାକୁ ଗଲାପରେ ମୁଁ ସେ ବୋତଲ ନେଇ ଠିପି ଖୋଲି ଟିକିଏ ଦୂରରୁ ଶୁଙ୍ଘି ଜାଣିନେଲି ଯେ ସେଥିରେ ଏସିଡ ଅଛି ୤ ସେଇ ଏସିଡ ବୋତଲ ନେଇ ବାହାରକୁ ଗଲି ଓ ସବୁ ଏସିଡ ବାହାରେ ନାଳରେ ଫୋପାଡ଼ି ଦେଇ ୪ ବାଲ୍ଟି ପାଣି ଢାଳିଦେଲି ୤ ବୋତଲକୁ ଧୋଇ ଧାଇ ପୋଛିଦେଲି ଓ ସେଥିରେ ଯେତିକି ଏସିଡ ଥିଲା, ସେତିକି ପାଣି ଭର୍ତ୍ତି କରି ତା ଜାଗାରେ ଥୋଇଦେଲି ୤ ତୁ ବା ନଟ କିଛି ଜାଣିପାରିଲନି ୤” ମନେ ମନେ ଭାବିଲି, ତାହାହେଲେ ମଧୁ ‘ମରିଗଲି, ମରିଗଲି’ ଚିତ୍କାର କଲା କାହିଁକି !

ଶୁଣ ତା ପରର ଘଟଣା, ତାପରେ ମୁଁ ମଧୁ ଘରକୁ ଯାଇ ତାକୁ କହିଲି, “ମା, ମୁଁ ମନ୍ଦିର ପାଖରେ ରହେ୤ ନଟକୁ ଚିହ୍ନିଥିବୁ ୤ ସେ ତୋ ଉପରେ ଏସିଡ ପକେଇବାକୁ ପ୍ଳାନ କରିଛି ୤ ସବୁ କଥା ବିସ୍ତାରରେ କହିଲି ୤” ପ୍ରଥମେ ସେ ଭୟରେ କଳାକାଠ ପଡ଼ିଗଲା ୤ ମୁଁ ମଧୁକୁ କହିଲି, “ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଆଉ ଗୋଟେ ପ୍ଳାନ କରିଛି, ଶୁଣ ୤ ସେଇ ଅନୁସାରେ କାମ କରିବା ୤ ମୁଁ ଗୋଟେ ଲୋକକୁ ଠେଙ୍ଗା ଧରି ଜଗେଇଥିବି ସେ ଲୁଚିଥିବ ୤ ମୁଁ ବି ଗୋଟେ କମ୍ବଳ ଧରି ଲୁଚିଥିବି, ଦରକାର ପଡ଼ିଲେ ତା ଉପରେ ଘୋଡ଼େଇ ନିର୍ଦ୍ଧୁମ ପିଟିବା ୤ ତୋର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବନି ୤ ଦୁଷ୍ଟ ଲୋକ ଥରେ ମାତିଲେ ତାକୁ ଅଟକେଇବା କଷ୍ଟ ୤ ଆଜି ନହେଲେ କାଲି କ୍ଷତି କରିବ ୤ ଆମେ ଏମିତି କାମ କରିବା ଯେମିତି ସେ ଭାବିବ ଯେ ସେ ଏସିଡ ପକେଇଛି ଓ ଝିଅର କ୍ଷତି କରିଛି ୤ ପ୍ରକୃତରେ କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଏସିଡ ବଦଳେଇ ପାଣି ରଖିଦେଇଥିବି ୤ ଏହା ପରେ ତାର ଆଉ କିଛି ଦୁଷ୍ଟ ଭାବନା ମନରେ ରହିବନି ୤ ଡରରେ ସେ ଆଉ ଏଠିକୁ ଆସିବନି କି ଏଠାର ଖବର ରଖିବନି ୤ ଭୟ ମଣିଷର ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଶତୃ ୤

ମଧୁ – “ମୁଁ କଅଣ କରିବି ?”

ମାଆ – “ସେ ତୁମ ଉପରକୁ ବୋତଲରୁ କିଛି ପକେଇଲେ ‘ମରିଗଲି, ମରିଗଲି’ ବା ତୁମ ଦେହକୁ ଛୁଇଁଲେ ବା ଅନ୍ୟ କିଛି ସମସ୍ୟା ସୃଷ୍ଟି କଲେ ‘ବଞ୍ଚାଅ ବଞ୍ଚାଅ’ କହି ଚିତ୍କାର କରିବ ୤ ବାସ, ଏତିକି ତୁମ କାମ ୤ ବାକି ତୁମ ଘରର ବାପା ମାଆଙ୍କୁ ପଚାରି, ମନ ସ୍ଥିର କରି ମୋତେ କହିବ ୤ ସେମାନେ ବି ଇଚ୍ଛା କଲେ ତାର ଫେରିବା ବାଟରେ ଜଗିପାରିବେ୤”

ମଧୁ କହିଲା, “ସେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସି ପାଣି ପକେଇବା ମାତ୍ରେ ମାଉସୀ (ମୋ ମାଆ) କହିବା ମୁତାବକ ଯେତେ ବଳ ଅଛି ସାଉଣ୍ଟି କରି ମୁଁ ‘ମରିଗଲି, ମରିଗଲି’ କହି ଚିତ୍କାର କଲି୤ ତା ପରେ ସେ ଲୋକର ଠେଙ୍ଗା ଦେଖି ନଟ ଯେମିତି ଦୌଡ଼ିଲା, ଦେଖିବାର କଥା ୤ ମୁଁ ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ହସ ଚାପି ରଖିଲି ୤” କିନ୍ତୁ ଗୋଟେ ସନ୍ଦେହ ଏବେବି ରହିଛି, “ସେ ଫୋନ କରି ପଚାରିନି ମୋ ମୁହଁ ପୋଡ଼ିଯାଇଛି କି ନାହିଁ ?”

ହଁ, ପଚାରିଥିଲା, ମୁଁ ଉତ୍ତର ଦେଇଥିଲି, “ତାର ମୁହଁ ପୁରା ପୋଡ଼ି ଅଙ୍ଗାର ହୋଇଯାଇଛି ୤” ସମସ୍ତେ ହସି ଉଠିଲୁ ୤

କିନ୍ତୁ ତୁମେ ନଟକୁ କହିଥିଲ, “ଆଉ ଜଣକୁ ଭଲ ପାଏ?”

ଟିକିଏ ହସି ମଧୁ କହିଲା, “ମୁଁ ତା’ଠୁ ଛୁଟି ପାଇବାକୁ ସେଇ ଗୋଟେ ମିଛ କଥା କହିଥିଲି ୤”

“ଟିକିଏ ପୂର୍ବରୁ ଆପଣ କହିଲେ, ମୁଁ ଉପକାର କରିଛି ୤ ଏଥିରେ ମୁଁ ତ ଆପଣଙ୍କର କିଛି ଉପକାର କରିନି ?”

“ଆରେ, ଆପଣ ନଟକୁ ଘରକୁ ଡାକିନଆଣିଥିଲେ ଏ ପ୍ଳାନ ଅଜଣା ରହିଥାନ୍ତା ଆଉ ମୁଁ ରକ୍ଷା ପାଇଥାଆନ୍ତି କେମିତି ?” ସେ ତ କେତେବେଳେ ନା କେତେବେଳେ ମୋ ଉପରେ ଏସିଡ ପକେଇଥାନ୍ତା ୤

ମା କହିବାକୁ ଲାଗିଲେ, “ସେ ଘଟଣାର ସାତ ଦିନ ପରେ ମଧୁ ସାଥିରେ ମୋର ରାସ୍ତାରେ ଭେଟ ହୋଇଥିଲା ୤ ମଧୁ ମୋତେ ଦେଖି ପାଦ ଛୁଇଁ କହିଲେ, “ମାଉସୀ, ଆପଣ ମୋତେ ବଞ୍ଚେଇଦେଲେ ୤ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଋଣ ଏ ଜୀବନରେ
ସୁଝିପାରିବିନି ୤ ଆପଣ ଯେଉଁ ଉପକାର କଲେ, କେହି କରିବେନି ୤ ମୋ ମାଆ ଭଳି ମୋତେ ସୁରକ୍ଷା ଦେଲେ ୤ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ମାଆ ଡାକିପାରିବି କି ?”

-“ଯଦି ସତସତିକା ମାଆ ଡାକିବାକୁ ଇଚ୍ଛା, ତେବେ ମୋ ଘରକୁ ବୋହୁ ହେଇ ଚାଲିଆ ୤ ମାଆ ଡାକିବାର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଧିକାର ପାଇଯିବୁ ୤”

ମା ଆଡ଼କୁ ବିଷ୍ମୟ ବିଷ୍ଫାରିତ ନୟନରେ ଅନେଇ କହିଲି, “ମାଆ, ତୋର ଏତେ ବୁଦ୍ଧି ଅଛି ବୋଲି ମୁଁ ଜାଣିନଥିଲି ୤ ତୁ ଏତେ ବର୍ଷ ଧରି ଏତେ କଥା ଲୁଚେଇରଖିଥିଲୁ ୤ ଆଗରୁ କହିଥିଲେ ଅନ୍ତତଃ ମୋର ଆଜି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଥିବା ଆତ୍ମଗ୍ଳାନି କଟିଯାଇଥାଆନ୍ତା ୤” ଏତିକି କହି ମାଆକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇ ତା ପିଠିକୁ ସ୍ନେହରେ ଥାପୁଡ଼େଇବାକୁ ଲାଗିଲି ୤

“ତୋର ଆତ୍ମଗ୍ଳାନି ରହିବା ଯୋଗୁ ଆଜି ତୁ ମଣିଷ ହୋଇପାରିଲୁ, ନହେଲେ ସେଇ ଦୁଷ୍ଟାମି ରହିଯାଇଥାଆନ୍ତା ୤ ପିଲାଙ୍କୁ ମଣିଷ ଭଳି ମଣିଷ କରିବାକୁ ବାପା ମାଆଙ୍କୁ ଅକଥନୀୟ କଷ୍ଟ ସ୍ଵୀକାର କରିବାକୁ ପଡ଼େ ୤”

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମମତାର ଅଥଳ ସାଗର ମଧ୍ୟରେ ଏଭଳି ପ୍ରବହମାନ ବୌଦ୍ଧିକ ହିମଖଣ୍ଡ ଲୁଚି ରହିଯାଇପାରେ, ଏ କଥା ମୁଁ ପ୍ରଥମକରି ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲି ୤

ମୋତେ ଏହା ପରେ ମାଆ ମୋତେ ଟିକିଏ ଦୂରକୁ ଡାକି ନେଇ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା, “ହଉ, ବହୁତ କଥାବାର୍ତ୍ତା ହେଲା ୤ ଏବେ କହ, ଏ କନ୍ୟା ମନ ପାଇଲା ନା ନାହିଁ ?” ଧୀରେ ହଁ ଭରିଲି ୤ ମୋ ହଁ ଭରିବା ଶୁଣି ଲାଜ ଓ ଖୁସିର ଅପୂର୍ବ ସଙ୍ଗମରେ ମଧୁ ଅଦ୍ଵିତୀୟା ଓ ଅନୁପମା ଦେଖାଯାଉଥିଲା ୤ କହିବାକୁ ଲଜ୍ଜା ଆସିଲା ଓ ସାହସ ହେଲାନି, ସେଇ ପଢ଼ିଲା ଦିନୁ ମୁଁ ବି ମଧୁକୁ ମନେ ମନେ ଭଲ ପାଉଥିଲି ୤ ସେଥି ଯୋଗୁ ତାକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ସେ ବୋତଲକୁ ମୁଁ ବି ଥରେ ଧୋଇଦେଇଥିଲି ଓ କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ ମାତ୍ର, ସେତେବେଳେ ବୋତଲକୁ ମା ଧୋଇସାରିବା କଥା ଜାଣିନଥିଲି ୤ ତା ପାଖକୁ ଅନେକ ଚିଠି ଓ କବିତା ଲେଖି ସାଉତି ରଖିଥିଲି, ପଠେଇବାକୁ କେବେ ବି ସାହସ ହୋଇନଥିଲା, ବିଶେଷତଃ ନଟର ପ୍ରେମ କଥା ଶୁଣିବା ପରେ ୤ ମୁଁ ତା ପ୍ରେମିକାକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲି ଜାଣିଥିଲେ ମଧୁ ଉପରେ ନ ପକେଇ ନଟ ମୋ ଉପରକୁ ଏସିଡ ଫୋପାଡ଼ିଥାଆନ୍ତା ୤ ଭାବିଲି, ବାସର ରାତିରେ ମୋ ଲିଖିତ କବିତା ଓ ଚିଠି ଦେଖେଇ ମଧୁକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କରେଇଦେବି ୤

ଭୁବନେଶ୍ବର

ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ – ୭୯୭୮୦୫୯୮୫୧