: ସିପ୍ରା ନାମତା

ଅସରନ୍ତି ମାୟାଜାଲେ ଛନ୍ଦି

ଜୀବନର ସ୍ବର ଯାଏ ହଜି

ଛନ୍ଦହୀନ ଜୀବନରେ

ବେସୁରା ରାଗିଣୀ ତୋଳି

ଦୁଃଖହୀନ ସୁଖ ସାଥେ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁନାହିଁ୤

ଗଭୀର ନିଶାର ଅନ୍ଧାର ଛାଇରେ

ଚାନ୍ଦିନୀକୁ ଖୋଜେ ନାହିଁ

ପ୍ରଖର ଦାବାନଳେ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ

ପାଇବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ

ସ୍ମୃତିକୁ ପାଶୋରି ଅଭିନୟ ସାଥେ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁ ନାହିଁ୤

ଭୋକିଲା ପେଟର ଆତୁରତା ନେଇ

ଜୀବନର ଗୀତ ଗାଉଛି ମୁହିଁ

ପୁଙ୍ଗୁଳା ପିଠିରେ ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶରୀରରେ

ଶୂନ୍ୟତାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରାଣ ହୃଦୟରେ

ମୁଦା ଆଖିତଳେ, ଜୀବନ ସପନେ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହେଁ ମୁହିଁ୤

ଗଙ୍ଗା ଗୋଦାବରୀ ପବିତ୍ରଧାରା

ଲୋଡ଼ାନାହିଁ ବୁଡ଼ାପାଇଁ

ତୀର୍ଥସ୍ନାନ କରି ପୂଣ୍ୟ ଅରଜନେ

ବିଶ୍ବାସତ ମୋର ନାହିଁ

ସ୍ବର୍ଗଦ୍ବାରେ ଦାହ ସଂସ୍କାର କରି ତ

ସ୍ବର୍ଗପ୍ରାପ୍ତି ଚାହେଁ ନାହିଁ୤

ପୂଣ୍ୟଜଳେ ମଡ଼ା ପ୍ରବାହ ହୋଇଲେ

ନଦୀକୁ ଦୂଷିତ କରଇ

ପାପର ଧନରେ ପୋଷି ହୋଇଥିଲେ

କଳୁଷକି ନାଶ ହୁଅଇ

ପାପପୂଣ୍ୟ ଯେତେ ଅଛି ଏ ମହୀରେ

ଜୀବନେ ଭୋଗିବା ପାଇଁ୤

ଘନ କୁହୁଡ଼ିର ବାଟ ଭାଙ୍ଗିଯେବେ

ସୌରକର ଆସେ ଉଦି

ଦିଗବଳୟ ହସେ ପ୍ରାଚୀ ନଭ ଦିଶେ

କୁଆଁତାରା ଯାଏ ଲୁଚି

ଅବୁଝା ମନକୁ ବୁଝାଇ କି ବାଟ

ଅଜଣା ପଥରେ ଚାଲିବାକୁ ଚାହେଁ ମୁହିଁ୤

ସୈକତେ, ସିକତା ସଦ୍ମ ଗଢ଼ିଦେଲେ

ବିଲୟ ତ କରେ ଉଦଧି ଲହରୀ

ଜନକଜନନୀ ପଦ ସେବିଥିଲେ

ପଡୁଥାଏ ନିତି ଆଶୀଷ ଝରି

ଧ୍ବନି ଫେରିଆସେ ପ୍ରତିଧ୍ବନି ହୋଇ

ଜୂଇର ଶିଖାରେ ସ୍ବର୍ଗପଥେ ଯାଇ

ମରିବାକୁ ଚାହେଁ ମୁହିଁ୤

ସମପ୍ରୀତି, ସମ୍ପାନ, ସମାବର୍ତ୍ତନରେ

ହୃଦେ ଜାଳ୍ଇ ସୌଭାତ୍ର ପ୍ରେମବହ୍ନି

ଶାଶ୍ବତ ପ୍ରେମର ସନ୍ନିପାତ ଧାରା

ଅମରତ୍ବ ରଚୁ ଭୁଲି ଆତ୍ମଗ୍ଲାନି

ଦେହାବସାନରେ ଅନ୍ତଃସ୍ବର ହୃଦେ

ଶିହରଣ ଦେଉ ଆଣି,

ଆତ୍ମା ଚିହ୍ନି ଆତ୍ମା ତୋଷ ହେଉ ସଦା

ସୁଖେ ବିତୁ ଦିବା ରଜନୀ୤