: ମୀନାକ୍ଷୀ ଦାଶ

ବାସ୍ ଆଜି ପୁନଶ୍ଚ ଗୋତେ ପତ୍ର ଅକାଳରେ ଝଡ଼ିଗଲା

ଆତ୍ମା ଶରୀର ଛାଡ଼ି ପରମାତ୍ମା ସଙ୍ଗେ ମିଶିଗଲା୤

କାନ୍ଧ ଉପରେ ଯାହାର ଥିଲା ସଂସାରର ଅନେକ ବୋଝ

ସେ ଆଜି ଚାରିକାନ୍ଧ ଲୋଡୁଥିଲା୤

ଆଜି ପୁଣି ଜଣେ ଏ ସଂସାରରୁ ବିଦାୟ ନେଲା୤

ମୁଁ ମୁଁରେ ଯିଏ ସେମିତି ଥିଲା

ନିଜ ପାଇଁ ଗର୍ବତା’ର ଅନେକ ଥିଲା

ପୁଅ ମୋର ଇଞ୍ଜିନିୟର୍, ଝିଅ ମୋର ଡାକ୍ତର

ଗାଆଁ ନୁହେଁ ବିଦେଶରେ ରହଣି ତାଙ୍କର

ଆଜି ତା’ର ମରଣ ବେଳକୁ ପରିବାର ବୋଲି

କେହି ନଥିଲେ ପାଖରେ୤

ଚାରି ଆଡ଼େ କାନ୍ଦ ବୋବାଳିରେ

ଖାଁ ଖାଁ ଥିଲା ଘର୤

ବାସି ମଡ଼ା ଆଜି ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ତା ସନ୍ତାନର

କାଲିଯାଏ ଯିଏ ଥିଲା ବାପା ମୋର

ଆଜି ତାକୁ ବୋଲନ୍ତି ଶବ,

ଜଳଦି ତାକୁ ସଂସ୍କାର କର୤

ଗନ୍ଧରେ ଫାଟୁଛି ନାମ ଆମର

ଏଠି ଯାଗା ନାହିଁ ନାହିଁ ଟିକେ ସଫା ସୁତରା

ସତରେ ଏ ଦୁନିଆ ଅତି ବିଚିତ୍ର

ମୃତ୍ୟୁପରେ ଜଣାପଡ଼େ

କିଏ ଆପଣାର କିଏ ପର୤

ଝଡ଼ାପତ୍ର ଆଜି ଉପରୁଥାଇ ଭାବୁଛି

ସତେ ଅବା ଏ ମୃତ୍ୟୁ କେତେ ସୁନ୍ଦର୤

ପ୍ରକୃତରେ କରିଥାଏ ସେ ସତ୍ୟ ଓ ମିଥ୍ୟାର ବିଚାର

ହେଲେ ବି ମୃତ୍ୟୁକୁ ଥାଏ ମଣିଷର ଡର୤

ରାଉରକେଲା, ଓଡ଼ିଶା