: ପବିତ୍ର ଦାସ

ଅସରନ୍ତି ଆଶା

ଆଉ ପ୍ରତ୍ୟାଶାର ନୀରବ

ବହନ୍ତି ପ୍ରବାହ ଧାରାଟିଏ ତୁ...

ସଜ୍ଜଳ ସଲଜ୍ଜ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା

କିରଣରେ ପ୍ରତିକିତ

ନାରୀ ମୂର୍ତ୍ତିଟେ ପରି

ଝିଲିମିଲି ଦିଶୁଥିବା ତୋ ରତ୍ନଗଭା

ନୀଳ ଜଳରାଶି

କୋଟି ଜନମନ ନିଏ ଆକର୍ଷି୤

ତୋ ପଠାର ସୈକତରେ

ଯେତେ ପାଦ ମୋର ପଡ଼ିଯାଏ

ମନେ ହୁଏ, ପୁଣିଥରେ

ଫେରିଛି ମୋ... ପିଲାବେଳ!

କେତେ ଯେ ସମୟ କଟିଛି

ତୋ ବୁକୁର ପାଦପରେ

ସବୁବେଳେ ଝୁରିହୁଏ ଏଇ ମୋର ମନ୤

ତଥାପି...

ଏ ସମୟଟା ବଡ଼ କୃପଣ

ଥରଟିଏ ଯଦି ଫେରାଇ ଦିଅନ୍ତା

ମୋ ପିଲାବେଳ

ଧନ୍ୟ ହୁଅନ୍ତା, ଚିରଦିନ ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ଥିବା

ମୋ ବିକ୍ଷିପ୍ତ ମନ୤

ଧରେ ଅଧେ ଏବେ ଏବେ

ମନେ ପଡ଼େ ମୋର

ଝାପସା ହୋଇ ଦିଶିଯାଏ ସେ ପୁରୁଣାଦିନ

ସକାଳୁ ସଦ୍ୟସ୍ନାତ ସାରି...

ତୋ ତଟ ଦେଶରୁ ଫେରୁଥାଏ

ନବ ବଧୁଟିଏ...୤

ପାଦରେ ତା’ ପାଉଁଜିର ନିକ୍ବଣ...

ହାତରେ ତା ଚୁଡ଼ିର ସମ୍ଭାର

ଓଢ଼ଣା ଫାଙ୍କରୁ ଚାନ୍ଦପରି ଦିଶୁଥାଏ

ନବୀନ ବଧୁର ମୁହଁ...୤

ମନେ ଅଛି ଏବେ ବି ମୋର

ମଳୟେ ସମୟେ ତୋ’ ପଠାରେ

ଯେବେ ଯେବେ ଭେଟ ହୁଏ

ଶୂନ୍ୟତା ସାଥିରେ

ତୋଳିଧରେ ପବନଟା

ବୁକୁଟାକୁ ମୋର...

ମୁହୂର୍ତ୍ତକ ପାଇଁ ହେଉପଛେ

ଜୀବନଟା ଲାଗେ ସତେ

ମନମୁଗ୍‌ଧକର୤

ଭଲଲାଗେ ଭ୍ରମିବାକୁ

ତୋ’ ତଟିନୀ ବେଳାରେ

ପରଦେଶୀ ବନ୍ଧୁପରି...

ହେଲେ, କିନ୍ତୁ

ସମୟଟା ମାଡ଼ିଚାଲେ

ଦିଗବଳୟର ଆକାଶରେ

ଛୋତ ଜହ୍ନପରି କ୍ଷୀପ୍ରଗତିରେ୤

ଗବେଷକ, ରେଭେନ୍‌ସା ବିଶ୍ବବିଦ୍ୟାଳୟ, କଟକ

ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ : ୯୮୫୩୯୨୬୭୭୫