: ମିନତୀ ପ୍ରଧାନ

ପଇତାକୁ ନେଇ ଅନେକ ଯୁଦ୍ଧ,

ବାକବିତଣ୍ଡା, ମୋର ବା ଯାଏ କଣ?

ମୁଁ ତ ନାରୀଟିଏ,

ଜନ୍ମରୁ ଅଛୁଆଁ!

କୋଳ ଗୋତ୍ର ନ ଥାଇ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର୤

ସମାଜର ଦ୍ବିତୀୟ ନାଗରିକ,

ଅଜାତି, ଆଜନ୍ମ ସେବିକା,

ମୋର ଲୋଡା ନାହିଁ

ସୂତା, ରେଶମ ଓ ପଶମ

ପଇତା ଉପରେ ହକ୤

ତଥାକଥିତ ବଡ଼ ଜାତିଙ୍କୁ

ପଚାର! ସତରେ କଣ ପଇତାପିନ୍ଧି

ସେମାନଙ୍କର ହୁଏ ଆତ୍ମାର ବିକାଶ?

ପଢି ପାରନ୍ତି ହୃଦୟ, ନିକଟତମ ଈଶ୍ବରଙ୍କର,

ଚିହ୍ନନ୍ତି ପ୍ରକୃତରେ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକତାର ଭାଷା?

ପଇତା ଓ ତଥାକଥିତ ପତିତା

ସମାଜ ଓ ନିୟମ ଉପରେ

ବିସ୍ତାରି ନିଜ ଆଧିପତ୍ୟ,

ଦେଖନ୍ତି ବଡିମା

ଧର୍ମ ନାମେ,

ମନେ ହୁଏ ଉପହାସ.........

ମୋର କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ

ଜାତି ତୁମ, କ୍ଷତ୍ରିୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ ବୈଶ୍ୟ

ଅବା ଶୂଦ୍ରର.......

ମୁଁ ତ ଲଢୁଛି, ସବୁଦିନେ ପାଇବାକୁ

ଟିକିଏ ମର୍ଯ୍ୟାଦା, ବଞ୍ଚିବାର ଅଧିକାର

ଆଉ ପରିଚୟ ମଣିଷର୤

ପଇତା- ସମାଜରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠତାର ପ୍ରତୀକ ଭାବରେ ଗଣନୀୟ, ଯେଉଁଠି ମାନବିକତା ମୂଲ୍ୟହୀନ |