: ସୁଧାଂଶୁ ଦ୍ବିବେଦୀ

ମୂଳ ସ୍ପେନୀୟ କାହାଣୀ : ଫର୍ନାଣ୍ଡୋ ସେରେଣ୍ଟିନୋ

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାନୁବାଦ : ସୁଧାଂଶୁ ଦ୍ବିବେଦୀ

ଜଣେ ଲୋକ ଛତାରେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ବାରମ୍ବାର ଆଘାତ କରିବା ଅଭ୍ୟାସ ଥାଏ୤ ପୁରା ପାଞ୍ଚବର୍ଷ ସେ ଛତା ସାହାଯ୍ୟରେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଘାର କରି ଚାଲିଥାଏ୤ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ମୁଁ ତାହା ସହି ପାରୁନଥିଲି୤ ପରେ ଅଭ୍ୟାସରେ ପରିଣତ ହୋଇଗଲା୤

ତା ନାଁ ମୁଁ ଜାଣେନାହିଁ୤ ଏତିକି ଜାଣେ, ସେ ଦେଖିବାକୁ ସାମାନ୍ୟ ଧୂସର ରଙ୍ଗର ପେଣ୍ଟପିନ୍ଧେ, କାନମୂଳ ଚୂଳ ସବୁ ଧଳା ହୋଇଗଲାଣି୤ ୫ ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ଏକ ଅସହ୍ୟ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଦିନରେ ତା ସହ ମୋର ଭେଟ ହୋଇଥିଲା୤ ଗୋଟିଏ ପାର୍କରେ ଗଛତଳେ ଥିବା ବେଞ୍ଚ ଉପରେ ବସି ପେପର ପଢୁଥାଏ, ଏତିକିବେଳେ ଅନୁଭବ କଲି କେହି ଜଣେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ କୌଣସି ବସ୍ତୁଦ୍ବାରା ସ୍ପର୍ଶ କରୁଛି୤ ଇଏ ସେହି ଲୋକ ଯିଏ ମୁଁ ଯେତେବେଳେ କିଛି ଲେଖି ବସି ମୋ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ଭାବହୀନ ହୋଇ ଆଘାର କରେ୤ ହଠାତ୍ କ୍ରୋଧରେ ମୁହଁ ଫେରେଇ ଦେଖିଲି୤ ତଥାପି ସେ ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଛତାଦ୍ବାରା ମାରି ଚାଲିଥାଏ୤ ମୁଁ ପଚାରିଲି, ତୁମେ କଣ ପାଗଳ?

ଜଣାଗଲା ସେ ଯେମିତି ମୋ ପ୍ରଶ୍ନ ଆଦୌ ଶୁଣିନାହିଁ୤

ତା’ପରେ ମୁଁ ପୋଲିସକୁ ଡାକିବାକୁ ଧମକ ଦେଲି୤ ତଥାପି ବିନା ଉଦ୍‌ବିଘ୍ନତା ଓ ଶାନ୍ତିରେ ସେ ନିଜ କାମ କରି ଚାଲିଥାଏ୤ କିଛିକ୍ଷଣ ଅନିଶ୍ଚିତ ସ୍ଥିତିରେ ରହିବା ପରେ ଜାଣିପାରିଲି ତା ବ୍ୟବହାର ବଦଳିବାର ନାହିଁ୤ ସେଇଠୁ ମୁଁ ଠିଆ ହୋଇପଡ଼ି ତା ନାକରେ ଗୋଟିଏ ମୁଥ ମାରିଲି୤ ହଠାତ୍ ସେ ସେଇଠି ପଡ଼ିଗଲା୤ ଏକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଚିତ୍କାର ତା କଣ୍ଠରୁ ଶୁଭିଲା୤ ପୁଣି ଯଥାଶୀଘ୍ର ସେ ଠିଆ ହୋଇଗଲା ଓ କିଛି ନ କହି ବାରମ୍ବାର ଛତାଦ୍ବାରା ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଘାତ କରି ଚାଲିଲା୤ ତା ନାକରୁ ରକ୍ତ ବହି ଚାଲିଥାଏ୤ ତାକୁ ଏତେ ଜୋରରେ ମାରିଥିବାରୁ ମୋ ମନରେ ଦୁଃଖ ଅନୁଭବ ହେଉଥାଏ୤ ଅତଏବ ସେ ମୋତେ ମାରୁନଥିଲା, କେବଳ ଛତାକୁ ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଠୁକଉଥିଲା୤ କିଛି ଯନ୍ତ୍ରଣା ହେଉନଥାଏ୤ ବସ୍ତୁତଃ ଯେମିତି ମାଛିଟିଏ ମୁଣ୍ଡ ଉପରେ ବସିଗଲେ ଆମେ ଘଉଡ଼େଇ ଦେଉ୤ କିଛି ଅନୁଭବ କରି ହୁଏନି୤ ଠିକ୍ ସେହିଭଳି ଅସମଞ୍ଜସ୍ୟ ହେଉଥାଏ ମଥାରେ୤ ହୁଏତ ସେହି ଛତା ମାଛିଟିଏ ଥିଲା ଯାହାକୁ ବାରମ୍ବାର ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ସାମାନ୍ୟ ଅନ୍ତରାଳରେ ନିରନ୍ତର ବସୁଥିଲା୤

ମୁଁ ଜଣେ ପାଗଳ ହାବୁଡ଼ରେ ପଡ଼ିଯାଇଛି ଏହା ନିଶ୍ଚିତ ହେବାପରେ ସେଠାରୁ ଅନ୍ତରାଳ ହେବାପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା ଚଳାଇଲି୤ କିନ୍ତୁ ସେ ନିଃଶବ୍ଦରେ ଛତାଦ୍ବାରା ପ୍ରହାର କରି କରି ଅନୁସରଣ କରୁଥାଏ, ଅର୍ଥାତ ମୁଁ ନିରୁପାୟ ହୋଇ ଦୌଡ଼ିବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ସେ ବି ମୋ ପଛରେ ଦୌଡୁଥାଏ୤ ତା ନିଃଶ୍ବାସର ଗତି ପ୍ରଖର ହେଉଥାଏ, ଆୟତ୍ତରୁ ଅଣାୟତ ଜଣାପଡୁଥାଏ୤ ଭାବିଲି ମୋତେ ପୀଡ଼ା ଦେଉଥିବା ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ଯଦି ମୁଁ ଏହିପରି ଦୌଡ଼ାଇବି ତା’ହେଲେ ସେ ଅଳ୍ପସମୟ ମଧ୍ୟରେ ଏଇଠି ଶେଷ ହୋଇଯିବ୤

ତା’ପରେ ମୁଁ ମନ୍ଥର ଗତିରେ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲି୤ ବେଳେ ବେଳେ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ତାକୁ ଦେଖୁଥାଏ୤ କୌଣସି ତିରସ୍କାର ବା କୃତଜ୍ଞତାର ଚିହ୍ନ ତା ମୁହଁରେ ନଥାଏ୤ ପୁଣି ସେ ସେହି ଛତାଦ୍ବାରା ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଠୁକି ଚାଲିଲା, ଭାବିଲି ପୋଲିସ ଷ୍ଟେସନ ଯାଇ ଇନ୍‌ସ୍ପେକ୍ଟରଙ୍କୁ କହିବି, “ଏହି ବ୍ୟକ୍ତି ଛତାଦ୍ବାରା ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ମାରୁଛନ୍ତି୤” ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର କେସ୍ ଇୟେ୤ ହୁଏତ ଇନ୍‌ସ୍ପେକ୍ଟର ମୋତେ ସନ୍ଦେହ ଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖିବେ୤ ମୋ ପରିଚୟ ବିଷୟରେ ପଚାରିବେ, ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରି ମୋତେ ନାକେଦମ୍ କରିଦେବେ୤ ଏଇୟା ବି ହୋଇପାରେ ଏ କେସରେ ଇନ୍‌ସ୍ପେକ୍ଟର ମୋତେ ଓଲଟା ଗିରଫ କରିନେବେ୤

ପୁଣି ମୁଁ ଚିନ୍ତାକଲି ଘରକୁ ପଳେଇଗଲେ ସବୁଠୁ ଭଲ ହେବ୤ ଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ ବସ ଧରିଲି୤ ସେ ମଧ୍ୟ ବାରମ୍ବାର ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଆଘାର କରୁଥିବା ଅବସ୍ଥାରେ ବସରେ ଚଢ଼ିଲା୤ ମୁଁ ଆଗରେ ଥିବା ସିଟରେ ବସିଗଲି୤ ସେ ମଧ୍ୟ ଠିକ୍ ମୋ ସାଇଡ୍‌ରେ ଠିଆ ହେଲା ଏବଂ ବାମହାତରେ ରେଲିଂ ଧରି ଡାହାଣ ହାତରେ ଛତାଦ୍ବାରା ନବୁଝି ନଶୁଝି ମୋ ମୁଣ୍ଡରେ ଠୁକିବାକୁ ଲାଗିଲା୤ ଯାତ୍ରୀମାନେ ଏହା ଦେଖି ହସର ଆଦାନ-ପ୍ରଦାନ ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ୤ ଡ୍ରାଇଭର ରିଅର୍ ମିରର୍‌ରେ ଆମକୁ ଦେଖୁଥାଏ୤ ଧିରେ ଧିରେ ବସ ଦ୍ବାରା ଅତିକ୍ରାନ୍ତ ରାସ୍ତା ଖୁସି, ବ୍ୟଙ୍ଗ ମଜାକ୍ ଓ ଅନ୍ତହୀନ ହସ ମଧ୍ୟରେ କଟିଗଲା୤ ଲଜ୍ଜାରେ ମ୍ରିୟମାଣ ହେଉଥାଏ ମୁଁ୤ ହସମଧ୍ୟରେ ପ୍ରଭାବିତ ନ ହୋଇ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପାଉଥାଏ୤

ମୁଁ ବସରୁ ଓହ୍ଲେଇଲି - ନା - ଆମେ ବସରୁ ଓହ୍ଲାଇଲୁ୤ ଆଗକୁ ଚାଲିଲୁ୤ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲୋକ ଆମକୁ ଏକ ଅନ୍ୟଦୃଷ୍ଟିରେ ଦେଖୁଥାନ୍ତି୤ ମୁଁ ଭାବୁଥାଏ, ଏ ନିର୍ବୁଦ୍ଧିଆ ଗୁଡ଼ା ବୋଧହୁଏ ପୂର୍ବରୁ କେବେ ଜଣେ ଅନ୍ୟ ଜଣକୁ ଛତାରେ ମାରୁଥିବାର ଦେଖିନାହାନ୍ତି? ପାଞ୍ଚ ଛଅ ଜଣ ଛୋଟ ପିଲା ଆମକୁ ପାଗଲ ଭାବି ଚିତ୍କାର କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ୤

ହେଲେ ମୁଁ ଏକ ଯୋଜନା କରିଥାଏ୤ ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ମୋ ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲି, ତା ମୁହଁ ଉପରେ ଧଡ଼ାମ କରି କବାଟ ବାଡ଼େଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି୤ ତାହା ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରିଲା ନାହିଁ୤ ସେ ବୋଧହୁଏ ମୋ ପ୍ଲାନ୍ ବିଷୟରେ ଜାଣିସାରିଥିଲା୤ ମୁଁ ଘରେ ପଶିବା ସହ ସେ ବି କବାଟକୁ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ହାତରେ ଚାପି ଧରି ମୋ ସହ ପଶିଗଲା୤

ସେବେଠୁ ସେ ବାରମ୍ବାର ନିଜ ଛତାଦ୍ବାରା ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଠୁକର୍ ମାରି ଚାଲିଛି୤ ପ୍ରାୟତଃ ସେ ଶୋଉନଥାଏ କି କିଛି ଖାଉନଥାଏ୤ ମୋତେ ମାରିବା ତାର ଏକମାତ୍ର କାର୍ଯ୍ୟ୤ ମୁଁ ଯାହା କିଛି କରୁଥାଏ ସେ ବି ମୋ ସାଥିରେ ଥାଏ୤ ଏପରିକି ମୋର ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିଜତମ କାର୍ଯ୍ୟରେ ମଧ୍ୟ୤ ମୋର ମନେ ପଡୁଛି ପ୍ରଥମେ ପ୍ରଥମେ ତା ପ୍ରହାର ଖାଇ ମୋତେ ନିଦ ହେଉନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଏବେ ଭାବୁଛି ତା ପ୍ରହାର ନ ଖାଇଲେ ନିଦ ଆସୁନାହିଁ୤

ସର୍ବମୋଟ ଆମ ସମ୍ପର୍କ ଠିକ୍ଠାକ୍ ନଥିଲା୤ ଅନେକଥର ମଉକାପାଇ ତାର ଏପରି ବ୍ୟବହାର ପାଇଁ କୈଫିୟତ ମାଗିଛି୤ ହେଲେ କିଛି ଲାଭ ମିଳିନି୤ ସେ କିଛି ନ କହି ସେହିପରି ଛତା ଦ୍ବାରା ମୋ ମୁଣ୍ଡକୁ ଠୁକର ମାରିଚାଲେ୤ କେତେଥର ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତାକୁ ମୁଥ ଚାପୁଡ଼ା ଲାତଗୋଇଠା ମାରିଛି, ଏବଂ ବେଳେ ବେଳେ ସେହି ଛତାରେ ପିଟିଛି୤ ଅଥଚ ସେ ଚୁପଚାପ, ତା ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବର ସବୁଠୁ ବଡ଼ କାର୍ଯ୍ୟ, ନିରନ୍ତର ନିଜ କାମରେ ମଜ୍ଜିରହିବା୤ ଯେମିତି କୌଣସି ସିକ୍ରେଟ୍ ମିସନରେ ଲାଗିରହିଛି୤ କିବା କୌଣସି ଉଚ୍ଚତମ ଅଧିକାରୀଙ୍କ ଆଦେଶ ପାଳନ କରୁଛି୤ ତା’ଠି କୌଣସି ଭୌତିକ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ନାହିଁ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ମୁଁ ତାକୁ ଅନେକଥର ମାରିଛି୤ ତାକୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅନୁଭବ ହୁଏ ନିଶ୍ଚୟ୤ ମୁଁ ଜାଣେ ସେ ବଳହୀନ୤ ମୁଁ ଜାଣେ ସେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ, ମୁଁ ଏହା ମଧ୍ୟ ଜାଣେ ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ଫାଇରିଙ୍ଗରେ ତା’ଠୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଯିବ୤ ଯାହା ମୋତେ ଜଣାନାହିଁ ବନ୍ଧୁକରେ ତାକୁ ମାରିବା ଠିକ୍ ହେବ ନା ମୋତେ? ମୋତେ ଏହାବି ଜଣାନାହିଁ ଯେବେ ଆମେ ଦୁହେଁ ମରିଯିବା ଛତାରେ ଆଉ କେହି ମୋତେ ଠୁକର୍ ମାରିବନି୤ ମୋତେ ଠିକ୍ ଭାବରେ ଜଣା କେବେବି ତାକୁ ବା ନିଜକୁ ମାରିପାରିବି ନାହିଁ୤

ଏବେ ମୁଁ ଜାଣିଲି ସେହି ଛତାର ଠୁକର୍ ବିନା ମୁଁ ଆଦୌ ବଞ୍ଚିପାରିବି ନାହିଁ୤ ଯେମିତି ଗୋଟିଏ ଚେତାବନୀ ମୋ ଚାରିପଟେ ଛାଇଯାଇଛି୤ ଗୋଟେ ନୂଆ ଆତ୍ମା ମୋ ଭିତରେ ଭଲମନ୍ଦ ଅନୁଭବ କରୁଛି୤ ଏଭଳି ଚିନ୍ତାଧାରା ମନ ମଧ୍ୟରେ ଆସୁଛି, ଯେମିତି ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ମୋ ପାଇଁ ସର୍ବାଧିକ ଆବଶ୍ୟକ ହୋଇଥିଲେ ବି କେବେ ଦିନେ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯିବ୤ ଆଉ ମୋତେ ସେହି ଛତାର ଠୁକର୍ ଆଦୌ ଅନୁଭବ ହେବନି ଯାହାକି ମୋତେ ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଶୋଇବାକୁ ଅନେକ ସହାୟତା କରିଛି...୤ ଯୋଗ ଫର୍ ଲାଇଫ୍

ବିସି-୭୪, ସେକ୍ଟର-୧, ସଲଟ୍‌ଲେକ୍, କୋଲକାତା-୬୪ ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ : ୯୬୮୧୩୭୩୫୧୨