: ଡା ସନ୍ଧ୍ୟାରାଣୀ ପାଣିଗ୍ରାହୀ

ହଠାତ୍ ଜଣେ ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ସହ ଦେଖାହେଲା ବହୁତ ବର୍ଷ ପରେ ସେ ମଧ୍ୟ ଅଚାନକ୤ କିଛି କଥାବାର୍ତ୍ତା ପରେ ସେ ମୋ ଗୀତଲେଖାର ତାରିଫ କରୁ କରୁ ପଚାରିଲେ ତୁମେ କାହାକୁ ପ୍ରେମ କରୁଥିଲ କି.. ଏବେ ସେ ସବୁ ଖୁବ୍ ଭଲ କବିତାରେ ରୂପାନ୍ତରିତ ହୋଇଛି ଓ ତୁମେ ପୋଖତ କବି ପାଲଟି ଯାଇଛ୤

ଭାବନାକୁ ଖୁବ୍ ରଙ୍ଗରେ ସଜାଇ ପାରିଛ ତୁମ୤ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି ପ୍ରଥମେ ତାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏମିତି ଶୁଣି୤ ବିଚକ୍ଷଣ ବୁଦ୍ଧି ବିବେକବାନ୍ ଭଦ୍ରଲୋକଙ୍କ ଏକଥା ମୋତେ ଟିପ୍ପଣୀ ନା ପ୍ରଶଂସା ବୁଝିବାର ମୋ ସାମର୍ଥ୍ୟର ବାହାରେ ଥିଲା୤ ତଥାପି ନ ରାଗି ଅଳ୍ପ ହସି କହିଲି କେବେ କଣ ଆପଣ କାହାକୁ ଭଲପାଇ ନାହାନ୍ତି?? ଭଲପାଇବା କେବଳ କଣ ଶରୀରକୁ.. ଝିଅଟିକୁ.. ତେବେ ଆପଣ ଲେଖୁନାହାନ୍ତି କବିତା ବା ଗଳ୍ପ୤ କେବଳ ଭଲପାଇବାକୁ ନେଇ ମୋର ଏ ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ନା ଆଉ କିଛି୤ ସେ ବୁଝିଗଲେ ବୋଧହୁଏ୤ ମୁରୁକି ହସି କହିଲେ ତୁମେ ଖୁବ୍ ଆଗକୁ ଯିବ ଆଉ ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଚାଲିଲେ୤ ମୁଁ ଖାଲି ତାଙ୍କର ଯିବା ରାସ୍ତାକୁ ପଛରୁ ଅନାଇ ରହିଲି୤ ଆଉ ଭାବି ଚାଲିଲି୤ ସତରେ ଭଲପାଇବାରେ ହିଁ ସବୁ କିଛି ଲେଖିବା ପାଇଁ ଖୁରାକ୍ ଯୋଗାଇବ??

ମୁଁ ହସିଲି.. ମୋ ଉତ୍ତର ମୋ ପାଖରେ ରହିଲା୤ ଆଗକୁ କଲମ ଚଲେଇବାକୁ ହେବ.. କିଛି ଲେଖିବା ପାଇଁ.. ଆଉ ଅପେକ୍ଷା ନ କରି ପରୀକ୍ଷା ବି ନ ଦେବାକୁ ହେବ୤

ବ୍ରହ୍ମପୁର, ଓଡ଼ିଶା