: ଅରବିନ୍ଦ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ

ଅଜାଙ୍କ ପାଖରେ ଖରାଦିନେ ଆମେସବୁ ବସି ଗପ ଶୁଣୁ୤ ଆପଣ ବି ପିଲା ଦିନେ ଶୁଣୁଥିବେ୤ ସେମିତି ଅନେକ କାହାଣୀ ଏଇଠି ଲେଖୁଛି୤ କେମିତି ଲାଗିଲା କହିବେ୤ ଏ ଗପଟି ର ନାଁ .............

ଭାଗ୍ୟ :

ବାରଣାସୀର କଥା୤ ସେଠି ରାହୁଥାନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା୤ ତାଙ୍କର ପିଲା ପିଲି କେହି ନଥାନ୍ତି୤ ଠାକୁରଙ୍କୁ ପୂଜା ପାଠ କରି ଦିନ କଟି ଯାଉଥାଏ୤ ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକା ଘାଟ ପାଖରେ ଥିବା ଶିବ ମନ୍ଦିରରେ ପୂଜା କରି ନିଜ ଗୁଜୁରାଣ ମେଣ୍ଟାଉଥାନ୍ତି୤ ତା ସହିତ ଜ୍ୟୋତିଷ ଶାସ୍ତ୍ର ଉପରେ ତାଙ୍କର ଆଗ୍ରହ ବହୁତ୤ ଅନେକ ଲୋକଙ୍କୁ ହାତ ଦେଖି ଯାହା ଯାହା ସବୁ କହନ୍ତି, ପୁରା ସତ ହେଇଯାଏ୤ ଏମିତି ଅନ୍ୟର ଭାଗ୍ୟକୁ ପଢୁ ପଢୁ, ଥରେ ନିଜ ଭାଗ୍ୟକୁ ଦେଖିବାକୁ ଚାହିଁଲେ୤ ନିଜ ଜାତକ ଆଣି ବହୁତ ସମୟ ଧରି ଦେଖି, ହିସାବ କରି ଯାହା ପାଇଲେ ସେଥିରେ ତାଙ୍କ ହୋସ ଉଡିଗଲା୤ ତାଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ କୁମ୍ଭୀର ଦ୍ବାରା ହେବ ବୋଲି ବାହାରିଲା୤ ସବୁ ଜାଣି କାହାକୁ କିଛି କହିଲେନି୤ ସବୁବେଳେ ମନଦୁଃଖ କରି ରହୁଥାନ୍ତି୤ ଘରେ ସ୍ତ୍ରୀ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ମନଦୁଃଖର କାରଣ ପଚାରି ପଚାରି ଥକିଗଲେ୤ କିନ୍ତୁ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା କିଛି କହିଲେନି୤ ପୂଜା ପାଠ ସାରି ବେଳେବେଳେ ମନ୍ଦିରରେ ଅଧିଆ ପଡି ଭୋଳାଶଙ୍କରଙ୍କୁ ନିଜ ଗୁହାରି ଜଣାନ୍ତି୤ ଅନେକ ଥର ଲୋକେ ତାଙ୍କୁ ଏମିତି ଅଧିଆ ପଡିଥିବାର ଦେଖନ୍ତି୤ କିଏ କିଏ କହନ୍ତି ଶିବ ଠାକୁରଙ୍କ ସହିତ ସ୍ବପ୍ନରେ କଥା ହୁଅନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା୤ ଏମିତି ଦିନେ ଅଧିଆ ପଡିଥିବା ବେଳେ ଠାକୁରେ ତାଙ୍କୁ ସ୍ବପ୍ନରେ କହିଲେ,

“ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା! କଣ ମାଗୁଛୁ ମାଗ!”

“ପ୍ରଭୁ! ଆପଣ ତ ଦୟାଳୁ୤ କେଉଁ କଥା ଅଛପା ଆପଣଙ୍କୁ? ମୋର କୋଳକୁ ପିଲାଟିଏ ଦିଅନ୍ତୁ ପ୍ରଭୁ!”

“ତଥାସ୍ତୁ! କିନ୍ତୁ ଭାଗ୍ୟରେ ଯାହା ଅଛି ନିଶ୍ଚିତ ଭୋଗ କରିବାକୁ ପଡିବ୤”

ସତକୁ ସତ କିଛିଦିନ ପରେ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମାଙ୍କର ପୁଅଟିଏ ହେଲା୤ ସୁନ୍ଦର ଡଉଲ ଡାଉଲ ଚେହେରା୤ ଦିନକୁ ଦିନ ଚନ୍ଦ୍ରକଳା ପରି ବଢିବାକୁ ଲାଗିଲା୤ ପିଲାଟିକୁ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା୤ ତା ନାଁ ଦେଲେ “ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି”୤

ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତିର ପାଠ ପଢା ସମୟ ଆସିଗଲା୤ ଚାଟଶାଳିରେ ତା ନାଁ ଲେଖେଇଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା୤ ଖୁବ ଭଲ ପାଠ ପଢିଲା ସିଏ୤ ସବୁଥିରେ ପ୍ରଥମ ହେଲା୤ ପୁଅର ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ନିଜ ଭାଗ୍ୟ କଥା ଧୀରେ ଧୀରେ ପାଶୋରି ଦେଇଥିଲେ ସେ୤ ଅନେକ ସମୟ ତାଙ୍କର ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତିକୁ ନେଇ ବିଭିନ୍ନ ନୂଆ ନୂଆ ଜାଗା ବୁଲେଇବାରେ କଟି ଯାଉଥିଲା୤

କେତେ କେତେ ନୂଆ ଜାଗାକୁ ଯାଇ ସେଠାରେ ହେଉଥିବା ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତିକୁ ମିଶାଇ ତାର ବିଚକ୍ଷଣ ପ୍ରତିଭାକୁ ଲୋକ ଲୋଚନକୁ ଆଣିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା୤ ସବୁ ଲୋକ ବାହାବା ଦେଲେ୤ ସବୁ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରୁଥିଲା୤

ପୁଅର ବିଜୟରେ ନିଜକୁ ଗର୍ବିତ ମନେ କରୁଥିଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା୤ ଧୀରେ ଧୀରେ ତାଙ୍କର ଭାଗ୍ୟ ଉପରେ ଥିବା ଅଖଣ୍ଡ ବିଶ୍ବା ତୁଟିଗଲା୤ ସେ ଭାବିଲେ ଏବେ ସେ ନିଜ ଭାଗ୍ୟରେ ଥିବା ମୃତ୍ୟୁ ଭୟକୁ ମଧ୍ୟ ଜିତି ପାରିଛନ୍ତି୤ ଆଉ କେବେ ବି ସେ କୁମ୍ଭୀର ହାତରେ ମରିବେନି୤

କିନ୍ତୁ ଭାଗ୍ୟ ବଡ ବିଚିତ୍ର୤ କେତେବେଳେ କଣ ଘଟାଏ , କେହି ଜାଣି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ୤ ଅନେକ ଦିନ ପରେ ପୁଅ ଆଉ ବାପା ମିଶି ମଣିକର୍ଣ୍ଣିକା ଘାଟକୁ ଗାଧୋଇବାକୁ ଗଲେ୤ ସେହି ଗାଧେଇବା ସମୟରେ ହଠାତ ପୁଅ ପହଁରା ଶିଖିବା ପାଇଁ ଟିକେ ପାଣି ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା୤ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା ମଧ୍ୟ ପୁଅ ସହିତ ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଚାଲିଗଲେ୤ ହଠାତ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି ପାଟି କରି କହିଲା୤

“ବାପା! ମୋତେ କୁମ୍ଭୀର ଟାଣି ନେଉଛି, ରକ୍ଷା କର!”

ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା ପୁଅକୁ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ ଆହୁରି ଗଭୀର ଜଳକୁ ଚାଲିଗଲେ୤

କିନ୍ତୁ ଏ କଣ? ସେଠି ପୁଅ ଦିବ୍ୟଜ୍ୟୋତି ନଥିଲା୤ ଥିଲେ ସ୍ବୟଂ ଭାଗ୍ୟ ଦେବତା୤ କୁମ୍ଭୀର ରୂପରେ୤ ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମାଙ୍କୁ କହୁଥିଲେ, “ମୁଁ ହିଁ ଭାଗ୍ୟ! ତୁମ କୋଳରେ ଜନ୍ମ ନେଇଥିଲି୤ ଆଜି କୁମ୍ଭୀର ରୂପରେ ତୁମ ପ୍ରାଣ ହରଣ କରିବାକୁ ଆସିଛି୤ ମୁଁ କଦାପି ଅନ୍ୟଥା ହୁଏନି ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମା! ତୁମେ ସମସ୍ତେ ମୋ ସହିତ ବନ୍ଧା୤”

ଏତିକି କହି ବିଷ୍ଣୁ ଶର୍ମାଙ୍କୁ ଭାଗ୍ୟ ଦେବତା କୁମ୍ଭୀର ରୂପରେ ପାଣିକୁ ଟାଣିନେଲେ୤

…………………………….

ମୋ କଥାଟି ସରିଲା୤ ଫୁଲ ଗଛଟି ମରିଲା୤

(ପୁଣି ଆର ଥରକୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଗପ ନେଇ ଆସିବି .....ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଅ ସମସ୍ତେ!)