: ଅଧ୍ୟାପିକା ରଞ୍ଜିତା ପାତ୍ର

ଦିନ ଦ୍ବିପହର, ଲୋକଙ୍କ ଚଳପ୍ରଚଳ ନାହିଁ୤ ସେଦିନ ରାଧାର ମା’ ବସିଥାଏ ରାସ୍ତାକଡ଼ରେ୤ ଶରୀର ଅର୍ଦ୍ଧ ଅନାବୃତ୤ ମୁଣ୍ଡରେ ତେଲନାହିଁ କି କୁଣ୍ଡା ମଧ୍ୟ ହୋଇନାହିଁ୤ କିପରି ବଡ଼ ନିରାଶ ଭାବନା ଭିତରେ ସେ ଝୁଲୁଥାଏ୤ ଏହିପରି ସେ ସ୍ଥାନେ ସ୍ଥାନେ ବସେ ନିରସରେ୤ ବସି ଭାବୁଥାଏ, ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକ ପୁରିବ କିପରି? କିପରି ଭୋକର ଜ୍ବାଳାରୁ ରକ୍ଷା କରିବା ତାର ଛୋଟିଆ ପରିବାରକୁ୤

କିଛି ଖାଦ୍ୟପଦାର୍ଥ ଓ ପନିପରିବା ଚୋରି କରି ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକୁ ପୁରାଇବି ବୋଲି ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଥାଏ୤ ଦିନପରେ ଦିନ ଏହିପରି ଚୋରି କରି ଗଡ଼ିଚାଲେ୤ ସବୁ ସମୟରେ ଚୋରି କରି ପେଟ ଚାଖଣ୍ଡକୁ ପୁରେଇବା ସମ୍ଭବ ହୁଏନାହିଁ୤ ଅନେକ ଦିନ ଭୋକ ଉପାସରେ ଗଡ଼ିଚାଲେ୤ କାରଣ ବଣ ପାହାଡ଼ରେ ଆଉ କିଛି ଖାଦ୍ୟପଦାର୍ଥ ମିଳୁନାହିଁ କି ଚାଷ ଜମି ମଧ୍ୟ ନାହିଁ୤ କାମ ମଧ୍ୟ କେହି ଦେଉନାହାନ୍ତି୤

ସବୁଦିନ ସମାନ ଯାଏନାହିଁ ନ୍ୟାୟରେ ଦିନେ ଗ୍ରାମରେ ଗୁଜବ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ୤ ରାଧାର ମା’ ଛୁଆ ଚୋରୀ କରି ନେଇଛି୤ ଗୁଜବ ଭୟଙ୍କର ରୂପ ଧାରଣ କରେ୤ ଜଣେ ଲୋକ ପ୍ରତିଶୋଧ ପରାୟଣ ହୋଇ ବାଡ଼ିରେ ପିଟିବାରେ ଲାଗିଥାଏ୤ ଏହା ଦେଖି ଆଖପାଖ ଟୋକା, ବୁଢ଼ା, ଛୁଆ ସବୁ ତାକୁ ଟେକା ପଥର ଓ ଛାଟରେ ମାରିବାକୁ ଲାଗିଲେ୤ ସତେ ଯେପରି କାହାର ଛୁଆକୁ ରାଧାର ମା ମାରିଦେଇଛି୤ କିଛିକ୍ଷଣପରେ ସଂକଟାପନ୍ନ ଅବସ୍ଥାରେ ସମସ୍ତେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଚାଲିଗଲେ୤

ପରେ ପରେ ହଜିଥିବା ଛୁଆଟି ମିଳିଗଲା୤ ଏକ ବାଳିକାର କାଖରେ ବୁଲୁଥିଲା ଦୀର୍ଘସମୟ ହେଲା୤ ବାଳିକାଟି ସେଠାରେ ଆସି ଛୁଆଟିକୁ ଧରି ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ସବୁ ସର୍ବନାଶ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା୤ ସେତେବେଳକୁ ରାଧାର ମା’ ଉପରେ ମାଡ଼ ବର୍ଷଣ କମି ଯାଇଥିଲା ମାତ୍ର ଦରମଲା କରି ସାରିଥିଲା୤

ତା’ପରଦିନ ରାଧାର ମା’ ଏ ଦୁନିଆ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଗଲା ଆରପାରିକୁ୤ ଅନାଥ ହୋଇଗଲା ରାଧା୤ ରାଧାର ବୟସ ସାତ କି ଆଠ ବର୍ଷ ହେବ୤ ‘ଗୁଜବ’ ଶବ୍ଦଟିକୁ ରାଧା ବୁଝି ପାରୁନଥାଏ୤ ବାରମ୍ବାର ପଚାରୁଥିଲା ମା କି କାହାର ବାଡ଼ିରୁ ଗୁଜବ ଚୋରି କରିଛନ୍ତି! ମା’କୁ ଲୋକମାନେ କାହିଁକି ମାରିଦେଲେ୤

ରାଧା ବାରମ୍ବାର ଭାବୁଥାଏ ଏହି ‘ଗୁଜବ’ ତ ମୁଁ ଖାଇନାହିଁ୤ ମା କି ଏକା ନିଜେ ଖାଇଦେଲେ? ରାଧା କାନ୍ଦୁଥାଏ... କାନ୍ଦୁଥାଏ...

ହାଏ ଗୁଜବ

ଗୁଜବ !

ଗୁଜବ!

ଶାନ୍ତିନୀଡ଼, ଛାତ୍ରୀ ନିବାସ ପରିସର

ଉତ୍ତର ଓଡ଼ିଶା ବିଶ୍ବବିଦ୍ୟାଳୟ, ବାରିପଦା

ମୟୁରଭଞ୍ଜ, ଓଡ଼ିଶା

ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ : ୮୨୪୯୭୮୧୨୪୫