: କଳ୍ପତରୁ ମିଶ୍ର

ମାମୁନି ଆମର ସୁନା ନାକୀ ଝିଅଟାଏ

ମାମୁନି ଆମର ସଭିଠୁ ଆଦର ପାଏ୤

ପଢ଼ା ବେଳେ ପଢେ, ଖେଳ ବେଳେ ଖେଳେ

ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ଗୀତ ଗାଏ, ପୁଣି କେତେ ଧୂଳି ଘର ତୋଳେ୤

ପିନ୍ଧି ଦିଏ ନିଇତି ସେ, ତା’ ବୋଉ ପିନ୍ଧା ଶାଢ଼ୀଟେ

ମଥାରେ ଓଢ଼ଣା ଦିଏ ସତେ ନୂଆ ବୋହୁଟେ୤

ହାତରେ ତା ପାଣି କାଚ ପିନ୍ଧେ ନାଲି ଟିକିଲି

ପାଦରେ ଅଳତା ପିନ୍ଧେ ଥିରି ଥିରି ତା ଚାଲି୤

ବାରିପଟ ଆମ୍ବ ମୂଳ ତା’ର ଛୋଟ କୁଡ଼ିଆ

ସାଥି ପିଲା ଡାକି ଘର ତୋଳେ ବଢ଼ିଆ୤

ବାଲି, ଗୋଡି, ମାଟି ରାନ୍ଧେ ସଜେଇ ସେ ଷଢ଼େଇ

ଡାଲି, ଭାତ ରାନ୍ଧେ କରି ଭଙ୍ଗା ମାଟିହାଣ୍ଡି କରେଇ୤

ଅମାନିଆ ତା’ର ମନ ସଦା ହୁଏ ଅସ୍ଥିର

ପ୍ରଜାପତି ପରି ଉଡୁଥାଏ ନିରନ୍ତର୤

ହାତରେ ତାହାର ଥାଏ ଆମ ପୋଷା ବିଲେଇ

ମ୍ୟାଉଁ ମ୍ୟାଉଁ ବୋବାଏ ଖାଲି

ଆଉଁସି ଦେଲେ ସେ ହୁଏ ଫୁଲେଇ

ଘୁଡୁର ଘୁଡୁର ଲାଞ୍ଜକୁ ତୋଳି୤

ଝିଅ ଅବା ହେଉ ପୁଅ ସଭିଏଁ ତ ସମାନ

ବଡ଼ ହେଲେ ରଖିବେ ତ ଦେଶ ଜାତି ସମ୍ମାନ୤

ଯେତେ ସବୁ କୁନି ପିଲା ସବୁ ଅମୁଲ୍ୟ ରତନ

ସୁନା, ହୀରା, ଲୀଳା ଠାରୁ ଅଧିକେ କର ଯତନ୤

ଅନ୍ଧାରକୁ ଦୂର କରେ ଦୀପଟିଏ ଯେସନେ

ବିକାଶ ଆଲୋକ ରାଜି ବୁଣି ଦେବେ ସେମାନେ୤

ଇତିହାସ ଆଜି ବି ତ କହେ ଶିଶୁଙ୍କର ବାରତା

ଧ୍ରୁବ, ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ, ବାଜିଆ, ଧରମା ବୀର ଆମର ଗାଥା୤

ଭାଙ୍ଗି ଦେବା ନାହିଁ କେବେ ଶିଶୁଙ୍କର ସପନ

ଭଲ ବାଟେ ନେଇ ତାଙ୍କୁ ଗଢ଼ି ତାଙ୍କ ଜୀବନ୤

ନିଳୋକ, ବନ୍ତ, ଭଦ୍ରକ

ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ : ୮୦୯୩୦୨୭୪୯୪

ଇମେଲ୍ : mishra7593@gmail.com