: ବିନୟ ମହାପାତ୍ର

ଜୀବନ

ସୁକୁମାରୀ ନଦୀଟିଏ୤

ଅନନ୍ତ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ତେଜି,

ଲମ୍ପମାରି ଧରାବତରଣ କଲା ଭାଗୀରଥି,

ଅତି ବ୍ୟାକୁଳରେ ଖୋଜୁଥିଲା,

ଧୂର୍ଜଟୀର ଜଟା।

ହେଲେ, ନାହିଁ,

କେହି ନାହିଁ ଏଠି,

ବାହୁପଶାରୀ କୋଳେ ନେଇଯିବ,

ଛାତିରେ ତା ଆଉଜାଇ ନେବ, ଆଉ

ପଚାରିବ ଯାତ୍ରା କିପରି ଥିଲା ?

ଜୀବନ ତ ଯାତ୍ରାଟିଏ,

ପଥ ଜଣାନାହିଁ, କିନ୍ତୁ

ଗନ୍ତବ୍ୟ ତ ମହୋଦଧୀ ମୋର

କେବଳ ଜାଣିଛି ଏତିକି ।

ଯେଉଁଠାରୁ ଆରମ୍ଭ ମୋ ପଥ,

ସେଇଠି ସମାପ୍ତ,

ବିଚିତ୍ର ଏ ସୃଜନୀର ତନ୍ତ୍ର ।

କୁଳୁକୁଳୁ ବୋହିଗଲା

ଝରଣାର ରୂପ ନେଇ

ଚପଳ ଶିଶୁମତି ମୋର,

ହେଲେ ଦୁନିଆଁ ନିଷ୍ଠୁର ।

ପଥ ଅଟକାଏ ଅଚଳ ପର୍ବତ,

ଦୁର୍ଗମ ବନ, କଙ୍କରୀତ ପଥ,

ହେଲେ ସେ କିବା ଜାଣନ୍ତି

ପରମାଣୁ କେତେ ଯେ ଶକତ ?

କିଏ ଅବା ଅଟକାଇ ନେବ ପାଦ ମୋର

ରୁନ୍ଧି ମୋର ପଥ ?

ସମତଳେ ଯୌବନ ମୋ

କାୟା ମୋ ବିଶାଳ

ଉଦଣ୍ଡ ମୋ ମତି,

ତୃଷାର୍ତରେ ଢାଳି ଦେଲି ଜଳ,

ଦେଲି ଦଣ୍ଡ ଯିଏ ରୋଧେ ପଥ ମୋର ।

ପ୍ରିୟଜନ ମିଳିଗଲେ କେତେ,

କାନ୍ଧରେ ମିଶାଇ କାନ୍ଧ

ସହଯାତ୍ରା କଲେ ମୋର ସାଥେ ।

ଦେଇଗଲି ସନ୍ତତି ଜନ ଜନ ପାଇଁ,

କେତେ ଯେ ସଭ୍ୟତା କୂଳେ ଗଲି ଦେଇ,

ତଥାପି ଚାଲିଛି ଖୋଜି ସମୁଦ୍ର ଠିକଣା।

ଶୁଭେ କରାଳ ସମୁଦ୍ରର ଡାକ,

ଜାଣିଛି ମୁଁ ଆଉ ବେଶିଦୂର ନୁହେଁ

ସମୁଦ୍ର ନିକଟ।

ଆଜି ନ ହେଲେ,

କାଲି ତ ସରିବ ଏ ଯାତ୍ରା,

କିନ୍ତୁ ସରିବନି ଜୀବନର ଗାଥା।

ନଦୀ କିବା ମରେ କେବେ ରବିତଳେ,

ବୋହି ଚାଲିଥିବ ଅମୀୟର

ଧାରା କାଳେ କାଳେ।

ଜୀବନ ତ ନଦୀଟିଏ ପରି, ହେଲେ

ମରେ ନାହିଁ ମୃତ୍ୟୁ ସାଥେ ସାଥେ।

ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟୀ ସିଏ,

ଯିଏ ଜିତିପାରେ ସକଳ ହୃଦୟ

ନିଜ ପ୍ରେମବଳେ।