: ଅଶୋକ ବିଶ୍ବାଳ

ସ୍ଥବିର ସ୍ପନ୍ଦନ - (ତାୱାଙ୍ଗ ପର୍ବତର ଆତ୍ମା)-୨

ଦିନେ କହିଲି ମୁଁ ତାକୁ

ଛାଡି ଚାଲିଯିବା ପାଇଁ

କେଉଁ ଦୂର ଅରଣ୍ୟକୁ

ଚାଲିଯିବା ପାଇଁ ଭଙ୍ଗା କୁଟୀରକୁ

ଫେରିଯିବା ପାଇଁ

ପର୍ବତ କୋଳକୁ ୤

ଆଉ ସେ ଚାଲିଗଲା

କିଛି ନକହିକି

ପଛକୁ ଟିକେ ଅନାଇଲା ନାହିଁ

ଟିକିଏ ବୁଲି ଦେଖିଲାନି

ଏତେ ଫୁଲ ଲଗାଇତ ଥିଲା ୤

ପଚାରିଲି ମୁଁ ସେଇ ଯେ ଫୁଲକୁ

ବଢାଇଥିଲା ଏତେ ଯତ୍ନକରି

ବଗିଚାର ପକ୍ଷୀକୁ ମୁଁ ପଚାରିଲି

ତାର ସନେ୍ଦଶର କଥା

ଝରଣା ପାଣିକୁ ମନ କଥା ପଚାରିଲି

ଉତର କେହି ତ ନଦେଲେ

ଜାଣିଥିଲେ ତ ସେମାନେ

କେହି କିଛି ନ ତ କହିଲେ ୤

ସେଦିନ ସଂଜରେ ଡାକିଲି ମୁଁ ତାକୁ

କହିଲି ଫେରି ଆସିବାର ପାଇଁ

ଚାଲିଆସୁ ଅଗନାଗ୍ନି ବନସ୍ତରୁ

ଫେରିଆସୁ ଉଚ୍ଚ ପର୍ବତ ଦେଶରୁ

ନଥିଲା ସେ ଫୁଲର ପାଖରେ

ନଥିଲା ତ ବଗିଚାରେ

ନଥିଲା ସେ ଝରଣା କୂଳରେ

ତଥାପି ମୁଁ ତାକୁ ଡାକୁଥିଲି ୤

କିଛି ଦିଶୁ ତ ନଥିଲା

ଉତର କିନ୍ତୁ ସେ ଦେଉଥିଲା

କାହିଁ କେତେ ଦୂରୁ

ଆଖି ପିଛୁଳାକେ

ଛୁଟି ଆସିଲା ମୋର ବାହୁ ବନ୍ଧନକୁ

ହୃଦୟ ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଉଥିଲା ୤