: ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ଭୁଏ

ଚାକିରି କଲ ପଏସା କମାଲ

ନିଜ୍ କେ ଭାବଲ ମହାନ୍

ଗାଡ଼ି ମଟର ଘର ଦ୍ୱାର୍ କଲ

ହେଲ ତମେ ସିଆନ୍ ,

ରାଏଜ୍ ଗଲ ଟ୍ରେନ୍ ଚଢ଼ଲ

କମାଲ ଟଁକା ପଏସା

ସିଖଲ କେତେ ଚାଲି ଚଲନ୍

ନୁଆଁ କେତେ ଭାସା,

ମାଁ ବୁଆ ଘର୍ ବଂଧୁ ବାଂଧବ

ଗଲ ସମକୁ ଭୁଲି,

ପଡ଼ାଲା ଲିଖାଲା ବଢ଼ାଲା ଉଢ଼ାଲା

ତାହାକୁ ଗଲ ଭୁଲି,

ମାଁ ବୁଆ କାଏଁ ପାପ୍ କରିଥିଲେ

ଅଁଟି ହେଲା ସୁଇନ୍,

ଶାଶ ଶଶୁରର୍ କାଏଁ କପାଲ

ପାଏଲେ ଏତ୍କି ପୁଇନ୍,

ମାଁର ସେନେହ୍ ବୁଆର୍ ପରିଶ୍ରମ

ନାଇଁ ପଡ଼େ କାଏଁ ସୋର୍,

ମାଁ ବା କେ ଭୁଲି ସାସ୍ ସସୁର୍ କେ

କହୁଛୁ ମୋର୍ ମୋର୍,

ପାଠ୍ ସାଠ୍ ସବୁ ତୋର୍ ବେକାର୍ ହେଲା

ନାଇଁ ପାଏଲୁ ଗିଆନ୍,

କାଣା ପାଏଲୁ ଯେ ଏତେ ଗରବ୍

ନିଜ୍କେ ଭାବୁଛୁ ମହାନ୍,

ଧନ୍ ସଂପତି ଛୁଆ ପିଲା ମାଏଝି

ସାଂଗେ ନାଇଁ ଯାଆନ୍

ଦିନେ ହେଲେ କେଭେ ସେବା ନାଇଁ କଲୁ

ଯେ ତୋର୍ ଲାଗି ଭଗବାନ୍,

ଅନୁତାପ୍ କର୍ବୁ ଲୁହୁ ଝରାବୁ

ରକତ୍ ହେବା ପାଏନ୍,

ଛାର୍ ଛିଦରା ସବୁ ଗରବ୍

ଭାଂଗି ହେବା ଗୁଣ୍,

ସମିଆ ସର୍ବା ପୁର୍ଥୀ ଉଲ୍ଟିବା

ଚାଲୁଥିବେ ସଭେ ମସାନ୍,

ଅନ୍ତରେ ତୁଇ ପସ୍ତାବୁ ଦିନେ

ଜାନ୍‌ଲେ ମାଁ ବୁଆର ଠାନ୍ l