: ସୁଧାଂଶୁ ଦ୍ବିବେଦୀ

ମୂଳ ବ୍ରାଜିଲ : ପାଉଲୋ କାର୍ବଲହୋ

ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାନୁବାଦ : ସୁଧାଂଶୁ ଦ୍ବିବେଦୀ

କେବେ କେବେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ଏଭଳି ସରଳ କାହାଣୀଟିଏ ଦରକାର ହୁଏ, ଯାହାକି ଭୀଷଣ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଦିନରେ ବି ଶୀତଳ ପବନ ପରି ଆତ୍ମପ୍ରକାଶ କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ୤ ବୀଣାର ତାର ଭଳି ସୁନ୍ଦର ପଂକ୍ତି ସଦୃଶ ଝଙ୍କୃତ ହେବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ୤ ସେଇ ସବୁ ମୁହୂର୍ତ୍ତଗୁଡ଼ିକ ଆମ ଭିତରେ ମାନବୀୟ ଭାବର ସଂଚାର ଆଣିଥାଏ୤

ଏଇଭଳି ପରିସ୍ଥିତିରେ ମୋ ସ୍ମୃତିର ଇଲାକାରେ ଅନେକ ସମୟରେ ଧାଡ଼ିଏ ହସ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହୁଏ୤ ସେହି ହସକୁ ବାରମ୍ବାର ଭୁଲିବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ସତ୍ତ୍ବେ ବି ସରଳ-ନିଷ୍କପଟ-ନିଶ୍ଚଳ ହସ ଧାଡ଼ିଏ ଆହୁରି ଝଲସି ଉଠେ୤

ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ବାରବର୍ଷ ହୋଇଥିଲା ସେତେବେଳେ ମୁଁ ସାଇକେଲରୁ ପଡ଼ି ଯାଇଥିଲି୤ ଦେହ ଓ ମୁଣ୍ଡର ଅନେକ ସ୍ଥାନରେ ଭୀଷଣ କ୍ଷତ ହେଲା୤ ଏଇମିତି ଖୁସି ଖୁସିରେ ସାଇକେଲ ଚଳାଇବାକୁ ବାହାରିଥିଲି, ଶେଷରେ ହାତ-ଗୋଡ଼ ଭାଙ୍ଗିଲି୤ ଆଉ ସେଇ ସାଇକେଲଟା ତଳେ ପଡ଼ି ଆଗ ଚକ ଘୁରୁଥାଏ୤ ଜଣା ଯାଉଥାଏ ସେ ଯେମିତି ମୋତେ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ଡେଭିଲ୍ ପରି ହସୁଛି୤

ମୁଁ ସାଇକେଲରୁ ପଡ଼ିଯିବାପରେ ଏଲିସ୍ ମଧ୍ୟ ଜୋରରେ ହସି ଉଠିଲା୤ ସେ ଯେତେ ଜୋରରେ ଖିଲି ଖିଲି ହୋଇ ହସୁଥାଏ, ମୋ ମନରେ ତା’ପ୍ରତି ସେତେ ଘୃଣା ଓ ହିଂସାର ପରିମାଣ ବଢ଼ି ଯାଉଥାଏ୤ ହସି ହସି ତା ପେଟରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ ବି ତା ହସ ବନ୍ଦ ହେଉନଥାଏ୤

“ଏଥର ହସ ବନ୍ଦ କରିବୁ ନା ଦେଖିବୁ ଏବେ...?” ମୋ ଭଏସକୁ ଶେଷ ସ୍କେଲରେ ରଖି ତାକୁ ଧମକାଇଲି୤

ମୋ ଧମକ ଶୁଣି ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ସେ ସ୍ତମ୍ଭିତ ହେଲା, ଆଗରୁ କେବେ ମୋତେ ଦେଖି ନଥିବା ପରି ପୁଣିଥରେ ସଂଯମତା ହରେଇ ପୂର୍ବପରି ହସିବାକୁ ଲାଗିଲା୤

“ଏମିତି ହସ କଂସେଇ ଘର ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଶୋଭା ପାଏ୤ ତା’ଛଡ଼ା ତୋ ଭଳି ଝିଅର ଆଉ କଣ କାମ ଅଛି ଯେ..! ଢଙ୍ଗର କାମଟିଏ ତ କରି ପାରିବୁନି୤ ଅସହାୟତା ସମୟରେ ଫେଁ ଫେଁ ହୋଇ ହସିବୁ୤” ତା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହିବାପରେ ପୁଣି ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବିଲି, “ଝିଅମାନଙ୍କର କଣ ଅଛି? ଅପଦାର୍ଥ ଜାତି... କୂଅବେଙ୍ଗପରି...୤ ଆଉ ଯାହା ଥାଉନା କାହିଁକି, ମୁଣ୍ଡରେ ବୁଦ୍ଧି ଦେବାପାଇଁ ଭଗବାନ କଞ୍ଜୁସି କରିଦେଇଛନ୍ତି୤”

ତାପରେ ଆଉ କଣ ହୋଇପାରେ? ତା’ ମୋ ସହିତ ଆରୋପ ପ୍ରତ୍ୟାରୋପର ତର୍କ-ବିତର୍କ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା୤ “ତୁମେ ଏମିତି... ସେମିତି... ସାହସ ଅଛି ତ କରି ଦେଖାଇଦିଅ୤ ଏମିତି କେତେ ତୁ... ତୁ... ମୁଁ... ମୁଁ... ର ଝଗଡ଼ା ଚାଲିଲା୤”

“ଆଚ୍ଛା, ତା ହେଲେ ଦେଖିବା ଏଇ ଚଟାଣର ଶୀର୍ଷକୁ ଯାଇ କିଏ ପ୍ରଥମେ ତଳେ ଆସି ପହଞ୍ଚୁଛି?” ମୁଁ ଦମ୍ଭ ଦେଖାଇଲି୤

ଦୁହେଁ ନିଜ ନିଜ ସାଇକେଲ୍ ଧରି ଚଟାଣ ଉପରକୁ ଚଢ଼ିବା ଆରମ୍ଭ କଲୁ୤ କ୍ଷତର ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଚଟାଣର ଶୀର୍ଷ ସ୍ଥାନକୁ ଯିବାପାଇଁ ଇଚ୍ଛା ନଥିଲେ ବି ଏଲିସର ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜକୁ ସ୍ବୀକାର କରିବାକୁ ହେଲା୤

ଯେମିତି ହେଉ ଦୁହେଁ ଚଟାଣର ଶୀର୍ଷରେ ପହଞ୍ଚି ସାରିବା ପରେ ତଳକୁ ଆସିବା ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଲୁ୤

“ଦେଖିବା କାହା ସାଇକେଲ୍ ପ୍ରଥମେ ତଳେ ପହଞ୍ଚୁଛି?” ମୁଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆଗତ କଲି୤

ଅବସାଦ, ଭାବନା, ଆବେଗ ଓ ଦୁହିଁଙ୍କ ମନରେ ଜିଦ୍ କରିବାର ସଂଘର୍ଷ୤ ବିଲକୁଲ୍ ସାଥିହୋଇ ଅପାତତଃ ଜଣେ ଅନ୍ୟଜଣଙ୍କର ସ୍ପର୍ଶରେ ଆମେ ଦୁହେଁ ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇଲୁ୤

“ଆରେ ଏ ଝିଅଟା ତ ସତରେ ବଡ଼ ହୁସିଆର୍୤” ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ୤ ହେଲେ ତଳେ ପହଞ୍ଚୁ ପହଞ୍ଚୁ ସାଇକେଲର ଅସନ୍ତୁଳନ ହେତୁ ଧକ୍କା ଲାଗିଗଲା୤ ସାଇକେଲ୍ ଗୋଟେ ଜାଗାରେ ଆଉ ଆମେ ଦୁହେଁ ଛିଟିକି ହୋଇ ସଡ଼କ ଉପରେ ପଡ଼ିଲୁ୤

“ଆଉ ନୁହେଁ୤ କେବେ ଆଉ ସାଇକେଲ୍ ଚଳାଇବିନି୤ ଥରେ ନୁହେଁ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଦି’ଥର ପଡ଼ିଲିଣି୤” ଦେହକୁ ଝାଡ଼ି ହୋଇ ତଳୁ ଉଠି ଭାବିଲି୤ “ତେବେ ଧକ୍କା ହେଲା କେମିତି?” ସଠିକ୍ କାରଣ କଣ ବୁଝି ପାରୁନଥିଲେ ବି ମୋର କିଛି ଦୋଷ ନଥିଲା, ସବୁ ଦୋଷ ଏଲିସ ର୤ ରାଗରେ ତା ନିକଟରେ ପହଞ୍ଚିବାରୁ ସେ ପଦେ ବି ଉଚ୍ଚାରଣ ନ କରି ଭୋ ଭୋ ହୋଇ କାନ୍ଦି ଉଠିଲା୤

ଯଦ୍ୟପି ଚତୁରା ଝିଅଙ୍କ ଭଳି ଅନ୍ୟକୁ ବୋକା କରିଦେବାପାଇଁ ନକଲି କାନ୍ଦ କାନ୍ଦୁନଥିଲା, ହେଲେ କୌଣସି ସିନରେ ଅଭିନୟ କରୁନଥିଲା ସେ୤ ମୋତେ ଜଣାଗଲା ବୋଧହୁଏ ସେ ଗମ୍ଭୀର ଭାବରେ କ୍ଷତାକ୍ତ ହୋଇଛି୤

ତା’ପରେ ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଲୁହ ଭରି ମୋତେ ଥରେ ଦେଖିନେଲା ସେ୤ ତା’ ଆହି ଭିତରେ ଯେଭଳି ଭାବଥିଲା ମୋତେ ତାହା ବୁଝିବାକୁ ବିଳମ୍ବ ହେଲାନି୤ ହୁଏତ ସେ ସନ୍ଦେହ କରୁଛି ମୁଁ ତାକୁ ଏକାକୀ ପାଇ କୌଣସି ଦୁଷ୍ଟାମୀ କରିବି, ତା’ ଅସହାୟତାର ଫାଇଦା ଉଠେଇବି୤ ହେଲେ ବାସ୍ତବିକ୍ ଏଇୟା ଯେ ମୁଁ ତାକୁ କେବଳ ସାହାଯ୍ୟ କରିବା ବ୍ୟତୀତ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଆଉ କିଛି ବି ଅଭିଳାଷ ନଥିଲା୤

“ଜୋର୍ ଆଘାତ ଲାଗିଲାକି?” ରୁଦ୍ଧକଣ୍ଠରେ ପଚାରିଲି୤

ଏବେ ସେ କାନ୍ଦୁନଥାଏ୤ ହେଲେ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ତା ପାଇଁ ଅନେକ ଚିନ୍ତା ଘାରୁଥିଲା୤ ଅଚାନକ ମୋ ଦୃଷ୍ଟି ସଡ଼କ ଉପରେ ପଡିଥିବା ସାଇକେଲ ଦୁଇଟା ଉପରେ ନିବଦ୍ଧ ହେଲା୤ ଅସାମଞ୍ଜସ୍ୟ ଭାବରେ ଯୋଡ଼ି ହୋଇ ପଡ଼ିଥାଏ ସାଇକେଲ୍ ଦୁଇଟି୤

‘ଦେଖ୍, ଆମ ସାଇକେଲ କେମିତି ଜଣେ ଜଣକୁ ଚୁମ୍ବନ ଦେଉଛନ୍ତି୤” ବାତାବରଣ କୁ ସତେଜ କରିବା ପାଇଁ ସ୍ବତଃ କହିଦେଲି୤ ମୋ କଥା ଶୁଣି ସେ ଖିଲି ଖିଲି ହସି ଉଠିଲା୤ ପୁଣି ମୁଁ ହାତବଢ଼ାଇ ତାକୁ ତଳୁ ଉଠେଇବା ବେଳେ ସେ ଆହୁରି ଅଧିକ ହସି ଉଠିଲା୤

“ଚାଲ, ମୁଁ ତତେ ଘରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଦେବି୤ ତୋତେ ଛାଡ଼ି ଆସିଲେ ତୋ ସାଇକେଲକୁ ନେଇ ପହଞ୍ଚାଇଦେବି୤”

ଜଣେ ଜଣକୁ ସାହାରା ଦେଇ ହସି ହସି ଚଟାଣରୁ ତଳକୁ ଆସିଲୁ୤ କ୍ଷତପାଇଁ ସେ ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ଚାଲୁଥାଏ୤

ତା’ଘରେ ପହଞ୍ଚିବାମାତ୍ରେ ତା ମା ଘର ଭିତରୁ ଦୌଡ଼ି ବାହାରକୁ ଆସିଗଲେ୤

“ଡରି ଯାଅନି ମାମା! ମୁଁ ବିଲକୁଲ୍ ଠିକ୍ ଅଛି୤” ସେ ତା ମାଙ୍କୁ ଆଶ୍ବାସନା ଦେଉଥାଏ୤

“ତା ହେଲେ ମୁଁ ଏବେ ଯାଉଛି୤ ପୁଣି ଆସି ତୋ ସାଇକେଲ୍ ଦେଇଯିବି୤”

ମୋତେ ସମ୍ମତିର ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲା ସେ୤ ଫେରିବା ବେଳେ ତା କ୍ଷତାକ୍ତ ଶରୀର ଭିତରୁ ମୋନାଲିସାର ହସ ଦେଖିପାରୁଥିଲି ମୁଁ୤

ମୋ ଗୋଡ଼ରେ କମ୍ପନ ହେଉଥାଏ୤ ମୋ କ୍ଷତରୁ ରକ୍ତ ଝରି ଶୁଖି ଯାଇଥାଏ ତଥାପି ମନ ହେଉଥାଏ ଆଉଥରେ ଏଲିସ୍ ସହ ସାଇକେଲରେ ଧକ୍କା ଖାଇବାକୁ୤

କ୍ଷତ-ବିକ୍ଷତ ସତ୍ତ୍ବେ ଶୀଘ୍ର ଯାଇ ଚଟାଣ ଉପରକୁ ଚଢ଼ିଲି୤ ତା ସାଇକେଲକୁ ଉଠେଇଲି ଓ ତା ଘରେ ପହଞ୍ଚାଇ ଫେରି ଆସିଲି୤

ଆଜି ବି ଯେବେ ମୋତେ ହସିବାକୁ ମନ ହୁଏ ତା ସହ ଘଟିଥିବା ସାଇକେଲ ଏକ୍ସିଡେଣ୍ଟ୍ ଘଟଣାଟି ମସ୍ତିଷ୍କରେ ବାରମ୍ବାର ଉଦୟ ହୋଇଯାଏ୤ ଦୁଇଟି ସାଈକେଲ ନିଜ ଭିତରେ ଯୋଡ଼ି ହୋଇ ତଳେ ପଡ଼ି ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଚୁମ୍ବନ ଦେଉଥାନ୍ତି୤ ଆଃ - ଏମିତି ଅନେକ ଘଟଣା ଘଟେ ଦିନଚର୍ଯ୍ୟାରେ୤ ତେବେ ଏଇ ସାମାନ୍ୟ ଘଟଣାଟି ମୋତେ ବୁଝେଇଦିଏ ବାସ୍ତବିକ୍ ପ୍ରେମ ତା ହେଲେ କଣ ହୋଇପାରେ....!!!

ଯୋଗ ଫର ଲାଇଫ୍

ବିଚି-୭୪, ସେକ୍ଟର-୧, ସଲ୍‌ଟଲେକ୍, କଲିକତା-୬୪

ଭ୍ରାମ୍ୟଭାଷ : ୯୬୮୧୩୭୩୫୧୨