: ଅରବିନ୍ଦ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ

ପ୍ରଶାନ୍ତ ସବୁଦିନ ପରି ନିଜ ଅଫିସକୁ ବାହାରିପଡିଲା୤ କେତେବେଳୁ ଡ୍ରାଇଭର ଗାଡି ଆଣି ଘରସାମନାରେ ଠିଆ କରିଥିଲା୤ ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ଉଠିଲେ ମଧ୍ୟ କେମିତି କେଜାଣି ସବୁ ସମୟ ନିଅଣ୍ଟ ପଡେ୤ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଗୁଡାଏ ଫୋନ କଲ ଆଟେଣ୍ଡ କଲା୤ ଆସ୍ଥା ଚ୍ୟାନେଲର ଯୋଗ ପ୍ରାଣାୟାମ ତ ସିଏ ଛାଡ଼ିପାରିବ ନାହିଁ୤ ତେଣୁ ସେଥିପାଇଁ ଘଣ୍ଟେ ସମୟ ସବୁଦିନ ଦିଏ୤ ପଛପଟରୁ ଘରଣୀ ସିପ୍ରା କାନେ କାନେ କହିଦେଉଥିଲେ, ”ମନେ ରହିଲା ଟି! ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଗୋଟେ ଦଶ କେଜିଆ ବାସୁମତି ଚାଉଳ ପ୍ୟାକେଟ ଧରି ଆସିବ, ଭୁଲିବନି୤ ଆଜି ପୁରୁଣା ଚାଉଳ ବସ୍ତାରେ ଅଳ୍ପ ଅଛି୤ ଦିନେ କି ଦି ଦିନ ଯିବ୤ ମୁଁ ଆଉ କାହା ହାତରେ ମଗେଇ ପାରିବିନି, ବୁଝିଲ?”

“ହଉ ହଉ , ଆଣିବି ୤କେତେ ଥର ସେଇ କଥା କହୁଛ |”

“ତୁମେ ଯେଉଁ ଭୋଳା ଲୋକ , ଏବେ କଥା ଆଉଟିକେ କୁ ମନେ ନଥିବ ପରା ?”

ଘରଣୀଙ୍କ କଥାକୁ ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ ଗାଡି ଷ୍ଟାର୍ଟ ହେଇଯାଇଥିଲା୤ ଗାଡି ଗଡିଚାଲିଲା କଲେକ୍ଟରଙ୍କ ଅଫିସ ଆଡେ୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ହେଲା କଲେକ୍ଟର | ପୂର୍ବରୁ ମାଲକାନଗିରିରେ ଥିଲା୤ ଏବେ ବଦଳିହୋଇ ଆସିଛି ସମ୍ବଲପୁରକୁ୤ ଏଇ କେତେଦିନ ହେଲା ବହୁତ କାମ ତାକୁ ଅଥୟ କରି ଦଉଛି ୤ନିଜ ଘରକଥା ସବୁ ଭୁଲିଯାଉଛି ୤ସରକାରଙ୍କ ନୂଆ ଦରମା ପାଇବା ପାଇଁ ସବୁ ଅଫିସ ପରି ତା ଅଫିସ ରେ ମଧ୍ୟ କାମ ଉପରେ କାମ ୤ସମସ୍ତେ ଖାଲି ଡହଳ ବିକଳ କେବେ ନୂଆ ବଢା ଦରମା ପାଇବେ ୤ଦିନ ରାତି ଚବିଶ ଘଣ୍ଟା କେବଳ ସେଇ ଗୋଟିଏ କଥା ଆଲୋଚନା୤ କାହାର କେତେ ଦରମା ବଢିବ୤ କିଏ କେତେ ଅଧିକ ପାଇବ |

ଏସବୁ କଥା ଶୁଣି ଶୁଣି ପ୍ରଶାନ୍ତ ମନେ ମନେ ଭାବେ ଯେ, ସବୁ ଚାକିରିଆ ଭାବନ୍ତି ଦରମା ବଢିଗଲେ ଦୁଃଖ ଯିବ୤ କିନ୍ତୁ ସତରେ କଣ ସେୟା ହୁଏ? ଯଦି ସେମିତି ହେଉଥାନ୍ତା, ତା ଚାକିରି ଆରମ୍ଭରୁ ଏ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେତେଥର ଦରମା ବଢିଛି କିନ୍ତୁ କାଇଁ ତା ଜୀବନରେ ସେମିତି କିଛି ବିରାଟ ପରିବର୍ତନ ଆସିନି ତ? ୟାଡେ ଦରମା ବଢୁ ବଢୁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଜିନିଷପତ୍ରର ଦାମ ବଢିଯାଏ୤ ତେଣୁ ବଢିଲା ଦରମାଟି ପୁଣି ବ୍ୟବସାୟୀଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରେ ପୁଞ୍ଜିପତିଙ୍କ ପାଖକୁ ଚାଲିଯାଏ୤ ଚାକିରିଆ ଯେମିତିକୁ ସେମିତି୤ କିଛି ଆଖିଦୃଶିଆ ପରିବର୍ତନ ହୁଏନି ସେମାନଙ୍କ ଜୀବନରେ୤

ଅଫିସରେ ପହଞ୍ଚି ଫାଇଲ ଭିତରେ ନିଜକୁ ନିଯୋଜିତ କଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ୤ ଫାଇଲ ପରେ ଫାଇଲ ଖେଳେଇ ଚାଲିଥିଲା୤ଦସ୍ତଖତ କରିବାକୁ ପକେଟରୁ କଲମଟି କାଢିଲା୤ ଏଇ ସେଇ କଲମ, ତାକୁ ତା ବାପା ବହୁତ ଦିନ ପୂର୍ବରୁ ଦେଇଥିଲେ୤ ଆଜିଯାଏ ସିଏ ସେଇ କଲମଟିକୁ ବହୁତ ଭଲପାଏ୤ ସବୁବେଳେ ନିଜ ପାଖରେ ରଖିଥାଏ୤ ଆଜି ବାପା ବୋଉ ତା ପାଖରେ ନାହାନ୍ତି କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ସ୍ମୃତିର ସନ୍ତକ କିଛି କିଛି ଅଛି୤ ସେ ଭିତରୁ ଏ କଲମଟି ଅନ୍ୟତମ୤ କାମ କରୁ କରୁ ହଜିଯାଉଥିଲା ସେ, ପୁରୁଣା କଥା ସବୁ ମନେ ପଡିଯାଉଥିଲା ........

ବାପା ଦୀନବନ୍ଧୁ ବିଶ୍ବାଳ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି ପୁରସ୍କାର ପ୍ରାପ୍ତ ଶିକ୍ଷକ, ବୋଉ କନକଳତା ଦେବୀ, ସୁଗୃହିଣୀ୤ ତାଙ୍କର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ ପ୍ରଶାନ୍ତ୤ ବହୁତ ଗେଲବସରରେ ପିଲାଦିନ କଟିଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତର୤ ତା ପାଟିରୁ କଥା ନ ସରୁଣୁ , ସବୁ ଫର୍ମାଇସ ପୂରଣ କରିଦେଉଥିଲେ ତା ବୋଉ୤ ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ୤ ବାପା ଟିକେ କଡା ମିଜାଜର ଥିଲେ୤ ସବୁବେଳେ ପାଠ ପଢା କଥା ତାଗିଦ କରୁଥିଲେ ୤ପିଲା ବେଳେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭାବୁଥିଲା ପାଠ ପଢି କଣ ସ୍ଵର୍ଗକୁ ଯିବ କି ? ସବୁବେଳେ ପାଠ ପାଠ କଣ ? ମଝିରେ ମଝିରେ ଶାଠ ବି ଦରକାର ୤କିନ୍ତୁ ବାପା ଙ୍କୁ କିଛି କହିପାରେନି ୤ତାଙ୍କ ଗମ୍ଭୀର ମୁହଁ କୁ ଆଖି ଉଠେଇ ଚାହିଁ ବି ପାରେନି ସିଏ ୤ଯାହା କୁହନ୍ତି ଶୁଣେ ୤କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ ସବୁକଥା ମାନି ପାରେନି ୤ବେଳେ ବେଳେ ତା ବାପା ତାକୁ ପାଖରେ ବସେଇ ବହୁତ କଥା ବୁଝାନ୍ତି ୤କେମିତି ତାଙ୍କ ପଢିଲା ବେଳେ ତାଙ୍କ ଗାଁ ରେ ସ୍କୁଲ ନଥିଲା ୤କେତେ କଷ୍ଟ ରେ ଦଶ କିଲୋମିଟର ଚାଲିଚାଲି ଅନ୍ୟ ଗାଁ ରେ ଥିବା ସ୍କୁଲ କୁ ତା’ ବାପା ପଢିବାକୁ ଯାଉଥିଲେ ୤ଘରୁ ଲୁଣ ଲଙ୍କା ସହିତ ବାସି ତୋରାଣି ପିଇ ଦିନ ସାରା ରହିବାକୁ ପଡୁଥିଲା ୤ଯେତେ କଷ୍ଟ ପଡୁ ପଛେ ପାଠ କୁ କିଏ ଆଗ ବୁଝି ଅବଧାନ (ଗାଁ ଚାଟଶାଳୀ ର ଶିକ୍ଷକ )ଙ୍କୁ ଠିକ ଠିକ ଉତ୍ତର କହିବ , ସେଇଥିରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ହେଉଥିଲା ୤ପଣକିଆ, ଜ୍ୟାମିତି ସୂତ୍ର , ଗଣିତ ର ସୂତ୍ର ସବୁ ମୁଖସ୍ଥ ଥିଲା ୤

ସବୁ ଶୁଣି ପ୍ରଶାନ୍ତ ଭାବୁଥିଲା , କାହିଁକି ଏତେ କଷ୍ଟ କରୁଥିଲେ କେଜାଣି ? ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କରି ମଧ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ ହେଲେ ୤ତା ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଯେତେବେଳେ ନିଜ ନିଜ ବାପା ଆଉ ମା ଙ୍କ ଚାକିରି କଥା କୁହନ୍ତି ସେତେବେଳେ ତାକୁ ବହୁତ ଲାଜ ମାଡେ ୤କାହା ବାପା ବ୍ୟାଙ୍କ ମ୍ୟାନେଜର ତ କାହା ମା କଲେଜ ପ୍ରିନ୍ସିପ୍ଯାଲ ୤ସେଇ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ମଉଜ ମଜଲିସ କଲାବେଳେ ସେ ନିଜକୁ ତାଙ୍କଠୁ ଅଲଗା ଭାବେ ୤ତାକୁ ସେମାନେ କେତେଥର ନିଜ ଖର୍ଚ୍ଚ ରେ ବଡ ବଡ ହୋଟେଲ ରେ କେତେ କଥା ଖୁଆଇଛନ୍ତି ୤କିନ୍ତୁ ସିଏ କେବେ ବି କିଛି କରି ପାରିନଥିଲା ୤ସେଦିନ ଯେତେବେଳେ ସିଏ ମନକରି ପରୀକ୍ଷା ସରିଲା ପରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ସିନେମା ଦେଖିଯିବା କୁ ବାହାରିଥିଲା ,ଆଉ ବୋଉ କୁ ସେଥିପାଇଁ ପଇସା ମାଗିଥିଲା , ତା’ ବୋଉ ପଚାଶ ଟଙ୍କା ବଢେଇଦେଇଥିଲେ , ଖାଇବା ବେଳେ ୤

"ବୋଉ ମୁଁ ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ ଯିବି ପରା ? ଏତିକି ଟଙ୍କା ରେ କଣ ହେବ ?"ପ୍ରଶାନ୍ତ ଅଭିଯୋଗ କରି କହିଲା I "ଟିକେଟ କେତେ ଦାମ ଜାଣିଛୁ ନା ? ଆଉ ସାଙ୍ଗମାନେ ଥିବେ ମୁଁ ଏତେ କମ ଟଙ୍କା ଧରି କେମିତି ଯିବି କହିଲୁ ? ମୋର ମାନ ସମ୍ମାନ ବୋଲି କିଛି ଅଛି ନା ନାହିଁ ?" ଖାଇବା ଟେବୁଲ ରେ ବସିଥିବାବେଳେ ବୋଉ ଯାହା ଦେଇଥିଲେ ସେତକ ନେଇ ନିରବ ହୋଇଗଲା ପରେ ପୁଣି କହିଲା , "ବୋଉ ମୋର ଟାଇମ ହେଲାଣି ଟଙ୍କା ଦେ |" ରୋଷେଇଘରୁ ବୋଉ କହିଲେ, "ମୋ ପାଖରେ କିଛି ନାହିଁ , ତୁ ବାପାଙ୍କୁ ମାଗି ନେଇଯା |"

ପ୍ରଶାନ୍ତ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଗର ଗର ହେଉଥିଲା ବେଳେ ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସୁଥିବା ବାପା ଙ୍କ ପଦଧ୍ୱନି ଶୁଣି ନିରବ ହୋଇଗଲା |

ଭିତରକୁ ଆସି ଚପଲ କୁ ଚପଲଥାକ ରେ ରଖି ବାପା ତା ଆଡକୁ ଚାହିଁ ପଚାରିଥିଲେ , “ କଣ ହେଇଛି ? କୁଆଡେ ଯିବ ସିଏ ?”

ବୋଉ କହିଥିଲା , “ପରୀକ୍ଷା ସରିଛି ତ , ସବୁ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ମିଶି ସିନେମା ଦେଖିଯିବେ ୤ଯାଉ ପିଲାଟା , ମୋ ପାଖରେ ଯାହା ଥିଲା ଦେଇଛି ୤ସିଏ କହୁଛି ହବନି ବୋଲି ୤ତା କଥା ଟିକେ ବୁଝିଲ !”

ବାପା ପାଖକୁ ଆସି ମୁଣ୍ଡ ରେ ହାତ ବୁଲେଇ ଦେଇଥିଲେ ୤ଆଉ ପଚାରିଥିଲେ “ କେତେ ଟଙ୍କା ହେଲେ ହବ କିରେ ? “

ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁ ସେ ଦିନଟି ବହୁତ ମନେ ପଡେ , ବାପାଙ୍କ ହାତ ତା ମୁଣ୍ଡଉପରେ ବୁଲେଇନେଲା ପରେ ତାକୁ ସ୍ଵର୍ଗ ସୁଖ ମିଳିଯାଇଥିଲା ୤ସେଦିନ ବାପା ବି ତା ସାଙ୍ଗରେ ସିନେମା ଦେଖି ବାହାରିଥିଲେ ୤ ତା’ର ସବୁ ସାଙ୍ଗ, ତାକୁ ଆଉ ତା ବାପା ଙ୍କୁ ଏକାଠି ଦେଖି ବହୁତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଇଯାଇଥିଲେ ୤କିନ୍ତୁ ତା ବାପା ସବୁ ଠାରୁ ଅଧିକ ସେ ଦିନ ତାକୁ ଖୁସି କରେଇଥିଲେ ୤ତା ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ପାଖରେ ତା ସମ୍ମାନ ବହୁତ ବଢେଇ ଦେଇଥିଲେ ୤ସିଏ ନିଜକୁ ବହୁତ ଗର୍ବିତ ମନେକରୁଥିଲା |ସିନେମା ଦେଖି ଫେରିବା ବାଟରେ ତା ପାଇଁ କଲମ ଟିଏ କିଣି ଦେଇଥିଲେ ୤ଆଉ ତାକୁ କହିଥିଲେ ମୁଁ ଜାଣିଛି ତୋର ସ୍ମରଣ ଶକ୍ତି ବହୁତ ପ୍ରଖର ୤ତୁ ଯାହା ଚାହିଁବୁ ତାହା ହାସଲ କରିପାରିବୁ , ମୁଁ ଚାହେଁ ତୁ ଗୋଟେ ଦକ୍ଷ ପ୍ରଶାସନିକ ଅଫିସର ହୋ |ସମାଜର ମଙ୍ଗଲ କର ୤ଲୋକେ ତୋ କାମକୁ ମନେ ରଖନ୍ତୁ ୤ତା ପରଠାରୁ ସେ ସଂକଳ୍ପ କରିନେଇଥିଲା ବାପାଙ୍କ ସ୍ଵପ୍ନ କୁ ସାର୍ଥକ କରିବ ୤ପାଠ ପଢା ରେ ସିଏ ବି ଆଗରୁ ଭଲ ଥିଲା ୤କିନ୍ତୁ ନିଜ ଶ୍ରେଣୀ ରେ ୨ୟ ହେଉଥିଲା ୤କେବେ ବି ୧ମ ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରି ପାରିନଥିଲା ୤ ସେ ଘଟଣ୤ ପରଠାରୁ ତାକୁ ନିଜ ଜୀବନ ର ଲକ୍ଷ ମିଳିଯାଇଥିଲା ୤ତା ପାଇଁ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖୁଥିବା ବାପା ଓ ବୋଉ ଙ୍କ ସ୍ଵପ୍ନ ରେ ସିଏ ନିଜକୁ ଆବିଷ୍କାର କରିଥିଲା ୤ତାକୁ ଆଉ କେହି କେବେ ୨ୟ ହେବାର ଦେଖିନାହାନ୍ତି ୤

ବାପା ବୋଉଙ୍କ କଥା ମାନି ପ୍ରଶାସନିକ ଅଫିସର ହେବାକୁ ମାନପ୍ରାଣ ଦେଇ ଲାଗିପଡିଲା ୤କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ଙ୍କ ଖେଳ ବିଚିତ୍ର , ତା’ ର ପ୍ରଶାସନିକ ଅଫିସର ହେବାର ଦିନକେଇଟା ଭିତରେ ବାପା ଓ ବୋଉ ଡକା ହକା ହେଇ ଆରପାରିକୁ ଚାଲିଗଲେ ୤ନାତି ନାତୁଣୀ ର ମୁହଁ ଦେଖି ପାରିଲେ ନଥିଲେ ୤ଅବଶ୍ୟ ସିପ୍ରା କୁ ବାପା ବୋଉ ହିଁ ପସନ୍ଦ କରି ଆଣି ତା ସହିତ ବିଭା ଦେଇଥିଲେ ୤ସିପ୍ରା ବି ବହୁତ ମନ ଦୁଃଖ କରେ ଯେ , ନାତି ନାତୁଣୀ ଙ୍କ ସୁଖ ପାଇପାରିଲେନି ବାପା ବୋଉ ୤ପ୍ରଶାନ୍ତ ଓ ସିପ୍ରା ଙ୍କର ଝିଅ ଟିଏ ୤ନା ଟି ତା’ ର ସୀମା ୤ସିଏ ବି ଛୁଆଦିନୁ ନିଜ ଜେଜେବାପା , ଜେଜେମା ଙ୍କୁ କେବଳ ଫଟ ରେ ଦେଖିଛି ୤ବେଳେ ବେଳେ ସୀମା କୁ ପ୍ରଶାନ୍ତ ତା ନିଜ ଛୋଟ ବେଳ ର କଥା ସବୁ କୁହେ ୤କିନ୍ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ଜୀବନରେ ତା ପାଇଁ ସମୟ ଦେଇପାରେନି ୤ତାକୁ କୁଆଡେ ବୁଲେଇ ନେଇ ପାରେନି ୤ସେଥି ପାଇଁ ସୀମା ଆଉ ସିପ୍ରା ଦୁହେଁ ମୁହଁ ଫୁଲାଇ ବସନ୍ତି ୤ସବୁବେଳେ କୁହନ୍ତି କି କଲେକ୍ଟର ହେଲ କେଜାଣି , ପରିବାର ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ ?

ଏତିକିବେଳେ ଫୋନ ବାଜିଉଠିଲା ....... ପ୍ରଶାନ୍ତ ପ୍ରକୂତିସ୍ଥ ହେଲା ୤ ତା ଅଜାଣତରେ ଲୁହ ଟୋପେ ଗଡିଆସିଥିଲା ତା ଗାଲ ଉପରକୁ ୤ଚାରି ଆଡକୁ ଚାହିଁଲା ୤ନାଁ ସିଏ ଏକୁଟିଆ ତା କେବିନ ଭିତରେ ୤ଲୁହ ପୋଛିଲା ୤ସିପ୍ରା ଙ୍କ ଫୋନ ଆସିଥିଲା ସେପଟ ରୁ ସିପ୍ରା କହୁଥିଲେ ....

“ଶୁଣୁଛ ! ଆମ ଝିଅ ଆଜି multiplex କୁ ସିନେମା ଦେଖିଯିବ କହୁଛି ୤ତା ସାଙ୍ଗ ମାନ ଙ୍କ ସହିତ , କଣ କହୁଛ ?”

ତର ତର ହେଇ ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା ,

“ମୁଁ ବି ଜିବି ! ତୁମେ ବି ବାହାରୁନ ......ସମସ୍ତେ ଯିବା ୤ତାକୁ କୁହ ନେଟ ରେ ଆମପାଇଁ ବି ଟିକେଟ ବୁକ କରିଦେଉ ୤ଆଉ ତୁମ ଚାଉଳ ବସ୍ତା ମଧ୍ୟ ନେଇକି ଯିବି ... ଭୁଲିବିନି |”

ସିପ୍ରା ହସୁଥିଲେ ....

ମୋବାଇଲ : ୭୦୦୮୬୬୭୭୮୫

www.molekhaa.wordpress.com