: ବିଜୟ କୁମାର ପଣ୍ଡା

ବୋଉ , ସିନେମା ଦେଖି ଯିବି ପରା ? ଏତିକି ଟଙ୍କାରେ କଣ ହେବ ? ପ୍ରଶାନ୍ତ ଅଭିଯୋଗ କରି କହିଲା୤ ଟିକେଟ ଦାମ କେତେ ଜାଣିଛୁ ? ଆଉ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଥିବେ, ମୁଁ ଏତେ କମ ଟଙ୍କାରେ କଣ ଧରି କେମିତି ଯିବି ? ମୋର ମାନ ସମ୍ମାନ ବୋଲି କିଛି ଅଛି ନା ନାହିଁ ? ଖାଇବା ଟେବୁଲରେ ବସିଥିବା ବେଳେ ବୋଉ ଯାହା ଦେଇଥିଲେ ସେତକ ନେଇ ନୀରବ ହୋଇଗଲା ପରେ ପୁଣି କହିଲା, “ବୋଉ ମୋର ଟାଇମ ହେଲାଣି ଟଙ୍କା ଦେ୤” ରୋଷେଇ ଘରୁ ବୋଉ କହିଲେ, ମୋ ପାଖରେ କିଛି ନାହିଁ, ତୁ ବାପାଙ୍କୁ ମାଗି ନେଇଯା୤ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଗର ଗର ହେଉଥିଲାବେଳେ ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସୁଥିବା ବାପାଙ୍କ ପଦଧ୍ବନି ଶୁଣି ନୀରବ ହୋଇଗଲା୤

ମା ତା ପସନ୍ଦର ଶାଗ, ବଡି ଭଜା ,ସୋରିଷ ଦିଆ ମାଛ ତରକାରୀ କରିଛନ୍ତି୤ ବହୁତ ଦିନ ପରେ ମା ହାତ ରନ୍ଧା ସୁସ୍ବାଦୁ ଖାଦ୍ୟ ମିଳିଛି, ଅତି ଖୁସିରେ ଖାଇସାରି ହାତ ଧୋଇଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ୤ ବାପାଙ୍କୁ ଭାରି ଡର ତାର୤ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି ସିନେମା ଯିବାର କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ କରିଥିଲା ସେ କିନ୍ତୁ ବାପାଙ୍କୁ ସିନେମା ପାଇଁ ଟଙ୍କା ମାଗିବାକୁ ସାହସ ଯୁଟେଇ ପାରେନି୤ ଭଲ ପାଠ ପଢେ ବୋଲି ବାପା ତାର କିଛି ଦୃଷ୍ଟାମିକୁ ଅଣଦେଖା କରନ୍ତି ସତ କିନ୍ତୁ ବାପାଙ୍କର ଗେଲ୍ହା ପୁଅ ହେବାର ସୌଭାଗ୍ୟ ପାଇଲାନି ପ୍ରଶାନ୍ତ ତାର ନିଜ ଔଦ୍ଧାତମୀ ପାଇଁ ୤ ନିରାକାର ବାବୁଙ୍କ ବଡ ପୁଅ ପ୍ରଶାନ୍ତ ୤ଗାଁ ସ୍କୁଲ ରେ ଶିକ୍ଷକତା କରନ୍ତି ନିରାକାର ବାବୁ୤ବହୁତ ସଛୋଟ ଓ ନିଷ୍ଠାପର ଲୋକ ସେ, ଗାଁ ରେ ବହୁତ ଖାତିର ତାଙ୍କର ୤ସମସ୍ତ ଅଭିଭାବକ, ଯେତେ ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ଏମିତି କି ସ୍କୁଲ ର ଅନ୍ୟ ଶିକ୍ଷକ, ଶିକ୍ଷୟତ୍ରୀ ମାନେ ନିରାକାର ବାବୁଙ୍କ ଶିକ୍ଷକତା, ଛାତ୍ର ମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ, ଦାୟିତ୍ଵ, ସମୟାନୁବର୍ତୀତା, ନିଷ୍ଠାପରତା ଆଦି ଗୁଣ ର ଭୁଇୟସୀ ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି କିନ୍ତୁ ନିରାକାର ବାବୁଙ୍କର ଦୁଃଶ୍ଚିନ୍ତା ଥିଲା ତାଙ୍କର ବଡ ପୁଅ ପ୍ରଶାନ୍ତ ର ଉଦ୍ଧତାମି ଓ ସାନ ପୁଅର ସ୍ମୃତି |ରେଭେନ୍ସା କଲେଜରେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ପରୀକ୍ଷା ଶେଷ ବର୍ଷ ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ସାରି କାଲି ଘରକୁ ଆସିଛି ଦୀର୍ଘ ଛ ମାସ ପରେ ୤ପ୍ରଶାନ୍ତ ମଦ୍ୟପାନ କରେ ଆଉ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ କମେନ୍ଟ ବି କରେ, ସେଥିପାଇଁ କେତେଥର ନିରାକାର ବାବୁଙ୍କ ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ ହେଇଛି ୤ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ଯେମିତି ବାପଙ୍କର ମାନ ସମ୍ମାନ ର କିଛି ଫରକ ପଡେନି୤ତାର ଏଇ ଦାୟିତ୍ଵହିନତା ପାଇଁ ପରିବାରକୁ କେତେ କଷ୍ଟ ସେ ନଦେଇଛି ୤ଗାଁ ନଇରେ ପହଁରିବାରେ ତାର ବହୁତ ଖୁସି୤ପିଲା ଦିନ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ମେଳ ରେ ଏ ନେଇ କେତେ ପ୍ରତିଯୋଗୀତା ହୁଏ, ବଢି ନଇ ପାଣି ରେ ଏକୁଳ ରୁ ସେକୁଳ ରୁ କିଏ କେତେ କମ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ପାର ହେଇ ପାରିବ ୤ ଆଓ ପ୍ରଶାନ୍ତ ସେଥିରେ ସବୁବେଳେ ପ୍ରଥମ |

କାଲି ପୁଣି ଦୁଇ ବରଷ ବିତି ଗଲାଣି, ସେଦିନ ପ୍ରଥମ ରଜ ଥାଏ |କାଉଂଳିଆ ପାଗ,ସୁଲୁସୁଲିଆ ପବନ ବହୁଥାଏ, ଆକାଶରେ ବଦଳ ମାଳ ମାଳ ୤ନାନା ରକମର ପିଠା ପଣା ହୋଇଥାଏ ଘରେ |ପ୍ରଶାନ୍ତ ର ମ୍ୟାଟିର୍କ ପରୀକ୍ଷା ଫଳ ବାହାରିଥାଏ ପୂର୍ବଦିନ, ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ଅଶି ପ୍ରତିଶତ ନମ୍ବର ରଖୀ ପାସ ହେଇଥାଏ ପ୍ରଶାନ୍ତ |ସେଥିପାଇଁ ନିରାକାର ବାବୁ ସ୍କୁଲ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ମିଠା ବାଣ୍ଟିଲେ|ପ୍ରଥମ ରଜ, ବହୁତ ଆନନ୍ଦ ଓଲ୍ଲାସ ର ଦିନ ୤ନୂଆ ଲୁଗା , ରଜ ପାନ , ନଇ କୂଳେ ଲାଗି ଥିବା ଦୋଳିରେ କୁନି କୁନି ପିଲା ଓ ଝିଅ ବୋହୁ ମାନଙ୍କ ଦୋଳି ଖେଳ, ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ବରଗଛ ମୂଳେ ତାସ ଖେଳ ଇତ୍ୟାଦିରେ ଦିନ ସରି ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲା ୤ ସାନଭାଇ ଓ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ଗହଣରେ ଦିନ କେମିତି କଟିଗଲା ଯେ ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁ ଜନପଡିଲାନି |ସନ୍ଧ୍ୟାଠୁଁ ଆରମ୍ଭ ହେଲା ବର୍ଷା୤ସକାଳ ଭିତରେ ଗାଁ ନଇରେ ବନ୍ୟା ପାଣି ଆସିଯାଇଥାଏ |ଉଚ୍ଚ୍ହୁଳା ନଇର ପାଇଁ ଏକୁଳ ସେକୁଳ ଖାଉଥାଏ |ସକାଳୁ ନଇ କୁଳ ଆଡେ ବୁଲି ଆସିଲାପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତର ଖୁସି କହିଲେ ନସରେ |ଆଜି ନଇ ପହଁରା ହେବ, ରାଜା ପାଗକୁ ପରୀକ୍ଷା ଫଳର ଖୁସି, ତାକୁ ଯେମିତି ଆକାଶରେ ଉଡିଲା ପରି ଲାଗୁଥାଏ ୤ନଇ ପହଁରିବା କଥା ଶୁଣିଲେ ବାପାଙ୍କଠୁ ଗାଳି ଶୁଣିବାକୁ ମିଳେ ୤ସେଥିପାଇଁ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ରଜ ପିଠା ଖାଇ, ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ନେଇ ବାହାରିଲା ନଇ କୁଳକୁ ଦୋଳି ରେ ଝୁଲିବା ବାହାନା କରି |ସାନ ଭାଇ ବି ଜିଦ ଧରିଲା ମୋତେ ବି ନେଇଚାଲ ଦୋଳି ଝୁଲେଇ ଦେବୁ ୤ସଣଭୟ କୁନାକୁ ନେଇ ଦୋଳି ଖେଳି ଆସୁଛି ବୋଲି ମା କୁ କହି ପ୍ରଶାନ୍ତ ଆସି ପହଞ୍ଚିଲା ନଇ କୂଳରେ |

କୁନାକୁ ଦଶ ମିନିଟ ଦୋଳି ଖେଳେଇ ଦେଇ ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା ତୁ ଏଇଠି ଖେଳୁଥା, କୁଆଡେ ଯିବୁନି ,ମୁଁ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟରେ ଯାଇ ଆସୁଛି ନଇକୁଳ ଆଡୁ୤ଏତିକି କହି ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି ନଇକୁଳ ଆଡକୁ ଛୁ ମନ୍ତର ହେଇଗଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ ୤କୁନାକୁ ଏକୁଟିଆ କିଛି ଭଲ ଲାଗିଲାନି ୤ବଡଭାଇ କୁ ଖୋଜି ସେ ବି ହାଜର ହେଇଗଲା ନଇକୁଳରେ |ସେତେବେଳେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ଆଉ ତାର ସାଙ୍ଗ ମାନେ ନଇ ପହଁରା ରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାନ୍ତି |କୁନା ଭାଇ ଭାଇ ଡାକି ଡାକି, ଯାଇ ନଇ କୂଳରେ ବସି ପାଣି ରେ ଚବ ଚବ ହେଉଥାଏ ୤ବଢି ପାଣିର ସୁଅ ଏକୁଳ ସେକୁଳ ଖାଉଥାଏ, ଏମିତି ପାଣି ସହ ଖେଳୁ ଖେଳୁ ଗୋଡ ଖସିଗଲା କୁନାର |ଅଥଳ ପାଣିରେ ଉବୁଟୁବୁ ହେଉଥାଏ କୁନା,କଣ ହୋଟେ ପାଣିରେ ପଡିଗଲା ବୋଲି ପ୍ରଶାନ୍ତ ଆଉ ଟାରେ ସାଙ୍ଗ ମାନେ ଫେରି ଚାହିନବାରୁ ଦେଖିଲେ କୁନାକୁ ବଢିପାଣିର ସୁଅ ଭସେଇ ନେଇଯାଉଛି୤ପ୍ରାଣବିକଳରେ ଡାକ ଛାଡିଲେ ସମସ୍ତେ,ଗାଁ ଲୋକ ଯିଏ ଯୁଆଡେ ଥିଲେ ସବୁ ନାଇକୂଳେ ହାଜର ହେଲେ |କାହା ହାତରେ ଦଉଡି ତ କାହା ହାତରେ କାତ ବାଡି, ନାଉରି ବି ନା ନେଇ ହାଜର ହେଲା କିନ୍ତୁ ବଢି ପାଣିର ସୁଅ ଏତେ ପ୍ରଖର ଥିଲା ଯେ ପାଞ୍ଚ ମିନିଟ ରେ କୁନା କୁ ଭସେଇ ନେଲା ଆଖି ନପାଇବା ଦୂରତାକୁ୤ଦୀର୍ଘ ଏକ ଘଣ୍ଟାର ପରିଶ୍ରମ ପରେ କୁନାର ମୃତଦେହ ମିଳିଲା କିଛି ଦୂରରେ୤ନିରାକାର ବାବୁ, ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଭାଗ୍ୟବତୀ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଧରାଶାୟୀ ହୋଇଯାଉଥିଲେ |ସାନଭାଇର ମୃତ୍ୟୁକୁ ବିଶ୍ବାସ କରି ପାରୁନଥାଏ ପ୍ରଶାନ୍ତ ,ତାର ଦାୟିତ୍ଵହିନତା ଯୋଗୁଁ ତାରି ଆଖି ଆଗରେ ନିଜର ଭାଇକୁ ହରେଇଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ |ଶବଦାହ କରି ସମସ୍ତେ ଘରକୁ ଫେରିଲେ |ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ତାରିଖ ଓ ସମୟରେ ଶୁଦ୍ଧିକ୍ରିୟା ସମ୍ପନ୍ନ ହେଲା |

ନିରାକାର ବାବୁ ଯେମିତି ପୂରାପୂରି ଭାଙ୍ଗି ପଡିଥିଲେ, ସବୁବେଳେ ଅନ୍ୟମନ୍ସସ୍କ ରୁହନ୍ତି ୤ପ୍ରଶାନ୍ତର କଲେଜ ଏଡମିଶନ କଥା କିଛି ଚିନ୍ତା କରୁନଥିଲେ ନିରାକାର ବାବୁ କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ଆଉ ଗାଁ ରେ ରହିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ନଥାଏ୤ସନଭାଇ ର ସେ ନିରୀହ ଚେହରା ଟି ସବୁବେଳେ ତା ଆଖିଆଗରେ ନାଚି ଯାଉଥାଏ |ତାର ମୃତ ଦେହକୁ ଧରିଥିବାର ସ୍ମୃତିକୁ ସେ ଭୁଲେଇ ପାରୁନଥାଏ ୤ପଶ୍ଚ୍ୟତାପରେ ତା ହୃଦୟ ତା ସବୁଦିନ କାନ୍ଦି ଉଠେ, ରାତି ରାତି ନିଦ ହୁଏନା |ହୁଏତ ବାପା ମନକ ଠାରୁ ବେଶୀ କଷ୍ଟ ହେଉଥାଏ ତାକୁ |ଆଉ ନଇକୂଳକୁ କେବେବି ଯିବନି ବୋଲି ଶପଥ ନିଏ |

ଇତି ମଧ୍ୟରେ ରେଭେନ୍ସା କଲେଜରେ ନାମଲେଖାଇ ଛାତ୍ରାବାସରେ ରହି ପଢିବା ପାଇଁ ମାକୁ ବହୁତ ଅନୁରୋଧ କରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ |ସାନପୁଅ ଗଲା ପରେ , ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ଛାତ୍ରାବାସରେ ରଖୀ ପାଠ ପଢାଇବାକୁ ଇଚ୍ଛା ନଥାଏ ନିରାକାର ବାବୁ କିମ୍ବା ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ଭାଗ୍ୟବତୀର କିନ୍ତୁ ପ୍ରଶାନ୍ତର ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ସେମାନେ ବାଧ୍ୟ ହେଲେ ୤ଶେଷରେ ନିରାକାର ବାବୁ ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ ନେଇ ଛାଡି ଆସିଲେ ରେଭେନ୍ସା କଲେଜ ଛାତ୍ରାବାସରେ |

ଛାତ୍ରାବାସରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଲେ ପ୍ରଶାନ୍ତର କୂଅଭ୍ୟାସ ସବୁ |ସାନଭାଇ ମୃତ୍ୟୁର ଦୁଃଖ ଓ ଅନୁତାପକୁ ଏଡାଇବା ପାଇଁ ମଦ୍ୟପାନ ଆରମ୍ଭ କରେ କିଛି ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି |ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ମିଶି କଲେଜ ରେ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଅଶ୍ଳୀଳ ମନ୍ତବ୍ୟ ବି ଦିଏ |ଏସବୁ କଥା ନିରାକାର ବାବୁଙ୍କ କଣରେ ପଡେ |ନିରାକାର ବାବୁ ଆହୁରି ଭାଙ୍ଗି ପଡିଥିଲେ ୤

ଆଜି ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁ କୁଆଡେ ଯିବାର ପ୍ରସ୍ତୁତି ଦେଖି ଭାଗ୍ୟବତିକୁ ପଚାରିଲେ ନିରାକାର ବାବୁ, ପୁଅ କୁଆଡେ ବାହାରିଛି କି ?କଲେଜ ତ ଏବେ ବନ୍ଦ, କାଲି ହିଁ ଆସିଛି ଘରକୁ |ଆଉ ଏତେ ଖରାରେ କୁଆଡେ ଯିବା କଣ ଦରକାର କି ? ପୁଅର ସିନେମା କଥା ଲୁଚିଇ ବାକୁ ଯାଇ ଭାଗ୍ୟବତି କହିଲେ ସେ ତାର ସାଙ୍ଗ ଘରକୁ ଯାଉଛି ,ବେଳଉଳିକୁ ଫେରି ଆସିବନିକି ! ଭାଗ୍ୟବତୀ ପ୍ରଶାନ୍ତର କୌଣସି କଥାକୁ ମନା କରନ୍ତିନୀ ,କୁନା ଗଲାପରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ ହିଁ ସାହା ଭରସା ବୃଦ୍ଧକାଳକୁ |

ପ୍ରଶାନ୍ତ ଫେରିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ଭାଗ୍ୟବତୀ... ||

ମୋବାଇଲ : 9739591816

ବିନାୟକ ନଗର ଏ ବ୍ଲକ , ବାଙ୍ଗାଲୋର, ୫୬୦୦୧୭

ଇମେଲ : bijaykumar.mail@gmail.com