: ବିନୟ ମହାପାତ୍ର

* ଆପେ ବଞ୍ଚିଲେ ବାପର ନାଆଁ *

ଭାଇ କହିଲେ ଚଢି ଯା,

ଏଇଟା ଲାଷ୍ଟ ଟ୍ରେନ, ଆଉ ମିଳିବନି

ପେଲିଦେଲେ ଜନ ସମୁଦ୍ରକୁ ।

ଖୁନ୍ଦାଖୁନ୍ଦି ଭିଡ, ଶୋରିଷ ବୁଣିଲେ

ଗୋଟିଏ ବି ଭୂମିଷ୍ଟ ହେବନାହିଁ ।

ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲି,

କହିଲି ଭାଇ, ପାଦ ରଖିବାକୁ

ଜାଗା ଟିକେ ଦେବେ !

ଚମକି ଚାହିଁଲେ ଯାତ୍ରୀ,

ସତେ ଅବା ମହାଦାନୀ ବାଳୀଙ୍କୁ

ବାମନ କି ମାଗିଦେଲେ,

ତୃତୀୟ ପାଦ ପାଇଁ ଛଅ ଇଞ୍ଚ ଭୂମୀ !

ଯାତ୍ରୀ କହିଲେ ବନ୍ଧୁ, ଆଜିର ଏ ଦୁନିଆରେ

ବିନା ସ୍ୱାର୍ଥେ କେହି କିଛି ଦିଏନା କାହାକୁ !

ଏଠି ମୃତ୍ୟୁ ମାଗିଲେ ବି ପଚାରିବେ

ସେଥିରେ କି ଲାଭ ହେବ ମୋର ?

'ନିଜ ପାଇଁ ଜାଗା' ଏଠି

ନିଜେ ହିଁ ତିଆରି କର, ଅଥବା

ଅପେକ୍ଷା କର 'ନିଜ ପାଳି' ପାଇଁ,

ଅନନ୍ତକାଳ ଯାଏ ।

ଏଠି ଆଗକୁ ଯିବାକୁ ହେଲେ,

ଅନ୍ୟକୁ ପଛକୁ କରି ଧସେଇ ପଶିବାକୁ ହୁଏ,

ଉପରକୁ ଉଠିବାକୁ ହେଲେ

ଅନ୍ୟର କାନ୍ଧେ ଚଢିଯାଅ,

ନହେଲେ ନିଜ କାନ୍ଧ କେହି ସ୍ୱାର୍ଥୀ ପାଇଁ

ସହର୍ସେ ପତେଇ ଦିଅ ।

ଯଦି କେହି ଆଗେ ବଢିବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରେ,

ଗୋଡ ଟାଣି ତାକୁ ପଛେ କରି ନିଅ ।

ଏଠି ବଡହେବାକୁ ବଡକାମ କରିବାକୁ ହୁଏନା,

ଅନ୍ୟର ଚେର କାଟି ଦିଅ, ଆପେ ବିରାଟ ଦିଶିବ ।

ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲି,

କାହିଁ ଗଲା ସେ ସମ୍ବେଦନାର ହୃଦୟ ?

ଭେଜାଲ ଖାଇ ଖାଇ ଶୁଖିଗଲା ଅବା

ସରସ ହୃଦୟ ସବୁ, ଭୂଲିଗଲା

"ମୋ ଜୀବନ ପଛେ ନର୍କେ ପଡିଥାଉ,

ଜଗତ ଉଦ୍ଧାର ହେଉ"ର ସେ ବାଣୀ ।

ଏଠି ସମସ୍ତଙ୍କୁ 'ନିଜ ଚିନ୍ତା ନିଜକୁ ବଳୁଛି',

ଅନ୍ୟ ପାଇଁ ଆସିବ କେଉଁଠୁ ?

ବିଚିତ୍ର ଏ ଆଜିର ଦୁନିଆ,

ଭାବୁଥିଲି ଏଇଠି ଓହ୍ଲେଇ ଯିବି, ଅବା

ଏହି ସ୍ୱାର୍ଥପର ଦୁନିଆ ଭିଡରେ,

ନିଜକୁ ମିଶାଇ ନେବି?

କିଟ ସ୍କୋୟାର, ପଟିଆ, ଭୂବନେଶ୍ୱର, ଓଡିଶା