: ପଙ୍କଜ କୁମାର ପାଣିଗ୍ରାହୀ

ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ମାନସ ର ବିକ୍ଷିପ୍ତ ଚିନ୍ତାରେ

ଆଶା ଓ ଆକାଂକ୍ଷା ର ଅବିରତ ଉଦ୍ବେଗ

ବିରହ ବେଦନା ର ବ୍ୟାକୁଳ ଆବେଗ

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣତା ମିଳନ ର ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ଜ୍ୱାଳାରେ I

ଅମାନିଆ ମନ ଏହି ସମୟର ସ୍ରୋତରେ

ଭୁଲିଯାଏ ନିୟମକୁ ନମାନେ କା ପ୍ରଭାବ

ସିଂହରଣ ଉଛୁଳାଏ ଇସାରାରେ ଗନ୍ଧର୍ବ

ଅମାପ ରଜନୀ ର ଅସରନ୍ତି ଆଶାରେ I

ଗୋଧୂଳି ବିନ୍ୟାସ ରାଜନୀର ଆଗମନ

କଣ୍ଟା ମାରେ ଛୁଇଁ ଶୀତଳ ପବନର ସ୍ୱର

ଚନ୍ଦ୍ରମାର ସ୍ଵଜ୍ୱଳ ହସ ହସ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ

ନେପଥ୍ୟରୁ ଦିଶେ ସୁସଜ୍ଜିତ ଆପ୍ସରା ର ବଦନ I

କେତେଯେ ଆଶା କେତେ ଉଦ୍ଦୀପନା

ମନେହୁଏ ସତେ ଯେପରି ମୁ ଏକ ବିଡମ୍ବନା

ଚିତ୍ତ କହେ ତୁମେ ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର

ଏ ହେଉଛି ପ୍ରକୃତିର ବିଚିତ୍ର ରଚନା I

ଖୋଜି ପାଏନାହିଁ ନିଜକୁ ନିଜ ଭିତରେ

କେଉଁଠି ଥାଏ ମୁ କେବେ କାହା ସାଥିରେ

ଜ୍ୟୋତ୍ସନା ବିଧୌତ ରଜନୀ ବିହାର

ମୃଦୁ ମୃଦୁ ସୁଗନ୍ଧିତ ସୁସଜ୍ଜିତ ବଗିଚାରେ I

କିଏ ଆସେ କେତେ ବେଳେ ଜାଣେନା ମୋ ମତି

ବୁଝି ହୁଏନା ସତରେ ସେ ନିଜର ବା ପର

ତଥାପି ମନ କହେ ଅଭୁଲା ଏ ସ୍ମୃତି

ମିଶିବ ସାଗରେ ନଦୀ ନିଶ୍ଚିତ ଏ ରୀତି I