: ପରାମିତା ମିଶ୍ର

ମୋ ଜେଜେ ବାପାଙ୍କର ଗାଁରେ ଭଲ ନାଁ ଥାଏ୤ ଆଖପାଖ ଲୋକେ ନାଆଁ କହିଲେ ଚିହ୍ନନ୍ତି୤ ମୋ ପିଲାଦିନ ଗାଁରେ ବିତିଛି୤ ସହରର ଛଳନାରୁ ଦୁରେ ଗାଁର ବାସ୍ତବ ଦୁନିଆରେ ସରଳ ଲୋକ ମାନଙ୍କ ଭିତରେ ବଢିଛି୤ପିଲାବେଳୁ ମୁଁ ତାକୁ ଦେଖି ଆସିଛି୤ ଯୌଥ ପରିବାର ଯେତେବେଳେ ସବୁ ଭଲମନ୍ଦ, ପୁଜାପର୍ବ, ବିଭାବ୍ରତ ରେ ତାର ଉପସ୍ଥିତି ଅନିବାର୍ଯ୍ୟ୤ କୁଅ ରୁ ପାଣି କଢା ଠୁ ନେଇ ପରିବାକଟା ତଥା ସାହିରେ ନୁଆଁ ବୋହୁର ଭାର ବଣ୍ଟି ସବୁଥିରେ ନିପୁଣ ସେ୤ କୋଉ କାମ ବଳି ଯାଏନି ତମ୍ପା ନାନି କୁ୤

ତମ୍ପା କେଉଁ ଜୀବର ନାମ ନୁହେଁ ଏଠି ତାହା ଏକ ସୁସ୍ବାଦୁ ଓଡିଆ ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ର ନାମ୤ ଆମ ଗାଁ ଏକ ଚାଷ ବହୁଳ ଗାଁ ତେଣୁ ଏଠି ଲୋକ ମାନେ ସାରା ଦିନ ଚାଷ ଜମି ରେ ଖଟନ୍ତି୤ ସେମାନଙ୍କ ନିତି ଦିନିଆ ଆହାର ହେଲା ମାଣ୍ଡିଆ ଜାଉ୤ ମାଣ୍ଡିଆ କୁ ଘୋରି ପଖାଳରେ ତୋରାଣି ଦେଇ ତା ସାଥିରେ କଞ୍ଚା ପିଆଜ କି ପୋଡ଼ା ଶୁଖୁଆ ଆଃ, ସାରା ଦିନ ଆଉ ଭୋକ ନାଇଁ୤ଏଇ ମାଣ୍ଡିଆ ରେ ଆଉ ଏକ ମିଠା ବ୍ଯଞ୍ଜନ ବନେ୤ ମାଣ୍ଡିଆ ଚୁନା କୁ ଫୁଟିଲା କ୍ଷୀର ରେ ଚିନି, ଅଲେଇଚ୍ ଆଉ ଶୁଖିଲା ଫଳ ଦେଇ ସେଥିରେ ଘଣ୍ଟା ଯାଏ୤ ଥାଳି ରେ ଗୁଆ ଘିଅ ଲଗେଇ ତାକୁ ସେଥିରେ ସମତଳ କରି ରଖାଯାଏ୤ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଥଣ୍ଡା ହେଲା ପରେ ତାକୁ ଗଡି ଗଡି କରି ଖିଆଯାଏ୤ ସତରେ ଭାରି ସୁଆଦିଆ ଏ ବ୍ଯଞ୍ଜନ ଟି୤ କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ ପାଠକ କେହି କେହି ଏହି ତମ୍ପା ନାମ ସହ ପରିଚିତ ନଥିବେ ତେଣୁ୤ ଯଦିଓ ତମ୍ପା ରୁପରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ କୁରୁପ କିନ୍ତୁ ସେ ଗୁଣର ଖଣି୤ ବଡ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ର କଥା ଯେ ମୋ କାହାଣୀ ର ନାୟିକା ତମ୍ପା ନାନି ଦେଖିବାକୁ ଖୁବ୍ ସୁନ୍ଦର ଗୁଣରେ ବି ଭଲ କିନ୍ତୁ ତା ନାଁ ଟି ଯେ କାହିଁକି କେଜାଣି ତମ୍ପା!

ତା ସହ ମୋର ସମ୍ପର୍କ ଯେ କଣ ମୁଁ ବିଶେଷ ଜାଣେନା୤ ମୋ ଜେଜେ ଙ୍କୁ କକା ଡାକେ, ମୋ ବୋଉ, ଖୁଡୀ କୁ ସେ ଭାଉଜ ଡାକେ ଆଉ ଘରେ ସବୁ ତାକୁ ନାନୀ ଡାକନ୍ତି ତ ମୁଁ ବି ତାକୁ ନାନି ଡାକେ୤ ବୋଉ ତା ର ପରିଚୟ ଥରେ କହିଥିଲେ କିନ୍ତୁ ସେସବୁ କଥାମୋ ମୁଣ୍ଡ ଉପର ଦେଇ ଚାଲିଗଲା୤ ତେଣୁ ମୁଁ ବି ଆଉ ତା ପରିଚୟ ଜାଣିବାକୁ ଚାହିଁଲିନି୤ସେ ଥିଲା ଆମ ତମ୍ପା ନାନି୤

କପାଳରେ ମେଞ୍ଚାଏ ସିନ୍ଦୁର ଯେ ଛୁଟି ଧୋଇଲେ ବି ତାର ସେ ସିନ୍ଦୁର ଯାଏନି୤ ଗୋଡରେ ଅଳତା ରଙ୍ଗ କେବେ ଫିକା ପଡ଼େନି ତାର, ଗଭା ରେ ନିତି କି ନାଇଁ କି ଫୁଲ ଟେ ମାରି ହିଁ ଥିବ ଆଉ ଦେହ ତ ତାର ଏମିତି ରେ ବି ହଳଦୀ ରଙ୍ଗ ର୤ଆମ ଘରଠୁ ଅଳ୍ପ ଦୁରରେ ତାର ଘର୤ନିତି କାଖରେ ଗୋଟେ ଲୁଗାକୁ ଜାକି ଆର ହାତରେ ମେଞ୍ଚେ ଗୁଡାଖୁ ଧରି ଆମରି ଘର ଦେଇ ବନ୍ଧ କୁ ଗାଧେଇବାକୁ ଯାଏ୤ ମତେ ଦେଖିଲେ ପଚାରିବ "ଝିଅ ବଇଚୁ, ଅଇଥା ମୁଁ ଆଉଚି ତୋ ମୁଣ୍ଡ ଆମ୍ପିଦେବି"୤

ସାବିତ୍ରୀ କି ଦଶହରା ପୁଜା ଆମ ଘରେ ହୁଏ୤ ସମସ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ଆସି ସବୁ ଗଲା ପରେ ସେ ଯାଏ୤ବଡ ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଥାଏ ସେ ସେଦିନ ସତେ୤ ସାହି ମାଇକିନା ମାନେ ତାକୁ ଦେଖି ଟୁପୁରୁଟାପର ହୁଅନ୍ତି "ଉହହ୍ ତୁଛାକୁ ଏତେ, ମୁଦି ନାହିଁ ଗୋଡ କଚାଡୁ କେତେ୤ ଗେରସ୍ତ ମଲାଣି କି ଗଲାଣି ମାଇପ ର ରଂଗ ସରୁନି୤ ଦେଖୁନ ବୁଢିଟେ ହେଲାଣି ଆହୁରି କେତେ ସଜେଇ ହେବାକୁ ମନ୤" ତମ୍ପା ନାନି ସତେକି ଶୁଣି କି ବି ନଶୁଣିଲା ପରି ଅଭିନୟ କରେ୤ହଁ ଏଇ ଦାନ୍ତ ନେଫେଡେଇ ହସିହସି କଥାକହି ସବୁଥିରେ ଧୁରନ୍ଧର ନାନୀ ର ଜୀବନ କିନ୍ତୁ ଭାରି ଦୁଃଖଦାୟକ୤ ପିଲାଟେ ହେଇଥିଲା ବିଭା ହୋଇ ଗେରସ୍ତ ସାଙ୍ଗେ ଏ ଗାଁ କୁ ଆସିଥିଲା୤ ସାନ ପୁଅ ଜନ୍ମ କରିବାକୁ ମାଆ ଘରେ ଅଛି ଶୁଣିଲା ତା ସ୍ବାମୀ କୁଆଡେ ଚାଲିଜାଇଛି୤ଶାଶୁ ତ ତଣ୍ଟିଆ ଦେଇ ଘରୁ କାଢୁଥିଲା ହେଲେ ହାତରେ ସୁନ୍ଦର ଗୁଲୁଗୁଲିଆ ନାତି ଟୋକାକୁ ଦେଖି ତା ମନ ତରଳିଗଲା୤ ଅଛି ଯେ ଅଛି ସେ ଏବେ ଆସି ବୁଢି ଟେ ହେଲାଣି୤ ଜୋଡିଏ ପୁଅ ଜନମ କରିଥିଲା୤ ସାନ ପୁଅ ତି ମାଇପ କୁ ଧରି ଆଉ କୋଉଠି ଜାଇ ରହୁଛି ଆଉ ବଡ ପୁଅ ଟା ଭଲ କୁ ନାଇ କି ଭାଲ କୁ ନାଇ୤ ତା ନାଁ ଟା ବି ଭୁଲା୤ ଗୋଟେ ହାତ ପୁଣି କେମ୍ପା୤ ହେଲେ ଧକ୍କା ମାରିଲେ ବି ମାଆ କୁ ଛାଡିକି ଯାଏନି୤ ନାନି କେତେ ଥର ତାକୁ ଘଉଡାଏ "ତୁ ଯା ତୋ ଜୀବନ ତୁ ଜିଁ" ରାଗିକି ଚାଲିଯାଏ୤ ଭିକଭୁକ ମାଗି କେତେ ଜିନିଷ ଏକାଠି କରି ପୁଣି ଫେରିଆସେ ଭୁଲା ତା ମାଆ ପାଖକୁ୤ ପଚାରିଲେ କହେ ମୋ ନନା କୁ ଖୋଜି ଜାଇଥିଲି୤ ଏ ଜିନିଷ ସବୁ ମୋ ନନା ଦେଇଚି ମୋ ବୋଉ ପାଇଁ୤ "ନାନି କାନିରେ ଭୁଲାର ମୁହଁ ଦେହକୁ ପୋଛିପକାଏ ଆଉ ପାଛୋଟି ଘରକୁ ନିଏ ତାକୁ୤ ଆଖିର ଲୁହ କୁ ଠଙ୍ଗୀ ରେ ପୋଛି ପକାଏ ନାନୀ୤

ପ୍ରତିବର୍ଷ ଆମ ଘରୁ ଚାରି ଛଅ ଖଣ୍ଡ ଲୁଗା ତା ପାଇଁ ହେଉଥିଲା୤ ସେମିତି ଗାଁ ର ଆଉ କେତେ ଘରେ ବି ତାର ଆଦର ଥିଲା୤ ନହେଲେ ବି ସେ ଅଧିକାର ଦେଖେଇ ମୋ ଜେଜିମା କୁ କହେ ଏ ଖୁଡି ଏ ବର୍ଷ ଭଲ ଲୁଗା ଖଣ୍ଡେ କରି ଦେବୁ ଯେ, ତୋ ଜୋଇଁ ଆଇବ କଇଚି "୤ଧିରେ ଧିରେ ସମୟ ବଦଳୁ ଥିଲା୤ ମୁଁ ବି ପାଠ ଶାଠ ପାଇଁ ବାହାରକୁ ଚାଲିଆସିଲି୤ମଝିରେ ମଝିରେ ଗାଁ କୁ ଗଲେ ବି ବେଶି ସମୟ ନଥାଏ୤ କିଛି ବର୍ଷ ଉତାରୁ ଥରେ ଗାଁ କୁ ଜିବାର ସୁଯୋଗ ମିଲିଲା୤ ଏକ ଭୋଜିର ମଉକା ଥିଲା୤ ଘରେ କଥାହେଉଥିବା ମୋ କାନରେ ପଡିଲା" ତମ୍ପା ନାନି ଥିଲେ ତାକୁ ଏତକ କାମ ବଳକା ଖାଲି ସୁନ୍ଦର ଲୁଗା ଖଣ୍ଡେ ଦେଇଦେଲେ ଉଛୁଳି ଉଛୁଳି ସବୁ କାମ କରିଦେଇଥାନ୍ତି୤" ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ନାନି ର ରୁପ ଟେ ଆଙ୍କି ହୋଇଯାଉଥିଲା୤ମାନେ ପଡି ଯାଉଥିଲା ତାର ମୋ ପ୍ରତି ସ୍ନେହ୤ମୋ ମୁଣ୍ଡ ରେ ତେଲ ଲଗେଇ ଦେବା ମୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡାଇ ଦେବା ଆଉ ପିଲା ବେଳ ର ସେ ସବୁ ସ୍ମୃତି୤ଅକସ୍ମାତ ମୁଁ ଦୌଡି ଗଲି ନାନି ର ଘର ଆଡକୁ୤ କିନ୍ତୁ ସେଠିଯେ ମାଟି ଉଇର ଏକ ଧ୍ବଂସ ସ୍ତୁପ ଥିଲା ଜାହା୤ ମୁଁ ଭାବିଲି ନିଶ୍ଚୟ ଅନ୍ୟ କୋଇଠି ଘରତୋଳି ଚାଲିଗଲା୤ ନହେଲେ ମୋ ଜେଜେମା ଠୂ କେତେ ସାନ ସେ ଆଉ ମରି ନା ଜିବ୤ ମନଟା ଭଲ ଲାଗୁ ନଥିଲା୤ ଘରକୁ ଆସି ଜେଜେମା କୁ ପଚାରିଲି ତ ଜେଜେମା କହିଲେ "କହନା ତା କଥା

ତାର କଣ ହେଲା କିଏ ଜାଣିଛି୤ କେତେ ଦିନ ଯାଏଁ ଖାଲି ସଜଧଜ ହୋଇ ଆସି ଓଳଗି ହୁଏ. କହେ ଖୁଡୀ ଗୋ ତାଁକେ ଆସିବେ କଇଛନ୍ତି୤ ମୁଁ ଜାଉଛି ରାନ୍ଧବାଢ କରିବି୤ ଦିନେ ତ କୁଅ ଭିତରେ ଡେଇଥିଲା୤ କହିଲେ କୁଅ ରେ ଭୁଲା ନନା ଅଛି୤ ଡାକୁଛି ମତେ୤ ବନ୍ଧ ମୂଳେ କେତେ ଲୋକ ଥିଲେ ବୋଲି ତାକୁ କାଢିଲେ୤ ସେଠୁ କେତେ ଦିନ ପରେ ତିନି ସଂଧ୍ୟା ବେଳ ଟାରେ ଧାଈ ଆସିଲା୤ମୁଁ ଜାଉଛି ଭୁଲାର ନନା ଖବର ପଠେଇଛି ଆସିବାକୁ୤ ଆଜି ରାତିରେ ଦି ଘଡିକି ମୁଁ ଜିବି୤ ଓଳିଗି ହେଉଛି ଆଉ ଭାଉଜ ଆଉ ପିଲା ମାନଙ୍କୁ ଭଉତୁ କିରି କଇବ୤ ଝିଅ ଟାକୁ ଟିକେ ଦେଖିଥାତି୤ ଏଡେ ଜୋରରେ ତାକୁ ଶ୍ବାସ ଉଠୁଥିଲା୤ ନିଶ୍ବାସ ନେଇପାରୁନଥିଲା୤ ଓଳିଗି ହୋଇ ଚାଲିଗଲା. ତା ବାସୀ ଦିନ ଘରେ ମରିକି ପଡିଚି ଲୋ ଝିଅ୤ କୋ କାଳେ ତା ଗେରସ୍ତ ଶାଢ଼ି ଟେ ଆଣିଥିଲା ତାକୁ ଗୁଡେଇ ହେଉଛି, ପାଦ ହାତ ସବୁ ଅଳତା, ମୁହଁ ସାରା ସିନ୍ଦୁର ବୋଲିକି ବଡ ବିକଟାଳ ଦିଶୁଥିଲା୤ ଜେଜେମା ର କଥା ଶୁଣି ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇ ବସି ଜାଇଥିଲି୤ ତଥାପି ଜେଜେମା କହୁଥିଲା୤ ଯେଉଁ ମାନେ ତଳ ଦିନେ ତମ୍ପା ନାନି କୁ ଟାହିଟାପରା କରୁଥିଲେ ସେଠି ଠିଆ ହୋଇ କହୁଥିଲେ"କେଡେ ଭଲ ମାଇକିନା ଟା ଥିଲା ଲୋ, କେଡେ ଦୁଃଖ ଜନମ ତାର ମରି ଗଲାନି ଯେ ତରି ଗଲା"୤

କାନ୍ଦି ବାକୁ ଭାରି ଇଚ୍ଛା ହେଉଥାଏ୤ ମୁଁ ଧିରସ୍ଥିର ବସି କେବଳ ତାର ରୂପ ଟିକୁ ମନରେ ଭାବୁଥାଏ. ଜେଜେମା କହୁଥିଲା ତମ୍ପା ନାନି କୁ ଅହ୍ଯ ସୁଲକ୍ଷଣୀ କରି ଶ୍ମଶାନ କୁ ନେଲେ୤ ତା ପୁଅ ଭୁଲା ଠେଙ୍ଗା ଧରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ମାରି ଗୋଡାଉ ଥିଲା ତା ମାଆ ଶୋଇଛି୤ ତାକୁ ପୋଡିଦେଲେ ବୋଲି ରାଗିକି ଦରପୋଡା ନାନି କୁ ଟାଣି ଆଣିଥିଲା ସେ୤ ନାନିର ସ୍ବାମୀ ର କିଛି ଖୋଜଖବର ନାହିଁ ସେଥିପାଇଁ ନାନି ସଂସ୍କାର ପୁର୍ବ ରୁ କଦଳୀ ଗଛଟିଏ ତା ସ୍ବାମୀ ବୋଲି ପୋଡିଦେଲେ୤ ଭୁଲାର ସେବେଠୁ ଆଉ କିଛି ଅତା ପତା ନାହିଁ୤

ବହୁତ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେ ବିଷୟରେ ଭାବୁ ଭାବୁ ମୋ ମନ ଶେଷରେ ମତେ ଗୋଟିଏ କଥା କହିଲା ‘ପ୍ରତୀକ୍ଷା ର ଅନ୍ତ ହେଲା......’