: ଅନୁସୂୟା ମିଶ୍ର

ଉତ୍ତାଳ ଅସରନ୍ତି ଆମନ୍ତ୍ରଣ ଆସି

ଲେଉଟି ଯାଉଛି

ମୁହାଣର ଶୂନ୍ୟତାରେ ମଥା ପିଟି ପିଟି

କିନ୍ତୁ, ଭାସି ଯାଇ ପାରୁନୁ ତୁ୤

ଆବେଗର ଅନନ୍ତ ବିସ୍ମୃତିରେ

ଆଗ୍ରହ ବି ବାହୁ ମେଲିଅଛି

କିନ୍ତୁ, ନିଜକୁ ମେଲି ଦେଇପାରୁନୁ ତୁ୤

ଭାବର ଅକାତ ଗଭୀରତାରେ

ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ପାରାବାରଟିଏ

ନିଜକୁ ସଜାଡ଼ି ରଖିଛି

କିନ୍ତୁ, ବୁଡ଼ି ଯାଇପାରୁନୁ ତୁ୤

ଚାହିଁ ଦେଖ୍ ତ...

କାଳିଯାଇ ଶିଖରେ ଆଜି ବି

ଅନୁଢ଼ା ଆତ୍ମାଟିଏ

ଅହରହ ଖୋଜି ହୁଏ

ପୂର୍ଣ୍ଣତାର ତିଳେ ପରିତୃପ୍ତି

ପକ୍ଷୀଙ୍କର କାକଳୀରେ ଶୁଭେ

ସମୟର ସାମୟିକତାର ଗୀତି,

ଭାଲେରୀ ଉହାଡ଼ରେ ନିତି

ସୂର୍ଯ୍ୟ ବି ବାଟ ଜଗି ରହେ,

କିଏ ଜାଣେ, ମୁହାଣର ସ୍ପର୍ଦ୍ଧିତ ବକ୍ଷରେ

ଆଙ୍କି ହୋଇଯିବ କାଳେ

ମିଳନର ସ୍ବର୍ଗୀୟ ସ୍ବାକ୍ଷରଟିଏ୤

କିନ୍ତୁ... ଆତ୍ମଲୀନ ତୁ,

ନିରୁତ୍ସାହ ତୋ ଗତି

ଡେଇଁଯାଇ ପାରେନାହିଁ ନିଜସ୍ବ ପରିଧି

କାହିଁକି ଏ ନିସ୍ତରଙ୍ଗତା?

ସନ୍ନିଧ୍ୟାନେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ

କାହିଁକି ଅଲୋଡ଼ା ତୋ ଲାଗି

ସାଗରର ସାନ୍ନିଧ୍ୟ?

କାହିଁକି ଏ ନିରାସକ୍ତି?

କହଲୋ ଚିଲିକା,

କାହିଁକି ବା ନିଜ ମଧ୍ୟେ

ସୀମାବଦ୍ଧ ତୁ ଆଜି?