: ସସ୍ମିତା ସାହୁ

କିଶୋର ସେଦିନ ଘରକୁ ଫେରୁଥାଏ୤ ନୂଆବର୍ଷ ଉପଲକ୍ଷେ ମିଳିଥିବା ଛୁଟିକୁ ସେ ପରିବାର ଲୋକଙ୍କ ସହ ଅତିବାହିତ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା୤ ନୂଆଦିଲ୍ଲୀରୁ ଆସି ଭୁବନେଶ୍ବର ବିମାନ ବନ୍ଦରରେ ସେ ପହଞ୍ଚିବାପରେ ରେଳଷ୍ଟେସନରେ ପହଞ୍ଚି ଅନୁଗୁଳ ପାଇଁ ଟିକଟ ଆଣିଲା୤ ପୁରୀ-ଦୁର୍ଗ୍ ଏକ୍ସ୍‌ପ୍ରେସରେ ବସିବାପରେ ଘର କଥା ମନେ ପକାଇ ଭାବବିହ୍ବଳ ହୋଇପଡ଼ିଲା୤ ଝିଅଟିଏ ଶାଶୁଘରକୁ ଗଲାପରି ବାହାରେ ଚାକିରି କରିଥିବା ପୁଅଟି ଫୁରସତରେ ଘରକୁ ଆସିଲେ କୁଣିଆ ପରି ଲାଗିଥାଏ୤ କିଛିଦିନ ପରିବାର ଲୋକଙ୍କ ସହ ସମୟ ବିତାଇ ପୁଣି ନିଜ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଫେରିବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ୤ ଏମିତି କଥା ଭାବୁ ଭାବୁ କିଶୋର ଅନୁଗୁଳରେ ପହଞ୍ଚି ସାରିଥାଏ୤ ଷ୍ଟେସନଠାରୁ ପନ୍ଦର କିଲୋମିଟର ଦୂରରେ ଘର୤ ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ବୋଲି ଏକ ବରଗଛ ମୂଳରେ ଲୋକମାନେ ବସ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରି ବସିଥାନ୍ତି୤ ଗଛଠାରୁ ଅଳ୍ପଦୂରରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟିଆ ଦୋକାନଟିଏ୤ କିଶୋର ସେ ଦୋକାନକୁ ଯାଇ ଚା’ ପିଇବାପାଇଁ ଦୋକାନୀଙ୍କୁ ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ଜଣେ ବୃଦ୍ଧାଙ୍କୁ ଦେଖିବାକୁ ପାଇଲା୤ ସେ ଯେବେ ବି ଘରକୁ ଆସେ ସେ ଦୋକାନରୁ ଚା ପିଇବାକୁ କେବେ ବି ଭୁଲେ ନାହିଁ୤ “ମାଉସୀ, ଗୋଟେ କପ୍ ଚା’ ମିଳିବ କି?”

ବୃଦ୍ଧା ନିରସିଆ ହସଟିଏ ହସିଦେଇ କହିଲା, “ଏଇ ଦେଉଛି ପୁଅ୤ ବସ ବସ୤... ଏ ମୋ ପୁଅ ରାଜୁ ବା... ବଜାରକୁ ଯାଇଛି ଯେ କେତେବେଳ ହେଲାଣି..” ବୁଢ଼ୀ ଅନବରତ କହି ଚାଲିଥାଏ୤ କିଶୋର ହାତକୁ ଚା’ କପଟିଏ ବଢ଼େଇଦେଇ ସେ ପୁଣି କହିଲା, “ଏକା ବୁଢ଼ୀ ଲୋକଟା ମୁଁ୤ କେତେ କଣ କରିବି କୁହ? ଟୋକାଟା କୌଣସି କଥାକୁ ନିଘା ନାହିଁ୤ ଯାଇଛି ଯେ ଯାଇଛି୤ ଆଜି ତା ଜନ୍ମଦିନ ବୋଲି କ୍ଷୀରିଟିକେ ବସେଇଚି୤ ଯାଉଛି ଦେଖି ଆସିବି...” ବୁଢ଼ୀ ଦୋକାନପଛ କୁଡ଼ିଆ ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲା୤ କିଶୋର ଚା’ କପ ସାରିଦେଇ ସେଇଠି ଟଙ୍କା ଥୋଇଦେଉ ଦେଉ ଅଧିକ ଦଶ ଟଙ୍କାଟିଏ ରଖିବାର ଦେଖି ପାଖରେ ଥିବା ଜଣେ ଲୋକକହିଲା, “ବାବୁ ଚା’ ଟଙ୍କା ତ ଦେଲ ଆଉ ଏଇ ଦଶଟଙ୍କା କାହିଁକି?” କିଶୋର କହିଲା, “ବୁଢ଼ୀର ପୁଅର ଜନ୍ମଦିନଟା, ତ ସେଇଥିପାଇଁ...” କିଶୋରକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ସେ ଲୋକଟା ଚାହିଁ କହିଲା, “କୋଉ ପୁଅ? ବୁଢ଼ୀର ପୁଅ ଦୁଇବର୍ଷ ତଳେ ଏକ ସଡ଼କ ଦୁର୍ଘଟଣାରେ ପ୍ରାଣ ହରାଇଛି୤ ସେଇଦିନୁ ଏଇ ବୁଢ଼ୀ ପାଗଳି ହୋଇଯାଇଛି୤ ସବୁ ଯିବା ଆସିବା ଲୋକଙ୍କୁ ସେଇ ଏକା କାହାଣୀ କହି ଚାଲିଛି୤”

ବୁଢ଼ୀ ଚାଳ ପାଖରେ ମଥା ନୋଇଁଦେଇ ବାହାରକୁ ଆସୁ ଆସୁ, “ରାଜୁରେ... ଏ ରାଜୁ...” କହି ଡାକ ଦେଉଥିଲା୤ କିଶୋର ନିସ୍ତବ୍ଧ ସେଠାରୁ ଫେରି ଆସୁଥିଲା୤